Vikan - 12.11.1964, Blaðsíða 33

um degi. Hvenær byrjarðu á morgn-
ana?"
„Við förum á fæfur um hálf
átta, nema ef aðgerð er í spítal-
anum, þá fyrr. Þá fara krakkarnir
í skólann, og ég fer að koma mér
af stað á spítalann."
„Hvenær ertu svo að jafnaði
búinn að kveldi?"
„Oftast nær svona um átta leyt-
ið. Auðvitað kem ég heim í mat
í hádeginu, nema eitthvað sérstakt
sé, en venjulegast er ég búinn um
sjö til átta að kveldi."
„Og þá fer hann út aftur. .
bætir frúin við.
„Já, stundum. En þá fara krakk-
arnir oft líka. Það eru fundir, kapp-
leikir, félagsstörf, sjúklingar og
ýmislegt annað . . ."
„Þú ferð auðvitað alltaf á milli
í bíl. Hvernig bíl áttu, Úlfar?"
„Eg á traustan og sterkan bíl,
sem ég fer á allar mínar ferðir.
Það er Austin Gipsy, og honum
get ég ávallt treyst hvernig sem
viðrar, hvenær sem er."
„Hugsar þú um hann sjálfur að
einhverju leyti ... ég á við hvort
þú hafir ánægju að fást við slíkt?"
„Já, mér finnst það bæði gam-
an, ef maður hefur tíma, og um
leið er nauðsynlegt að vita hvað
er að, svo maður sé ekki alveg
eins og fiskur á þurru landi ef
eitthvað minni háttar fer aflaga,
en er þó að mestu hættur því
seinni árin.
,,Þú hefur kannske meiri áhuga
á vélrænum hlutum, framförum í
tækni o.s.frv., en t.d. bókmenntum
og músik?"
„Að sumu leyti, já. Músik og
bókmenntir eru auðvitað gott og
blessað og á vissulega sinn stóra
sess í menningu og andlegu lífi,
— en tæknilegar framfarir, vísinda-
legar framfarir, framfarir á sviði
læknavísindanna — það er nokkuð,
sem maður getur fallið í stafi yfir,"
og Úlfar færði sig framar í stóln-
um, hallaði sér framyfir borðið og
mótaði hugsanir sínar með grönn-
um, liprum höndunum.
„Hugsaðu þér t.d. þá geypilegu
tækni, sem felst í jafn hversdags-
legum hlut og framleiðslu gler-
augna . . ."
Hann tók af sér gleraugun og
strauk með næmum fingrum yfir
sjónglerin.
„Hvert einasta lítið brot úr milli-
metra í þessu sjóngleri er nákvæm-
lega reiknað út, svo Ijósbrotið verði
rétt, hvar sem er ! glerinu.
Þetta er allt saman reiknað út í
sjálfvirkri vél, svo ekki skeikar um
brotabrot, og talan sett á strimil,
sem síðan er stungið inn í vélina,
sem slípar glerið. Hún fer síðan
af stað og slípar og slípar, þangað
til glerið er orðið nákvæmlega eins
og það á að vera.
Þá stoppar hún sjálf og neitar
að gera meira.
Þetta eru afkastamiklar vélar,
sem spúa úr sér hverju sjónglerinu
á fætur öðru, allt upp á brot úr
millimetra, og sjá þannig 200
milljónum manna fyrir öllum þeim
gleraugum, sem þær þurfa á að
halda.
Þetta er stórkostleg tækni, og
þó er þetta dæmi aðeins tekið af
handahófi. Það er mikið talað um
þá framför, sem orðið hefur í lækn-
isfræði, en í raun og veru er að
hefjast bylting, sem fyrst og fremst
á rætur sínar að rekja til tæknilegra
undraverka nútímans . . ."
„Hvernig getum við íslendingar
bezt notið þeirra framfara, sem
orðið hafa í þessum efnum?"
„Þar stöndum við ekki eins vel
að vígi og margar aðrar þjóðir,
vegna fólksfæðar og takmarkaðr-
ar getu í fjármálum. Flest þau
tæki, sem fundin hafa verið upp
og komin eru nú í notkun víða um
heim, eru svo dýr, að við höfum
ekki ráð á að kaupa þau. Það hafa
t.d. orðið miklar framfarir í augn-
lækningum og nú eru til tæki, sem
gera manni auðvelt að gera ýmsa
þá hluti, sem áður var ekki hægt
að framkvæma. Það er ekki á færi
einstakra lækna að komast yfir
slík tæki.
En mikið væri hægt að bæta úr
þessu með því að stofna sérstaka
augnlækningadeild í einhverju
sjúkrahúsinu, sem háskólinn stæði
að, enda er þetta aðaláhugamál
augnlækna hér á landi. Þar væri
hægt að hafa flest nýjustu tækin
og jafnframt góða aðstöðu til rann-
sókna og lækninga."
„Hvernig er það annars með
okkur Islendinga, Úlfar . . . hvað
er um okkar sjón að segja, svona
yfirleitt?"
„Eitt er það, sem þjáir okkur
öðrum þjóðum fremur. Það er augn-
veiki, sem nefnist glákoma. Það
er ekki vitað hvernig á því stend-
ur, að hún er algengari hér á landi
en víðast annars staðar, en þetta
er greinilega arfgengur sjúkdómur.
Líka er einkennilegt, að hann virð-
ist algengari á Norðurlandi en á
Suðurlandi.
Þennan sjúkdóm er ekki hægt
að lækna, en það er hægt að stöðva
hann ef hann finnst nógu fljótt,
en annars þarf aðgerðir til. En þær
skemmdir, sem þegar eru orðnar,
er ekki hægt að bæta. Þess vegna
er það nauðsynlegt þeim, sem vita
af þessum sjúkdóm í ætt sinni, að
fylgjast vel með því og vitja oft
læknis til athugunar. Læknar geta
séð sjúkdóminn, þótt hann sé á
svo algeru byrjunarstigi, að sjúkl-
ingurinn hafi enga hugmynd um
hann . . ."
Úlfar setti upp gleraugun, en sá
strax að það voru ekki þau réttu,
tók þau niður aftur, fór með hönd-
ina ofan í brjóstvasann og náði
þar ! önnur, sem hann setti upp.
Síðan brosti hann enn einu sinni
sínu breiða, hreinskilnislega brosi,
svo skein í bilið milli framtann-
anna, og rétti mér höndina að
skilnaði. . .
„Vertu ævinlega blessaður."
G.K.
HERRAFOT
Við bjóðum yður allan
herrafatnað samkvæmt
nýjustu tízku
VIKAX tt. tM. — gg