Vikan - 30.04.1964, Side 19

Mér finnst eigin-
lega skömm að
því, hvað við
íslendingar
stöndum aftar-
lega í öllum menningar-
málmn, samanborið við
aðrar stórþjóðir. MaSur
sér þetta sérstaklega
vel, þegar maður hefur
sjónvarp, og sér t. d.
hvað Bandaríkjamenn
hafa góðar og nákvæmar
heimildir um forfeður
sína, káhoyjana og Indi-
ánana þegar þeir voru
að drepa hver annan á
sléttunum i gamla daga.
Það hafa verið teknar
af þeim þessar fínu sjón-
varpsmyndir sem virð-
ast alveg- áþrjótandi
heimildir og svo æsi-
spennandi að furðu sæt-
ir.
AS visu eigum við
nokkrar sölgur af svip-
uðum gæjum hérna
heiina þegar þeir voru
að kála hver öðrum með
spjótum, bogum, atgeir-
um o. s. frv., en það er
allt á svo asnalegu máli,
að það skilur varla
nokkur maður, að ég nú
tali ek.ki um visurnar,
sem kannske gerir ekk-
ert til þótt maður skilji
þær ekki, þvi það var
svo glannalegur atóm-
skáldskapur, að það er
ekki nema fyrir hálærða
visindainenn að skilja
það.
Mér finnst alveg nauð-
synlegt að einhver góður
maður taki sér fyrir
hendur að koma sæmi-
legu máli á þessar sögur
og endursegja þær þannig
að þær skiijist, hvort sem
um börn eða fullorðna er
að ræða, — og siðan að
taka sjónvarpsmyndir af
öllu saman, til að eiga þeg-
ar sjónvarpið okkar kemur.
En það þarf auövitað að
fá færan og góðan mann til
að gera þetta, og ég trúi
ekki öðru en liann finnist
einhvers staðar. En satt að
'segja hefi ég svo mikið að
gera, að ég má varla vera
að svona löguðu. En til að
tkoma málinu af stað, ætla
ég aðeins að sýna hvernig
þetta þarf að vera.
— Gunnar á Hlíðarenda
var geysilega sterkur og
snar i snúningum, lipur,
firnur og fær í að drepa
aðra, svo að allir, sem réð-
ust á liann dóu annað hvort,
eða flýðu heim til sín.
Hann var hár og herða-
breiður, meÖ ljóst Beatnik-
hár ofan i augu, bláeygur
og með fallegar, hvitar
tennur. Hann var með al-
skegg eins og listamaður
og greiddi það með brillan-
tín. Gunnar var llka ægi-
lega slyngur á gitar, og
söng og spilaði grátvísur á
öllum bölium 1 sveitinni.
Hann var ailtaf klæddur í
óskaplega fín og falleg föt,
rauð og græn og blá, með
gullbelti og skikkju úr næ-
on eins og Súperman.
Svo átti Gunnar mömmu
sem hét Rannveig og konu,
sem hét HallgerSur og var
alltaf í stretsbuxum og var
]iess vegna kölluð langbrók.
Hún var skass og kjafta-
UNDIR
FJDGUR
AUGU
kerling og var alltaf að
rifast við nágrannana,
en Gunnar reyndi alltaf
að stilla til friðar og gaf
þeim stundum sjúss til
að sættast.
En Gunnar var svo
harður af sér, að hann
drap alla, sem ætluðu að
drepa hann, og það þótti
þeim slæmt. Þess vegna
tóku þeir sig saman einu
sinni, cirka fjörutíu i
hóp, og ætluðu að reyna
að kála honum.
Þeir vissu þá að Gunn-
ar var bara einn heima,
nema báðar kerlingarn-
ar, mamma hans og frú
Langbrók.
Þegar þeir komu heim
til hans, þorði enginn að
hringja dyrabjöllunni,
til að segja að þeir væru
komnir til að drepa
hann, svo þeir sendu
einn gæjann til að kíkja
á svefnherbergisglugg-
ann hjá Gunnari. En
Gunnar var vaknaður, af
því hann heyröi í hund-
inurn síum, þegar þeir
drápu hann, og þegar
karlinn fór að kikja á
gluggann lijá lionum,
fannst honum það svo
mikill dónaskapur, að
liann stakk atgeirnum
isínum í hann út um
gluggann.
Gæjinn fókk atgeirinn
í vömbina og missti
skjöldinn sinn og ball-
ansinn og steinlá þar
sem ihann var uppi á
þaki, og rúllaði æpandi
alla leið niður á jörð.
En hann vildi engan
láta vita að Gunnar
hefði getað stungið sig,
svo hann stóð upp,
burstaði sig og lagaði á
sér hárið, og labbaði svo
salla rólegur til hinna
gæjanna, sem sátu i mak-
indum og biðu eftir hon-
um.
Aðalgæinn hét Gissur,
og þegar hann sá fýrinn
koma labbandi i róleg-
heitum, þá spurði hann
hann hvort Gunni hefði
verið heima.
„Það hef ég ekki liug-
mynd um, góði. Þú get-
ur bara reiknað það út
sjálfur," sagði hann „en
ég er klár á þvi að at-
geirinn hans var heima,“
—og þóttist vera svaka-
gæi. En hann gat bara
Effir GK.
ekki meira, þvi hann datt nið-
ur eins og skot og steinlá og
var dauður þegar þeir fóru að
skoða hann.
Þá urðu hinir gæjarnir vond-
ir og löbbuðu heim að húsinu,
en Gunnar sá til þeirra og tók
bogann sinn og fór að skjóta
á þá með honum.
En gæjarnir klifruðu upp á
þakið, en Gunnar gat skotið á
þá þar, svo þeir forðuðu sér.
Svo kornu þeir aftur, en Gunn-
ar skaut á þá, og þeir forðuðu
sér aftur.
Þá sagði Gissur allt í einu:
„Við skulum reyna aftur,“ og
nú var hann orðinn vondur.
Svo reyndu þeir aftur, en
Gunnar skaut á þá og þeir
forðuðu sér.
Þá kikti Gunnar út um glugg-
ann að gamni sinu, og sá að
þeir liöfðu gleymt einni ör á
þakinu. Honum fannst það svo
sniðugt að nota þeirra eigin
ör til að skjóta á þá, að hann
teygði sig út um gluggann
þangað til hann náði í örina.
og gómaði hana. Svo skaut
hann henni á einn gæjann og
hitti hann svo hann steinlá,
en enginn tók eftir þvi, af þvi
gæjinn hafði staðið einn sam-
an og var að pissa.
Gissur sá höndina á Gunn-
ari, þegar hann náði í örina,
og hélt að Gunnar væri kom-
inn i hönk með örvar, og sagði
að nú skyldu þeir gera eina
árás í viðbót.
En þá koni einliver gæji, sem
hét Mörður með þá uppástungu
að þeir rifu þakið af kofanuni,
og þeir auðvitað til í það. Þeir
fundu helling af snærum á tún-
inu, sem C-unnar notaði stund-
um til að binda kofann niður,
Framhald á bls. 28.
VIKAN 18. tbl. —