Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 50

tröppur niður í Hafmeyjarklubb-
inn í Cannes. Loftið var mettað
af reyk. Sumir dönsuðu trylltan
dans úti á miðju dansgólfinu.
Aðrir liðu hægt fram og aftur í'
faðmlögum úti í skúmaskotum.
Stúlkurnar voru með sítt hár,
sem hékk yfir andlit þeirra og
niður með hryggnum. Sumir
mennirnir voru með svolítið
skegg. Það leið ekki á löngu áður
en Henri kom auga á Annabelle,
þar sem hún sat ásamt fleira
fólki út við vegginn, þar sem
skotið hafði verið saman tveim-
ur borðum. Henri leizt ekki á
þetta fólk. Einn náunginn var
með geysimikinn hárlubba. Ann-
ar var með gulleyrnalokka og í
rauð- og hvítröndóttum buxum.
Sá þriðji sat og hallaði sér upp
að Annabelle.
Fólkið starði á Henri eins og
viðundur þarna sem hann fikr-
aði sig í áttina að borðinu. Anna-
belle leit skyndilega í áttina til
hans og horfði á hann nálgast.
Það hljóðnaði yfir fólkinu við
borðið. Maðurinn við hliðina á
henni fitlaði við tómt glas.
Henri virti þau fyrir sér. —
Hver ykkar, sagði hann, — er
Geoffrey?
Það tísti í einni stúlkunni, og
maðurinn í röndóttu buxunum
sagði: •— Er hann ekki karlmann-
legur?
Henri endurtók spurninguna,
í þetta sinn á frönsku, og nú
lyfti' maðurinn við hliðina á
Annabelle einum fingri og sagði:
— Það er ég.
Henri rétti út höndina til
Annabelle. — Kvöldið er svo dá-
samlegt, sagði hann brosandi, —
eigum við ekki að koma út. Hann
bandaði hendinni í áttina að
félögum hennar. -—- Hverjir sem
þeir eru, þá er þetta ekki félags-
skapur fyrir þig.
Hún leit á hann án þess að
svara; en hún rétti úr sér og
bandaði frá sér handleggnum á
félaga sínum.
— Komdu nú, sagði hann blítt.
— Komdu með mér.
Hún leit á Henri, síðan á fólk-
ið við borðið, síðan aftur á ilenri.
Svo stóð hún skyndilega á fæt-
ur.
— Já, Henri, sagði hún undir-
gefin. -— Augnablik, ég þarf bara
að ná í dótið mitt.
Þau óku þegjandi til Quai St.
Pierre, og þaðan gengu þau út
á brimgarðinn. Tunglið var að
koma upp. Svalur andvari barst
frá sjónum.
Henri tók utan um hana og
horfði í augu hennar. Síðan sagði
hann: — Þótt þú trúir ekki orði
af því sem ég segi, þá verðurðu
að trúa þessu: Það ert þú sem
ég elska. Mér er sama þótt þú
breytir öllum peningunum þín-
um í dollaraseðla og brennir þá
úti í garði, ég myndi vilja þig
engu að síður.
Niðurlag í næsta blaði.
rn — VIKAN 24. tbl.
m &

«■
Nýtt útlit
Ný tækni
LÆKJARGÖTU, HAFNARFIRÐI. — SÍMl 50022
í FULLRI ALVÚRU
Framhald á bls. 2.
heilan fjörð til þess að býli
hans mætti njóta samgangna
líkt og önnur góðbýli í breiðari
byggðum. Bóndanum bráðlá á
veginum; það var ekki fyrr bú-
ið að bera ofani en hann flutti
búferlum af kotinu. Fylgdi sög-
unni, að sá vegur hafi ekki ver-
ið notaður síðan.
Kotbýlin á annnesjunum hafa
mjög takmarkaða möguleika til
ræktunar, enda öllum ljóst að
annnesja-raflínurnar eru ekki til
komnar vegna neinskonar skyn-
samlegrar skipulagningar á
framleiðslu, heldur atkvæða-
veiðar.
Annnesjabyggðirnar á ósköp
einfaldlega að leggja niður, unz
liinar betri byggðir eru orðnar
svo þéttsetnar, að þar verði ekki
lengur við bætt. Og það verður
hvorki i tíð okkar sem nú lifum,
né heldur barna okkar. Ríkið
á að kaupa upp örreitiskotin
fyrir hæfilegt verð, gera fólkinu
kleift að flytjast burtu og greiða
fyrir því eftir þvi sem hugur
hvcrs og eins stendur til. Það
er bæði í þágu þess og allra
landsmanna, sem að meira eða
minna leyti verða að borga brús-
ann fyrir nytjalausa veru þess
á óbyggilegum stöðum. Hins veg-
ar er mönnum vorkunn eins og
nú standa sakir. Það er eðli-
legt að þeir hugsi sig um tvisvar
og liokri jafnvel áfram í stað
þess að ganga frá jörðunum með
ekkert í aðra hönd. Lítt byggi-
leg og húsalaus annnesjakot
seljast ekki einu sinni fyrir hálfa
kjallaraíbúð í Reykjavík. Þau
eru samt verðmæt fyrir það
fólk, sem þar hefur lifað og á
þau. Rikið verður að hlaupa
undir bagga með þvi. Það eru
átthagafjötrar að þetta fólk eigi
engra annarra kosta völ en hokra
áfram, hversu vonlaust sem er.
Enginn stjórnmálaflokkur og
ekkert stjórnmálablað þorir að
hreyfa þvi, að hugtakið „jafn-
vægi í byggð landsins" sé á
margan hátt rekið út i öfgar
til stórtjóns fyrir heildina. Þess
vegna gerast ótrúlegir hlutir;
fámenn þjóð gerir sér búskap-
inn í víðfemu landi miklu erfið-
ari en efni standa til. Þessvegna
eru lagðar dýrar raflinur um
útnes, þar sem alveg eins má
búast við þvi að fólkið flytji
burtu hvenær sem er. Þess vegna
er lagt í stórfelldan kostnað við
samgöngur við örfáa afdalabæi,
en vegir í nánd við Reykjavik,
sem bera mörg þúsund sinnum
meiri umferð eru lítið sem ekk-
ert betri.
Atkvæðaveiðar eru dýrasta
sport, sem stundað er á íslandi.
GS.