Vikan - 12.11.1964, Blaðsíða 49

RAÐSÓFIhisgaenaaxMtektSVEINN KJARVAL
VANDINN ER LEYSTUR

AJ

Nú er vandalaust aS raða í stofuna svo vel fari. Þessi glæsilegu raðhúsgögn
bjóða ótal möguleika. Þér getið skipt með þeim stofunni, sett þau í horn
e3a raðað ó hvern þann hótt sem bezt hentar.
FÁST AÐEINS HJÁ
HUSGAGIMAVERZLUIM ARIMA JQNSSQNAR
L.AUGAVEGI 70 - REYKJAVÍK - SÍMI 1G468
konar nóttúruvísindum, var sjálfur
náttúruskoðari og athugull maður
í þeim efnum. Það var til dæmis
hann, sem fyrstur manni uppgötv-
aði það, að Ásbyrgi er ekki land-
sig, heldur gamall farvegur Jökuls-
ár á Fiöllum. En hann varð aldrei
eins þekktur og Benedikt bróðir
hans á Auðnum. Gamall maður,
Guðjón frá Ljótsstöðum, sem dó á
Þverá rúmlega hundrað ára gamall
og verið hafði orðlagður fjörmað-
ur, hafði orð á því ,,að það væri
merkilegt, hvernig hann Snorri
föndraði við tímann." Hann var
hreppstjóri eins og Jónas sonur
hans og þrátt fyrir einmuna Ijúfa
framkomu hafði hann það fyrir sið
að bölva flestu í sand og ösku.
Eitt sinn var hann á ferð í Reykja-
vík og kom þá við á Þjóðminja-
safninu. Þar sá hann hlut sem
hann þekkti og varð að orði: ,,Æ,
hver sjálfur andskotinn, er þá þetta
helvíti hér." En hluturinn sá var
mynd af Kristi af gamalli altaris-
töflu frá Þverá.
Nú er þess senn skammt að bíða,
að Jónas hreppstjóri Snorrason
flytji úr gamla bænum á Þverá
með fjölskyldu sína. Skammt suður
frá bænum er fokhelt íbúðarhús,
nærri 200 fermetrar á einni hæð.
Ég minnist þess ekki að hafa áður
séð aðra eins snyrtimennsku við
byggingu; það var þvi líkast sem
húsið hefði verið látið síga niður
úr himninum. Grasið var ekki einu
sinni bælt í kring, ekkert spýtna-
rusl, engin möl og þó er húsið
steinsteypt. Moldina úr grunninum
báru þeir feðgar langt í burtu.
Kannski mundi einhver kalla það
að föndra við timann. Eða er það
eins hægt, þar sem tíminn er ekki
til og sá munaður ríkir, að alltaf
er tími til alls?
Jónas hreppstjóri gekk með okk-
ur út að nýju, kvaddi okkur með
hógværri hlýju og struak gómun-
um létt um hlaðinn kampinn milli
húsanna um leið og hann hvarf til
baka.
G. S.
MARGT BARVIÐÁSJÓ
Framhald af bls. 15.
— Ja, það er nú saga út af
fyrir sig. Ég var á togaranum
Max Pemberton eins og ég var
búinn að segja þér frá. Það var
árið 1644. Það stóð þannig á, að
ég átti frí einn túr, svo skipið
lagði úr höfn loftskeytamanns-
laust. Já, það var ekki hlaupið
að því að fá annan loftskeyta-
mann þá í hvelli. Já, svo stýri-
maðurinn tók bara að sér að
sjá um talstöðina þegar þess
þurfti með. Skipið var á heim-
leið, þegar þeir kölluðu Reykja-
vík upp og sögðu að þeir hefðu
leitað í var innan við Malarrif.
En, svo kom það bara aldrei
fram eftir það, hvarf gjörsam-
lega. Ég er alveg handviss um
að þeir hafi lent í tundurdufla-
belti út af Snæfellsnesi. Þýzk-
urinn var búinn að leggja þess-
ar sprengjur alls staðar. Og skip-
ið fórst í kyrrum sjó. En togar-
inn hafði farið út loftskeyta-
mannslaus svo að ég get ekki
sagt, að ég hafi sent neinn í
dauðann í minn stað. Nei, mig
var reyndar búið að dreyma,
að ég mundi ekki farast í sjó.
Það fórust mörg skip í stríðinu.
Já, mig dreymdi einu sinni, að
ég væri staddur saman með Sig-
urði heitnum Mýrdal, sem þá
var reyndar látinn, en ég mundi
ekkert eftir því í draumnum.
Svo opnaði Sigurður hurð, sem
vissi að tröppum, er lágu beint
niður í myrkur. Það sást ekkert
þar fyrir neðan. Sigurður fer
þá að ganga niður tröppurnar
og ég er í þann veginn að fylgja
honum eftir. Þá, allt í einu, snýr
hann sér við og segir: — Nei,
Jón minn. Við eigum ekki sam-
leið. Þá áttaði ég mig allt í einu
á því, að hann hafði drukknað
í sjó og varð hverft við. Þegar
ég svo vaknaði var ég viss um
að það ætti ekki fyrir mér að
liggja. Já, svona er þetta skrýtið.
— Þú átt ýmsar minningar úr
stríðinu, Jón. Áttu ekki eitthvað,
sem gaman væri að tína til fyrir
lesendur?
—■ Ja, nei, ég held að ég sé
ekkert að tala um það. Það er
full persónulegt og ýmsir beztu
kunningjar manns viðloðandi
þetta. Ef ég fer að segja frá því
hvernig ég fór að bjarga skipi,
þá lítur það út eins og hreinasta
grobb á pappírnum . .. Það skeði
svo sem ýmislegt broslegt á
þeim árum. Það voru ýmisleg
smáatvik sem lífguðu upp á
hversdagsleikann. Eins og til
dæmis þegar netamaðurinn var
aftur í og var að laga net. Kokk-
urinn kom þá til hans með eitt-
hvað matarkyns. En netamaður-
inn var í illu skapi og sagði hon-
um að fara til helvítis með allt
sitt bras. Kokkurinn lagði nú
samt sem áður súpudisk hjá hon-
um og ætlaði svo að ganga burtu.
En þá stendur netamaðurinn upp
og fleygir disknum í sjóinn. En
hann var orðinn svo illur í skap-
inu, að hann fleygði óvart á
eftir forláta silfurdósum, sem
hann hafði fengið að gjöf. Kokksi
varð skrýtinn við, en sagði svo:
— Ja, mikill höfðingi er hann
N.N. Ekki nóg með það að hann
gefi andskotanum að éta, heldur
gefur hann honum líka í nefið
á eftir.
Já, maður brallaði nú ýmis-
legt. Einu sinni sá ég, þegar ég
var inni í loftskeytaklefa, hvar
einn af áhöfninni sprangaði um
á dekkinu fyrir neðan, en fyrir
ofan, í brúnni, stóð skipstjórinn
og kastaði vatni. Ég var þá snögg-
ur til, greip vatnssprautu, sem lá
nærri, og sprautaði vænni gusu
á manninn fyrir neðan og lok-
aði glugganum svo í hvelli.
Mannaumingjanum varð all-
hverft við, þegar hann leit upp
og sá sjálfan skipstjórann standa
VIKAN 46. tbl. —