Vikan - 12.11.1964, Blaðsíða 50

Gerð 4403-4 fáanlegar meo
3 eða 4 hellum, glópípum eða
steyptum (heilum), klukku
og ljósi, glóðarrist og hita-
skúffu.
H. F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN
Jiufnarfiröi - Sinuir: !iOÖ2‘é, 50023 otj r>().i22. - Rcykjayík - Bíyti 10322 - Vcsturvcr
þar og kasta af sér v'atni í mestu
makindum. Auðvitað þorði hann
ekkert að segja og við hinir
stríddum honum talsvert á
þessu, þangað til ég sagði hon-
um svo frá því, en þá vildi hann
varla trúa því.
— Lentuð þið aldrei- í átökum
við skip Hitlers?
— Nei, það kom varla fyrir.
En við vorum þeim mun óþæg-
ari við Bretana. Þeir voru ótta-
legir böðlar. Og sígrunandi
mann um að standa í njósna-
sambandi við Þjóðverja. Við átt-
um það til að strjúka úr skipa-
lestum til að stytta okkur leið,
en þá skutu þeir bara á okkur
og tóku jafnvel af okkur loft-
skeytatækin. Til að fara til fs-
lands varð að fara vissar króka-
leiðir, sem lengdu leiðina mjög
svo að við fórum oft bara beina
striklínu. Einu sinni fengum við
á okkur kæru fyrir að hafa far-
ið ranga siglingarleið og kær-
unni fylgdi staðarákvörðun tog-
arans, þegar eftirlitsflugvélin
flaug yfir okkur. En þeir höfðu
ekkert athugað hvernig skipið
sneri, og það hittist einmitt svo
á, að við vorum að sigla þvers
yfir afmörkuðu leiðina, þegar
þeir sáu okkur, svo að við slupp-
um heilir í það skiptið.
í rauninni var framkoma
þeirra við íslendinga alveg sví-
virðileg. Einu sinni sagði mað-
ur við mig úti í Bretlandi: —
Þið, græðið nú talsvert á þessu
stríði. Núna getið þið selt okk-
ur mikinn fisk og á háu verði.
— En ég sagði honum, að það
væri lítill kostur, meðan við
fengjum ekki að selja hann á
frjálsum markaði. Þá hefðu
Þjóðverjar sennilega verið fljót-
ir að yfirbjóða þá... Jú, jú,
og ekki nóg með það. Þeir voru
meira að segja svo óforskammað-
ir að senda okkur reikning yfir
skotin sem þeir skutu að okkur.
Og voru þá ekkert að spara kúl-
urnar. Jæja, eigum við ekki að
bregða skútunum á flot?
Og við ókum niður að tjörn,
þar sem Jón fór að festa segl
á kappsiglarann. Síðan setti hann
skútuna á flot, og með fjarstýr-
ingu sigldi hann henni vítt og
breitt um tjörnina, nærstöddum
krökkum og öndum til mikillar
skemmtunar, en gæsunum leizt
ekki sem bezt á gripinn og tóku
það ráð að fljúga í hringi og
virða hann fyrir sér úr lofti.
Skútan þaut á ógnarhraða fram
og aftur meðan ljósmyndarinn
prílaði um allt með myndavélina
á maganum rétt eins og strák-
arnir, sem stundum sjást þarna
á sílaveiðum. Skútan hamaðist
í vindinum og- þaut tígulega
áfram, lensaði og venti, rétt eins
og „fullorðnu“ skúturnar gera.
— Gerirðu mikið af því að
sigla hérna á tjörninni? hrópaði
ég til kapteinsins, þegar ég gat
skotið orðum til hans.
— Já, ég kem hingað flesta
sunnudagsmorgna, svona milli
kl. 11 og 12. Það er alveg ótrú-
legt hvað svona tómstundagam-
an getur stytt manni stundirnar.
Menn þyrftu að gera miklu
meira af því að hafa svona
„hobby“ til að grípa í á kvöldin.
Það er nefnilega svo mikil hvíld
og tilbreyting í því að dunda
við þetta. O, já, já.
Og þarna stendur hann hnar-
reistur á tjarnarbakkanum, svo
grátt hárið feykist til í vindin-
um. Gamall sjómaður, sem áður
fyrr klauf hvassan Atlantsál, en
siglir nú hvassán beitivind á
Reykjavíkurtjörn. ★
MANFRED MANN
Framhald af bls. 14.
ekki Paul Jones hann er söngv-
arinn og líka Manfred Mann.“
„En þú ert líka Manfred Mann,
Mannfred?"
„Já, ég er hluti af Mannfred
Mann.“
Og svona hélt samtalið áfram.
Það væri nú auðveldara, ef
allur hópurinn héti Mann —
Hugg Blues Brothers. Fyrir
tveimur árum síðan var músik-
in önnur eða modern jazz. Það
var þá, sem Manfred Mann, Mike
Hugg og þeir bluesbræður gerðu
sína fyrstu plötu Why Should
We Not“.
Heima í Suður-Afríku hafði
Manfred Mann spilað nýtízku-
legan píanójazz. Hann lærði
píanóleik við hinn fræga músik-
skóla Julliard í Bandaríkjunum.
Þegar hann kom til London að
afloknu námi fór hann að kenna
jazzpíanóleik. Smátt og smátt
var farið að spila rhythm and
blues en ekki á sama hátt og í
Bandaríkjunum. Manfred Mann
segir: „Við höldum áfram að
spila jazz hversu mörg lög sem
við eigum á vinsældalistanum
í það minnsta einu sinni í viku.
Við spilum okkar eiginn rhythm
og blues músik.“
Vissulega hefur Manfred Mann
gaman að rhythm og blues
músik en samt eru þeir hræddir
við að fólkið fái of mikið af
því góða. Manfred álítur að einu
sinni hafi bara verið dixie hljóm-
sveitir í Bretlandi.
Það voru að vísu óteljandi
hljómsveitir sem spiluðu dixie
og main stream músik. En hvað
skeði? Jú, fólkið varð þreytt á
þessari músik svo allflestar
hljómsveitirnar fóru að spila
eitthvað annað, eða hættu alveg.
í dag eru aðeins örfáar jazz-
hljómsveitir sem standa sig vel
í Bretlandi. Þarna er aftur or-
sökin fyrir því að Manfred er
ekki of ánægður með árangur-
inn.
Ef rhythm og blues gengur
yfir og er búið þá björgum við
okkur á því að spila jazz.
Saxafónleikarinn Roland Kirk
er í miklu uppáhaldi hjá Man-
gQ _ VIKAN 46. tbl.