Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 22

Það var allt annað
en þægilegtað
synda í úfnum
sjónum, og
síðasti spölurinn
þó sýnu erfiðastur.
Þegar þau náðu
bátnum, var
Annabelle orðin
svo lémagna,
ERKIHERTOGINN OG HR.PIMM
að hún gat
naumasthaldiðsér
í borðstokkinn.
Henri hélt í
borðstokkinn
hinum megin og
hékk þar stundar-
korn til þess að
jafna sig.
Síðan lyfti hann
sér upp í bátinn og
tosaði síðan
Annabelle upp í
á eftir.
Þau höfðu verið í
sjónum í svo
sem hálftíma.
Við ættum að vita eitt-
hvað um hann — hvaðan hann
kemur, hvað hann hefur verið
að gera þangað til hann rakst á
Annabelle uppi á Grand Com-
iche? Á hann nokkra peninga,
og ef svo er, hvar fær hann þá?
Og gæti hann séð fyrir eigin-
konu, sem ekki ætti sent í eigu
sinni?
— Mr. Pimm hefur sagt mér
alveg nóg, og ég er ánægð með
það.
— Pimm, Pimm, sagði Green.
— Maður má ekki opna munn-
inn í þessu húsi án þess að heyra
eitthvað sem Timothy Pimm
hefur sagt. Ef þig langar svona
til þess að vita eitthvað um Henri
Grúnewald, hvers vegna spyrðu
hann þá ekki sjálfan?
— Ég ætla að gera það, þegar
sá tími kemur.
— Jæja, þú skalt þá fara að
láta hendur standa fram úr erm-
um, það er ekki seinna vænna.
Og ef þú vilt fá að heyra mína
skoðun, Matilda . . .
Drynar opnuðust og Peggy
kom inn og spurði, hvort hún
gæti tekið stationbílinn til Nice,
og Matilda frænka sagði, að auð-
vitað gæti hún það, en að Peggy
mætti ekki gleyma að kaupa silk-
ið. Dyrnar lokuðust á ný og Green
tuldraði: •— Það er fleira en eitt
sem hefur tekið stakkaskiptum
skiptum hér. Annabelle, þú og
Peggy takið hver sinn bílinn. Ef
mig iangar nú til að fara eitt-
hvað, hvað á ég þá að nota?
Matilda frænka brosti blíðlega
og sagði sallarólega: — Þú get-
alltaf tekið strætisvagninn, Aug-
ustus. Það er strætisvagnastöð
hérna rétt hjá.
Julian var sá eini, sem hafði
áhyggjur út af kvöldinu á Chat-
eau Barcelona. Ástæðan var
Peggy. Hún var farin að ganga
í stuttbuxum í húsinu, og þegar
hann hafði haft hana fyrir aug-
unum í þrjá eða fjóra daga án
gleraugna og með hárið greitt
niður, var honum ekki farið að
lítast á blikuna. Fyrst reyndi hún
að forðast hann, og það var ekki
fyrr en daginn eftir að hún kom
frá bókasafninu, að honum tókst
að ná tali af henni í fordyrinu.
— Peggy sagði hann, — þú
hefur reynt að forðast mig eins
og ég væri holdsveikur, hvers
vegna?
Peggy sagði fyrirlitlega: — Þú
átt að vera að þvo bílana.
— Heyrðu mig nú, sagði hann,
— ég hef frí ekki á morgun held-
ur hinn. Reyndu nú að finna þér
upp einhverja afsökun til þess
að við getum farið út saman.
Peggy sagði með enn meiri
fyrirlitningu: — Skelfing er að
heyra í þér.
— En það þarf enginn að vita
um það.
— Ef þú vilt fara á stefnumót
með einhverri, þá skaltu reyna
við einhverja af þjónustustúlk-
unum.
— Það var ekki að sjá, að þér
þætti neitt að því þótt við vær-
um saman þarna um daginn niðri
á Quai.
— Ég hefi svo sem ekkert á
móti því að þú sért bara bílstjóri.
En sannleikurinn er því miður
sá, að mér leiðist þú. Hún hnikkti
aftur höfðinu og gekk burt. Hún
var búin að komast að eigin nið-
urstöðu um það sem gerzt hafði
uppi á Grand Corniche, og auk
þess var Julian enn ekki búinn
að taka út réttláta hegningu.
Og um morguninn þegar Peggy
bað um station-bílinn, skipti Mat-
ilda um skoðun eftir að hún hafði
losnað við Augustus Green. Hún
sagði við Peggy, að hún ætti ekki
að aka sjálf, heldur láta Julian
aka. Peggy reyndi að malda í
móinn, en Matilda frænka sagði
nei, til þess væru bílstjórar.
Peggy sagði, skömmu eftir að
þau voru lögð af stað: — Þú
skalt ekki ímynda þér, að ég
hafi viljað fara með þér. Það
var Matilda frænka.
— Ef þú vilt, sagði Julian, —
þá skal ég nema staðar, og þú
getur sezt í aftursætið.
— Það er óþarfi.
— Hvert viltu fara í þetta
skipti?
— Rue Lafayette 22. Ég hefi
verið þar áður, það er þriðja eða
fjórða gata frá Boulevardinum.
— Rétt handan við gosbrunn-
inn og styttuna af Marshal Joffre.
Peggy sagði: — Þú virðist
þekkja Suður-Frakkland ótrú-
lega vel, þótt þú hafir unnið í
París þangað til fyrir nokkrum
vikum.
Þau óku þegjandi nokkura
mílna vegalengd, og Peggy sagði:
fjO — VIKAN 18. tbl.
< íi