Vikan - 05.11.1964, Blaðsíða 47

ritarinn hans mótmælt kröftuglega
þeirri hugmynd, að ferðast á föstu-
degi, sem þar að auki var þrett-
óndi dagur mánaðarins.
— En það er alltaf bezt að ferð-
ast þann þrettánda, sagði Bond
þolinmóður. — Það eru varla nokkr-
ir farþegar, og það er þægilegra
og maður fær betri þjónustu. Ég
vel alltaf þrettánda, þegar ég get.
— Jæja þá, sagði hún í uppgjöf.
— Þetta er þín jarðarför. En ég mun
hafa áhyggjur af þér allan daginn
og í öllum guðanna bænum farðu
nú ekki að ganga undir stiga eða
eitthvað álíka heimskulegt í kvöld.
Þú ættir ekki að freista gæfunnar
um of. Ég veit ekki, hvers vegna
þú ert að fara til Tyrklands, og
ég vil ekki vita það. En ég hef
ónotatilfinningu í beinunum.
— O, þessum fallegu beinum,
sagði Bond stríðnislega. — Ég ætla
að bjóða þessum beinum út í kvöld-
mat, sama kvöldið og ég kem aftur.
— Þú gerir ekkert af því tagi,
sagði hún kuldalega. Seinna
kvaddi hún hann með kossi af
skyndilegri hlýju, og í hundraðasta
skipti velti Bond því fyrir sér,
hvers vegna hann var að eltast við
annað kvenfólk, þegar einkaritar-
inn hans var sú bezta af þeim öll-
um.
Vélin suðaði stöðugt yfir enda-
lausu hafi rjómahvitra skýjanna,
sem virtust nógu traust til þess
að lenda á þeim ef vélarnar biluðu.
Þarna rofaði í skýin, og fjarlæg,
blá móða sást lengst til vinstri.
Þetta var París. í klukkustund
flugu þau áfram yfir akra Frakk-
lands, þangað til eftir að komið
var til Dijon, að landið dökknaði
í brekkum Júrafjalla.
Hádegisverðurinn var borinn
fram. Bond lagði frá sér bókina
og sleppti þankaganginum, sem
stöðugt var milli prentuðu blað-
síðnanna, og meðan hann át,
horfði hann niður á svalan spegil
Genfarvatnsins. Þegar skógurinn
nálgaðist snævi þakta fjallakoll-
ana, minntist hann skíðaferða fyrri
daga. Vélin fór skammt frá augn-
tönninni, sem kölluð er Mont Blanc,
og Bond- horfði niður á gráa fíls-
húð jökulsins og sá sjálfan sig aft-
ur sem ungan mann milli ferming-
ar og tvítugs, með fremsta enda
kaðalsins um mittið, þar sem hann
þrýsti sér að efsta steininum á
Aiguiles Rouges meðan félagar
hans tveir, frá háskólanum í Genf,
þumlunguðu sig upp sléttan klett-
inn í áttina til hans.
Og nú? Bond brosti þurrlega
við spegilmynd sinni í rúðunni,
um leið og flugvélin beygði út úr
fjalllendinu, út yfir Lombardi. Ef
þessi ungi James Bond kæmi að
honum á götu og talaði við hann,
myndi hann þekkja þennan snyrti-
lega, ákafa ungling, sem hann
hafði verið, þegar hann var sautján
ára? Og hvað myndi unglingurinn
hugsa um hann, starfsmann leyni-
þjónustunnar, hinn eldri James
Bond? Myndi hann þekkja sjálfan
sig, undir yfirborði þessa manns,
sem var markaður af margra ára
sviksemi, miskunnarleysi og ótta,
þennan mann, með köldu, hroka-
fullu augun, með ör á kinninni og
byssubunguna undir handarjaðrin-
um? Og ef unglingurinn þekkti
hann, hvernig yrði þá dómur hans?
Hvað myndi hann hugsa um nú-
verandi starf Bonds? Hvert væri
álit hans á þessum leynilega er-
indreka, sem þaut nú yfir heiminn
í nýju og rómantísku hlutverki —
til að hórast fyrir England?
Bond hætti að hugsa um liðna
æsku. Aldrei að líta um öxl. Að
velta því fyrir sér, hvað gæti hafa
orðið, var tímasóun. Örlögin réðu.
Það var rétt að vera ánægður með
þau og þakklátur fyrir að vera
ekki sölumaður fyrir notaða bíla,
blaðamaður fyrir gula pressu,
gegnsósa í gini og nikótíni, fatlað-
ur eða dauður.
Framhald í næsta blaSi.
Framhald af bls. 5.
— Hvað ætlið þér að kalla hann, dóttir mín?
— Cantor.
— Cantor? Það er ekki kristið nafn.
— Það skiptir mig engu, sagði Angelique. — Gefið mér barnið mitt.
Hún tók barnið, sem ennþá var rautt og rakt, úr örmum ljósmóður-
innar. Svarkurinn, sem tók á móti honum, hafði vafið um hann ræflum
af óhreinum klæðum.
Dagurinn var ekki á enda. Klukkur dómhallarinnar höfðu enn ekki
boðað miðnætti og barn hins dæmda manns var fætt.
Hjarta Angelique hafði breytzt. Líkami hennar hafði verið kvalinn
Móðurlif hennar rifið. Angelique hafði dáið um leið og Joffre. Ný
Angelique var fædd með Cantor litla. Ný kona, sem varla varð fundin
í hin blíða fyrrverandi Angelique. Skeytingarleysið og harkan, sem hafði
ólgað í óöguðu stúlkubarninu heima í Monteloup, kom nú upp á yfir-
borðið aftur, og rann nú eins og svört á yfir opin sár örvæntingarinnar
VIKAN 45. tbl. —