Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 20

DÍANA raulaði fyrir munni sér, þegar hún ók heim i tunglskininu.
Það var engin raunveruleg ástæða fyrir því að liún var i svona góðu
skapi. Róbert var bæði laglegur og skemmtilegur, og hann var líka
það sem kallað er gott partí. Hún hafði verið nærri viss um að hún
elskaði hann, og samt sagði hún nei í kvöld, þegar hann bað hennar.
Henni fannst það bara skrítið, þvi að hún var orðin tuttugu og sjö ára,
og var lengi búin að láta sig dreyma um að giftast og eignast eigið
heimili.
Hún sveigði inn heimkeyrsluna að gamla húsinu, sem hún og móð-
ir hennar bjuggu i, ásamt þremur leigjendum. Hún stanzaði við bíl-
skúrinn sem var stór og rúmaði vel tvo bíla, enda áttu þau tvo bila
meðan faðir hennar lifði, einn stóran fyrir hann og annan minni,
sem hún og móðir hennar notuðu i sameiningu.
Þar stóð auðvitað bíll Perrys á miðju gólfi og ekkert pláss fyrir
hennar bíl. Það var alveg makalaust að hann skildi aldrei leggja
bílnum sínum eins og annað fólk, hugsaði hún ergileg.
Hún fór úr skónum sem hún notaði fyrir aksturinn, stakk fótunum
i slétta háhælaða skó og stökk út úr bílnum. Það var ljós hjá Perry,
svo að hún tók handfylli af möl og henti upp i gluggann. Eftir andar-
tak opnaðist glugginn.
— Drottinn minn hvað þú ert falleg i tunglskininu! sagði hann
með aðdáun i röddinni. — Er blár eða grænn kjóllinn sem þú ert í?
-—■ Túrkisblár, svaraði hún snöggt. — Viltu vera svo góður að koma
hingað og flytja þessa ryðguðu kerru, sem þú kallar bil, svo að ég
geti komið mínum bíl inn og sjálfri mér í rúmið!
— Get það ekki, svaraði hann glettnislega. — Ég stend með fæturna
í heitu sinnepsbaði, eftir skipun frá móður þinni. Ég er kvefaður.
— Ertu nú strax orðinn kvefaður? sagði hún undrandi, — og sum-
arið er ekki einu sinni búið.
— Ég er nú oftast svo fljótur til.
—- En hvað á ég að gera við bilinn?
— Færðu hann sjálf, elskan. Hérna er lykillinn, gríptu!
Hann fór úr glugganum og hún settist upp i bilinn hans. Þetta var
ekki í fyrsta skipti sem hún varð að færa bílinn hans, svo að það
gekk fljótt og vel. Billinn lyktaði eins og eigandinn, sambland af
tóbaki, tjörusápu og prentsvertu og svo var hann fullur af allskonar
drasli.
Hún setti ruslið i gamlan poka, ók sinum bil inn i skúrinn og fór
svo inn.
Móðir hennar var sofnuð og leigjendurnir lika, nema Perry. Samt
var ekki hljótt í húsinu, það var fullt af marri og braki eins og gömul
hús eru venjulega. Diönu og mömmu hennar þótti svo vænt um húsið,
að þær timdu ekki að selja það þegar pabbi hennar dó, en til þess
að geta haldið því leigðu þær út nokkur herbergi.
Díana var þá nitján ára og vann úti part úr degi, eins og margar
ungar stúlkur gera, sem ekki þurfa að sjá fyrir sér sjálfar. Þegar hún
þurfti að vinna fyrir meira kaupi var liún svo heppin að fá atvinnu
á lítilli ferðaskrifstofu inni i borginni. Það var eldri dama, ensk og
svissnesk að ætt sem átti hana og samvinna þeirra hafði gengið ljóm-
andi vel. Diana var ung og áhugasöm og sú gamla viðförul, hyggin
og reynd í viðskiptum.
Hún kunni ágætlega við starfið og hafði mjög góð laun. Ilún átti
sinn eigin bil, gat borgað sinn hlut af húshaldinu, klætt sig vel og
verið öllum óháð. Samt langaði hana til að giftast.
Hún gekk hugsandi upp stigann og dinglaði bíllyklunum. Meinið
er að ég er víst orðin of kröfuhörð.
Hún fór inn ganginn og bankaði a hurðina hja Perry, til að skila
honum lyklunum. Hann var búinn i fótabaðinu og var að blanda sér
whiský toddí.
— Komdu inn og fáðu þér drykk, sagði hann glaðlega.
.—. Þú veizt að ég vil ekki whiský. En hún fór samt inn og fleygði
sér í einn af slitnu hægindastólunum hans.
Perry hafði búið hjá þeim í fimm ár og þótt tilfinningar hennar
gagnvart honum væru ekki beint systurlegar, var það einna likast
þvi að hann væri uppáhaldsfrændi hennar. Það var alltaf gott að
slappa af inni hjá honum eftir erfiðan dag.
— Ég á ekkert annað en whiský, en fáðu þér bara sopa þú sefur
betur á eftir.
— Heldurðu að það sé gott ofan í kampavin?
___. Ég held að það geri þér ekkert. Svo hélt hann áfram í allt ann-
arri tóntegund. — Kampavín? — Ja, þessir geta það. Var það eitthvað
sérstakt sem þú varst að skála fyrir?
— í rauninni ekki.
Hún hálf skammaðist sín þegar hún hugsaði um Róbert, hann hafði
verið svo öruggur að hann hafði kampavmið tilbúið 1 kæli á borðinu.
— Það átti að vera trúlofun, sagði hún dræmt.
— Átti að vera?
— Já, ég var svo viss um að ég myndi segja já, — og það var hann
raunar lika, en svo þegar til kastanna kom, sagði ég nei.
Hann hristi höfuðið, hugsandi á svipinn.
Smá
SHEILU
Rödd hans var fullkomlei
hún fann að hann var ekl
ur. Sennilega var hann e
arri hvorri hinni, líklega I
2Q VIKAN 8. tbl,