Vikan - 30.04.1964, Page 31

frá honum. Þegar ég leit við, sá
ég að þrír strákar héldu honum,
einn með hvora hendi og sá þriðji
hélt utanum hálsinn, svo hann gat
sig ekki hreyft sig. Ég reyndi að
vera eins rólegur og ég gat, því ég
vildi ekki að þeir færu að taka á
mér líka. Um leið og ég stóð upp,
rétti ég honum einn hægrihandar
beint undir hökuna, eins og ég
þoldi og sá mér til ánægju að hann
lokaði augunum eins og hann ætlaði
að fara að sofa . . . og fór að sofa.
Þá réðust helvítin á mig.
Ég lá um stund hreyfingarlaus
og hugsaði mitt mál. Þetta var ull-
arsekkur, og ég fann úr honum ull-
arlykt. Hún var róandi og værðar-
leg, og eftir stutta stund leið mér
skár. Ég fór að hugsa um gamlar
pokasetningarsögur og rifjaði upp
söguna um manninn, sem var sett-
ur í poka í Hveragerði og reif sig
þrisvar úr honum til að pissa ekki
í sig. Ég fór að reyna mig. Till allr-
ar hamingju höfðu þeir haft svo
þröngt um neðri hluta líkama míns,
að það brast í pokanum, þegar ég
ekki til. Ég gat ekki sparkað nógu
fast. Mér lá við gráti. Þar að auki
var mér orðið sprengmál. Björgu-
legt, liggjandi hqrðbundinn. Ég
barðist við að halda snöktinu, en
það brauzt samt fram. En allt I
einu heyrði ég aðra framhurðina
opnaða og fann kalt loft leika um
fætur mína.
— Hæ, sagði kvenmannsrödd, og
það var spurn í röddinni.
Ég dró snökt upp í nefið og
reyndi að svara mannalega, en
röddin titraði, jafnvel á þessu litla
1 sínum venjulegu skorðum, en
hafSi dregizt upp, svo sá vel upp-
fyrir hné, en hvergi sá ég móta
fyrir sokkafit á lærunum. Ég
smeygði annarri hendinni innundir
peysuna aS aftan og tók utan um
hana bera.
„Hey", sagði ég, „þú ert svaka
mikil skvísa. Klárt hjá þér að redda
mér svona. Þakka þér fyrir".
Ég sneri henni að mér og kyssti
hana, og komst að því um leið að
það var nokkuð, sem hún kunni til
NSU-PRINZ
• SPARNEYTINN OG VANDAÐUR
5 MANNA BlLL.
• REYNSLAN HEFUR SÝNT AÐ
PRINZ 4 HENTAR ISLENZKUM ÚRUGG VARAHLUTA- OG
VEGUM OG VEÐRÁTTU VEL. VIÐGERÐARÞJÖNUSTA
Kr, 125.200,00
Fálkinn h.f.
Sími 18670 — Laugaveg 24 — Reykjavík
Þeir tóku mig þrír, lögSu mig á
gólfið og bundu hendurnar fyrir
aftan bak. Svo kom einhver meS
poka og þeir tróSu honum niSur
yfir hausinn á mér og bundu hann
svo fastan yfir mittið. Ég sparkaði
eins og vitlaus maSur, en þá bundu
þeir saman á mér lappirnar. Svo
tóku þeir mig upp og báru mig
út á hlaS, aS einhverjum trukk, sem
var þar, hentu mér inn í hann aS
aftan og skelltu dyrunum í lás.
Ég var þarna einn í trukknum,
þrælbundinn á höndum og fótum
inni í skítugum poka, allur rifinn
og tættur aS ofan, búinn að missa
af mér annan skáinn og kolvitlaus
af vonzku. Mér leið svo illa í
skrokknum eftir lætin, að ég þoldi
varla viS, og svo aumur í hálsinum
eftir átökin
SH: að mér fannst að ég væri
með hengingaról.
spyrnti í. Ég notaði mér þetta,
spyrnti og sparkaði, og loks fann
ég og heyrði, þegar pokabotninn
rifnaði og bundnir fæturnir gengu
niður úr pokanum.
En ég var litlu nær. Ég var allur
þrælfastur. Fyrst fauk í mig og ég
velti mér æpandi og organdi fram
og aftur um bílinn. Ég var orðinn
viss um, í hvaða trukk ég var. Þetta
var víponinn frá Grund. Lokaður að
aftan, einu hliðargluggarnir voru á
hurðunum. Ef ég gæti þokað mér
fram að sætunum, gæti ég kannski
sparkað rúðunum út, svona til að
þakka fyrir mig.
Ég hlykkjaðist fram að sætunum
og þreifaði fyrir mér með fótun-
um. Ég náði ekki í rúðuna. Ég fann,
að táin á skónum mínum náði í
eitthvað sem gat verið rúðan, og
reyndi að lengja á mér lappirnar
af fremsta megni. En það dugði
orði: — Hæ.
— Bíddu meðan ég klifra yfir
þetta bölvað sæti, sagði röddin, og
var nú ákveðnari. Ég heyrði öran
andardrátt og klifurhljóð. Svo
snertu mig mjúkar hendur, og ég
heyrði hnlf brugðið á böndin. Rödd-
hélt áfram að tala.
— Ég ætlaði að vera miklu fljót-
ari, en strákurinn, sem var með
lyklana að þessum bfl, virtist aldrei
ætla að hafa sig í að bjóða mér upp.
Svo loksins gerði hann alvöru úr
því, og hafði ekki hugmynd um,
þegar ég fiskaði lyklana upp úr
vasa hans. Og þennan kuta líka.
Hann bara bítur ekkert. Hana! Og
í sama bili var ég laus.
Hún sat á varadekkinu við hlið-
ina á mér og rautt hárið var orðið
úfið. Varirnar rjóðar, votar og hálf-
opnar og pilsið þrönga ekki leng-
ur í
fullnustu, því hún var eins og iítill
krakki, sem hefur veriS gefinn
spýtubrjóstsykur til aS sjúga. Hún
hallaSi sér afturábak þangaS til
hún lá flöt á varadekkinu, og greip
krampakenndu taki um bakiS á mér.
Ég var feginn þvi aS hún lét háls-
inn á mér vera, því ég var búinn
aS fá nóg af slíku í bili.
Ég losaSi um aSra höndina og
strauk henni niSur meS líkamanum
og hún lagaSi sig tii svo ég ætti
hægara um vik. Mig hafSi svo sem
grunaS þaS áSur, en nú komst ég
aS því aS hún var ekki í neinu
innanundir.
„Eftir hverju ertu aS bíða?"
spurSi hún viS eyraS á mér, „þaS
kemur enginn hingaS", og þá mundi
ég allt í einu eftir því hvaS ég
þurfti aS gera áSur.
„Bíddu", sagSi ég, „ég þarf aS
skreppa út fyrir augnablik fyrst".
„Til hvers?"
VIKAN 18. tbl.
31