Vikan - 13.08.1964, Qupperneq 17

hroll. Þegcir hann hreyfði sig, flettist frakkinn fró honum eitt andartak og
ég só að hann var ekki í neinni skyrtu, heldur aðeins fölskum flibba og
skyrtubrjósti, sem hann hélt að sér með tveimur reimum. Báðum megin
við skyrtubrjóstið blasti hold hans við, gult og ógeðslegt. Hann var, með
öðrum orðum sagt, ennþá meiri allsleysingi en ég, en af annarri gerð.
Ég er kátur og aðlaðandi og hef góðlegt andlit. Hann hafði hins vegar
engu til að tialda nema óhugnaðinum.
Við fórum inn á barinn, og hann stikaði beina leið að skenkiborðinu og
pantaði tvo vermóða; að því loknu tók hann aftur til máls og var óða-
mála: „Liðsforingjamötuneytið í Bressanone . . . hvort ég man ekki eftir því.
Ágætis borg, Ðressanone, með þessa ágætu á, sem rennur í gegnum hana
og götur og bogagöng. Og svo er aðeins skammt þaðan til Bolzano, sem
er einnig prýðisborg. Bressanone — manstu eftir Cavallino Bianco Hotel,
þar sem allir liðsforginiarnir voru vanir að koma og hinar og þessar litlar
stúlkur í leit að félagsskap sóttu líka? Bressanone — allar hæðirnar með
vínekrunum þar í kring, og þaðan kom gott vín. Hvað er það kallað, vínið
það arna? Ó, nú man ég það — Terlano".
Þegar hér var komið, færði barþjónninn okkur vermóðana. Hinn nýi
kunningi minn hóf glas sitt og sagði: „Skál fyrir heimkomu okkar". Og ég
komst ekki undan að drekka, þótt ég hefði litla hugmynd um hvað þessi
„heimkoma" ætti að þýða. Hann tæmdi glas sitt og sneri síðan tafarlaust
til dyra, segjandi: „Heyrðu, það er kominn matartími. Við skulum borða
saman. Það er ekki á hverium degi að maður er svo gæfusamur að hitta
vin á borð við þig".
„En ég . . hóf ég máls og fylgdi honum eftir. En barþjónninn, sem
Ef satt skal segja, þá bjóst
ég alltaf v/ð einhverju
lymskulegu bragði. En ég
átti ekki von á því svona
einföldu og óvæntu. Hann
var harður, langt of harð-
snúinn fyrir mig.
hafði gefið okkur gætur, sagði: „Heyrði mig, herra, það voru þessir
tveir vermóðar". Mig fýsti helzt að kalla í félaga minn og láta hann
borga, en hann var þegar kominn út úr dyrunum. Svo að ég tók
fram peninga, borgaði og gekk út. Jafnskjótt var hann kominn að
hlið mér og greip aftur um handlegg mér. „Komdu, komdu", sagði
hann. „Það er prýðisgott veitingahús hér rétt hjá. Komdu bara".
I veitingahúsinu reyndi ég, hálfruglaður eða vel það, að bjarga
mér með því að segja: „Ég er ekki svangur, og auk þess þarf ég
að fara á stefnumót". Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum, talaði
eins og sá sem valdið hefur við þjóninn og pantaði staðgóðan há-
degisverð með núðlum og steiktu lambi sem meginréttum. Svo sneri
hann sér að mér. „Mötuneyti liðsforingjanna", sagði hann. „Ætli ég
kannist ekki við það! Moschitto höfuðsmaður, — manstu eftir hon-
um? Og þessari áráttu hans í hvaða félagsskap sem var, að hvolfa sér
yfir hvaða stúlku sem var, fallega eða Ijóta, og njóta hennar. Það
var það sem hann kallaði ,,að draga bogann upp á von og óvon".
Jú, jú, Moschitto höfuðsmaður var reglulegur donjúan; en þú varst
nú ekkert til að spauga með í ástamálum heldur, eða hvað, kæri
vinur?"
Ég kom engu orði upp. Það var ekki nóg með að hann væri
kunnugur í Bressanone, þekkti hótel hennar og kaffihús, götur og
ár, konur og vín, heldur mundi hann einnig eftir Moschitto höfuðs-
manni og kvennafari mínu. Það lá við að ég væri farinn að dá hann:
Hann var harður nagli, óvanalega harðsnúinn, miklu harðari af sér
en mér hafði getað dottið í hug.
Þeir komu með núðlurnar okkar. Hann tróð fyrst upp í sig ótrú-
lega stórri hrúgu og hélt síðan áfram glaðværu, hræsnisfullu mál-
æðinu, svo maður hefði getað haldið að hann væri með litla tal-
vél uppi í sér. „Bressanone . . . það voru góðir dagar . . . En þú hag-
aðir þér verulega illa gagnvart Nellu, kæri vinur. Þú fyrirgefur að
ég segi það — hagaðir þér eins og reglulegur rómverskur harðjaxl,
enda ertu það líka. Það var mjög Ijótt af þér".
Ég umlaði með munninn fullan af núðlum: „Nella? Og hvað í
ósköpunum er hún?"
Hann hló eins og hross. „Nei, elsku hjartans vinur, vertu nú ekki
að gera þér upp eitthvað lítillæti, það villir mér ekki sýn. Stúlkan sú
arna var draumur — Ijóshærð, með blá augu og dásamlegan vöxt.
En þú gafst frat í hana, eftir að þú hafðir dregið bogann upp á von
og óvon, eins og Moschitto var vanur að segja, og hitt hana beint
í hjartað. Jafnvel Modugno sagði að þú hagaðir þér eins og skepna".
„Hver er Modugno? Og talaðu varlega sjálfur", tók ég fram í
í von um að koma af stað deilu. En hann var of slunginn til að það
tækist. „Jú, jú, hrein skepna, það ertu og ekkert annnað". Hann hló,
fyllti glas sitt upp á barma, tæmdi það í einum teyg og réðist síðan
á lambið sem þjónninn, ötull eins og fyrri daginn, hafði lagt frá
sér framan við nefið á honum. „Auðvitað varstu með Pinu", hélt
hann áfram, „annarri gyðjunni frá — hún var dökkhærð — og guð
veit hve margar þú hafðir í takinu. En Nella verðskuldaði ekki að
þú færir svona með hana. Henni leið svo illa út af þessu að hana
langaði til þess að deyja, og hún tók inn svefnpillur. En hún náði
sér aftur, og seinna tók hún saman við — hvað hét hann nú aftur,
hvað var hann kallaður? Ó, nú man ég það, Tessitore lautinant".
„Tessitore? Hann hef ég aldrei heyrt minnzt á".
„Já, Tessitore, mjög svo furðulegur náungi, mjög furðulegur. Þið
tveir, þið Tessitore, voruð nærri farnir að slást út af Nellu. Það var
kvöld eitt niðri við ána; það var mistur og úðarigning. Og ég varð
að ganga á milli. Já, það held ég nú, Nella togaði í annan ykkar
og ég í hinn . . . og svo fór hún að lokum heim með þér. Já, þorp-
arinn þinn, afleitur varstu,- þú varðst vitlaus af afbrýði út af Nellu
jafnskjótt og þú sást hana með öðrum, og þrátt fyrir það tókst þér
Framihald á blis. 36.
VIKAN 33. tw. — Jiy