Vikan - 12.11.1964, Blaðsíða 15

smíðað mörg. Að vísu eru skip Jóns
ekki gerð til þess að kljúfa hvassar
bárur úthafanna, en engu að síður
eru það skip, sem hann hefur smíð-
að í tómstundum sínum.
Á heimili Jóns Eiríkssonar, að
Bárugötu 36, getur að líta kapp-
siglara af mörgum gerðum með
fullum seglaútbúnaði.
— Hvenær fékkst þú fyrst áhuga
á skipasmíðinni, Jón?
— Ég byrjaði á þessu þegar ég
var smástrákur. Þá smíðaði ég kútt-
era, en var óttalegur klaufi og þeir
gátu aldrei siglt vel hjá mér. Samt
var ég alltaf að eiga við þetta, allt
þar til ég fór á sjóinn.
— Á hvaða skipi varstu?
— Ég var á togara. Max Pemb-
erton hét hann. Ég var þar loft-
skeytamaður. Það var svo einu
sinni, að við vorum í Cuxhaven. Það
var árið 1934 eða 35. Við vorum
að sigla út úr höfninni, þegar við
sigldum beint á skip, sem lá þar.
Það var mikil þoka, svo við sáum
skipið ekki vel. Við höfðum nú ekki
radar í þá daga. Jæja, skipið tók
að sökkva, svo við björguðum
mannskapnum um borð og reynd-
um að koma skipinu að landi, en
það tókst auðvitað ekki. Það sökk
þarna, svo við urðum að dúsa í
landi i nokkra daga vegna sjó-
prófa. Maður var hálf blankur þá
og hafði lítið við tímann að gera,
svo ég keypti litla skútu til að gefa
syni mínum þegar ég kæmi heim
aftur. En svo fór ég niður að höfn-
inni og fór að prófa skútuna. Ég
lét hana sigla fram og aftur og
gleymdi mér alveg við leikinn. Eft-
ir það var áhugi minn á þessum
litlu skipum vaknaður fyrir alvöru.
Ég notaði alla mina frítíma um
borð til að smíða kappsiglara og
las mig til um það, hvernig ætti að
teikna og smíða skip.
— Áttu mikið til af skipunum
þínum ennþá?
— O, nei, nei. Ég hef verið að
gefa þetta mikið frá mér. Það er
ekekrt pláss til að geyma það hérna.
Við gengum niður í kjallara, þar
sem Jón geymir skipin sín og þar
útskýrði hann fyrir mér hvernig
öll þessi segl, stýri og krókar unnu.
Skipin eru hin mestu völundarsmíð
og allar þessar litlu trossur og fest-
ingar hafði hann smíðað sjálfur.
— Þú hefur sýnilega haft mik-
inn áhuga á skipum.
— Þótt undarlegt megi virðast,
þá hef ég alltaf haft meira gaman
af að skoða skip á þurru landi en
úti á sjó. Það er áhuginn fyrir lag-
inu og línunum sem gerir það. Ég
reyni all'taf að forðast að 'setja
hverskonar aukahluti á skipin. Þú
sérð að það eru engir gluggar á
þeim. Og þegar ég setti fjarstýr-
inguna í þennan kappsiglara, þá
varð ég að breyta honum talsvert.
En hann varð ekki eins skemmti-
legur í siglingu á eftir. Nei, hann
fór miklu hægar. Ég legg mest upp
úr hraðanum.
— Af hverju hættir þú á sjónum,
Jón?
Framhald á bls. 49.

«•>
' V ;
!! j!
■XW*** ..V.V.N ÍNnvsv v\ V

'•■■■■ '■ ■''
> \
. .SB
>-••-■•

-•O

»«•:-:-•••

<5 Kappsiglarinn tekur
strikið beint yfir tjðrn-
ina, frá eystri bakkan-
um og stefnir beint til
vesturs. ÞaS er meS
hann eins og landkönn-
uðina í gamla daga, aS
ef þeir sigla bara nógu
lengi i sömu átt, þá
hljóta þeir aS koma
einhversstaSar aS landl
aftur. Allavega þegar
þeir sigla á tjörninni f
Reykjavík.
En það eru ekki all-
ir ánægðir með þetta
furðuskip. Endurnar,
sem búa á tjörninni,
eru ekkert hrifnar af
þessum óboSna gesti.
Kannske þetta sé þýzk-
ur svanur þarna á ferS-
innl, — og þá er eins
gott að forða sér.
■C.> bað er mikið nákvæmisverk að ganga frá
öllum hlutum á þessum litiu skipum áður en þau
láta úr höfn, — en Jón telur ekki eftir sér
handtökin.
' -

. •;••- •

,, <:■■''
' - •-,--