Vikan - 09.04.1964, Síða 31

Og hún vissi, að hann skildi
hvernig henni var innanbrjósts.
— Ég var rétt fyrir aftan ykk-
ur þarna um kvöldið. — Það
mátti ekki muna nema nokkr-
um mínútum. Ég skildi strax að
eitthvað var að, þegar ráðskon-
an mín færði mér skilaboðin. En
þú varst farin, þegar ég kom út
til Slaters. Billinn hans var líka
horfinn. Ég ók því af stað í bíln-
um mínum og fór eins hratt og
ég komst upp til Hill Terrace.
— En hvernig vissirðu . . . ?
— Þa* var sá eini staður, sem
mér datt í hus k stundinni, sagði
hann. — En þú varst líka farin
þaðan, þegar ég kom. Guli bíll-
inn var horfinn, en Slaters bíll
stóð fyrir utan húsið . . . Hann
þagnaði stundarkorn. — Þreyt-
ir þetta þig ekki? spurði hann
vingjarnlega. — Það er hægt
að hugsa um skemmtilegri hluti.
— Nei, haltu bara áfram. Mig
langar til að vita þetta allt. Svo
get ég byrjað að gleyma því.
Hann brosti aftur. — Þú ert
hugrökk, Marian. — Ég veit ekki
alla málavexti, en ég get getið
mér að mestu til, hvað kom fyr-
ir. Ég hef aldrei dáðst eins mikið
að nokkurri konu.
Hún roðnaði og sneri sér að-
eins frá honum. — Vitleysa! En
hún gladdist yfir að heyra hann
segja þetta. — Gerðu það fyrir
mig, að halda áfram, Alan. Fimm
mínúturnar eru brátt á enda.
— Já, ég veit það, sagði hann
og horfði ástúðlega á hana. —
Alltof fljótt.
— Svo eltir þú okkur. Þú viss-
ir að þeir ætluðu . . . Rödd henn-
ar titraði, þegar hún hugsaði um
þessar hræðilegu mínútur áður
en hún missti meðvitundina.
— Við tölum ekki um það
núna, sagði Alan ákveðinn, og
eitthvað í djúpri rödd hans gaf
Marian unaðslega öryggiskennd.
— Ég kom nógu fljótt, Marian.
Það er það eina, sem skiptir
nokkru máli, er það ekki?
Hún hugsaði sig um. — En
ef þú hefðir ekki haft byssu með
þér . . . ?
Hann brosti. —- Það var ekki
raunveruleg byssa. Ekki af þeirri
gerð, sem hægt er skjóta fólk
með.
— Hvers konar byssa var það
þá? spurði hún.
— Það var Very-byssa.
— Til hvers er hún notuð?
— Hún skýtur ljósi frá sér,
sagði hann. Fólk hefur haná með
sér í bátum, ef fyrir kæmi að
það lenti í sjávarháska og þyrfti
að fá hjálp. Ég hafði verið inni
í borginni að kaupa ýmsan út-
búnað, sem ég þurfti á að halda,
og Very-byssan var eitt af því.
Ég var ekki búinn að ganga frá
þessu sem ég keypti, þegar ég
fékk boðin þín, og það kom okk-
ur að góðu haldi. Hann þagði
litla stund, en hélt svo áfram.
— Þú skalt ekki hugsa um Paul
og Slater. Ég . . . ég sá um þá.
En bara til bráðabirgða, auðvit-
að. Þeir eru í höndum lögregl-
unnar núna —- og Florence
frænka líka.
Marian hlustaði þögul á, en
henni var ljóst hvað fólst í þess-
um orðum. Svo sagði hún dálítið
sorgmædd, því að hún hafði
aldrei fundið slíkan frið innra
með sér sem á þessum stað: —
Ég verð víst að selja húsið og
fara burt, þegar mér er batnað,
Alan.
—- Það mátt þú ekki gera, sagði
Alan ákveðinn.
Marian lei'. aftur á kann og sp''"*'
undrandi: •— Hvers vegna ekKi?
— Vegna þess að Joe frændi
þinn, sem arfleiddi þig að öllu,
sem hann átti, vildi að þú bygg-
ir þar. Hann vildi að þú kynnir
vel við þig í húsinu og yrðir
hamingjusöm þar. Að þú gerðir
það að heimili þínu. Hann sagði
mér það.
Hún horfði forviða á hann og
brosti svo.
— Ó, kæri Alan, Joe frændi
hefur víst sagt þér mikið um
mig. Fyrst vildi hann að þú gætt-
ir mín, og svo áttir þú að fá mig
til að vera hér kyrr. Var eitthvað,
sem hann sagði þér ekki?
Alan stóð á fætur, þegar hjúkr-
unarkonan kom inn.
—- Já, sagði hann blíðlega og
laut niður að henni. Hann sagði
mér ekki, að ég mundi verða ást-
fanginn af þér . . .
E N D I R .
VOFUR í VEITINGASAL
Framliald af bls. 11.
sem nokkur von var að maður gæti
falið sig. Svo kom hann niður, og
var fór.
Svo heyrðum við þetta einu
sinni enn — að einhver gengur
rólega, en föstum skrefum upp stig-
ann . . . ég man þetta eins og það
hefði skeð í dag.
Og nú var Bói orðinn vondur.
Honum fannst það einum of mikið
að lóta fara svona með sig, enda
ekki hræddur við drauga . . . eða
hvað það nú er. Svo hann fór upp
einu sinni enn — í þriðja skipt-
ið . . ."
— Og hvað . . . ?
,,Svo kom hann niður. Hægt.
Föiur. Sagði ekki orð. Fór út. Hann
hefur aldrei viljað tala um þetta
síðan, hvað sem ég hef gengið
ó hann".
— Úff! Ekki hefði ég viljað lenda
í því. Manstu eitthvað meira svona
lagað, Halldór?
,,Ja, hvort ég man. Það eru ótal
tilfelli og atburðir, sem enga eðli-
lega skýringu hafa hér, enda er
fullt af allskonar munum hér, sem
hafa sína voveiflegu sögu.
Taktu t.d. skiltið af bótnum FAR-
SÆL. Þetta skilti hangir hérna
frammi. Og þetta eina og sama
skilti hefur verið ó þremur bótum
— sem auðvitað hétu allir FAR-
ALLTAF FiÖLGAR VOLKSWAGEN
VORIÐ NALGAST
\ Eruð þér íarinn j
\s\ að hugsa til / <
U\\sumaríerða /:/j

VOLKSWAGEN
5 manna bíll
§ einmitt 1|
/ VOLKSWAGEN \
sem leysir vandann
Pantið tímanlega
VOLKSWAGEN
er
fjölskyldubíll
S'imí:
21240
HEKLA hf
Laugavegi
170-172
UNfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá, N Ö A.
HVAR ER ORKIN HANS NOAT
I'a« cr alltaf samt lclkurlnn i hénni Ynd-
isfríS okkar. Hún hefur fall# örklna hans
Nóa einhvers staöar f blaöinu'oe heitlr
fróSum verölaunum handa þelra, sem getur
íundiö örklna, Terölaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af hezta konfektl, oe
framlclöandlnn cr au.övltað Sælgætisgcrö-
fn Nói.
Náfn
Helmlit
íirkin er & hls, ........
Sföast cr ðregiö var hlaut verölaunln:
Unnur GuSmundsdóttir, vinninganna má vitja á skrlfstofu
Gleróreyrum 10, Akureyri. Vikunnar. 15. tbl.
VIKAN 15. tbl. —