Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 24

AÐSPILA FRA HJARIANU-ME
TEXTI: ÖLflFUR STEPHENSEN - MVNDIR: KRISTJÁN MAGNÚSSON
„Ég hef beðið eftir því að Louis kæmi til
Islands i nákvæmlega þrjátiu ár,“ sagði Jón
Múli við mig um daginn. „Þess vegna fannst
mér ekki tímabært fyrir mig að vera með
nokkurt nöldur við afgreiðslumann Loftleiða
á Reykjavíkurflugvelli, þegar hann tilkynnti
að ílugvélin, sem Armstrong kæmi með, væri
á eftir áætlun. Klukkan var öðru hvoru meg-
in við hálf átta um sunnudagsmorgun, og bið-
salurinn var hálfsetinn af syfjuðum frétta-
mönnum. Blaðamaður Tímans las Morgunblað-
ið; fréttamaður Þjóðviljans las Alþýðublaðið;
einhver maður sem ég hafði ekki séð áður las
Alþýðublaðið; blaðamaður Morgunblaðsins las
ekki neitt. Eftir heillanga stund kom Sigurður
Magnússon, fulltrúi, með bros á vör. Hann bauð
alla velkomna, og tilkynnti að nú þyrftum við
ekki að bíða mikið lengur, langferðabíllinn
kæmi eftir nokkrar minútur.
Á meðan við biðum eftir bílnum, kom Ólafur
Erlendsson inn í salinn. Ólafur er einn af fram-
ámönnum Víkings. Ólafur stendur fyrir komu
Armstrongs til íslands. Ólafur er líka búinn að
bíða eftir komu Louis í mörg ár. Ólafur er
einn af hinum fjölmörgu aðdáendum gamla
mannsins.
Ég notaði tækifærið og gaf mig á tal við
Ólaf. „Ertu ekki spenntur á taugum?....
Hvernig finnst þér að standa í hljómleikahaldi
og þannig löguðu svona í fyrsta skipti, — og
það með Louis Armstrong og félögum?"
„1 fyrsta skipti," sagði Ólafur og brosti að
ákafanum í mér. „Ég er hræddur um að þetta
sé ekki í fyrsta skipti. Manst Þú eftir Buddy
Featherstonehaugh hljómsveitinni, sem kom
til Islands fyrir mörgum árurn?"
Ég var hræddur um það. Það var fyrsta jazz-
hljómsveitin, sem kom erlendis frá til tónleika-
halds á Islandi. I hljómsveitinni var t. d. Steve
Race, píanóleikari, sem nú er Þekktur tónlistar-
gagnrýnandi og útvarpsmaður í London.
„Alveg rétt,“ sagði Ólafur, „þetta voru al-
veg fyrsta flokks rnenn." Ég stóð fyrir því að
þeir kæmu hingað."
Ekki varð nú samtal okkar Ólafs lengra að
sinni, þvi að nú var bíllinn kominn, og innan
fárra mínútna var hópurinn lagður af stað
til Keflavíkurflugvallar til móts við Louis.
Eftir að við höfðum snætt morgunverð á
flugvallarhótelinu í boði Sigurðar Magnússon-
<Zy „Jazzleikari og búktalari“.
ar, og síðan beðið drykklanga stund, sem virt-
ist vera heil eilífð, lenti rennileg Rolls Royce
flugvél Loftleiða á vellinum og renndi upp að
hótelinu. Viðstaddir þyrptust út að vélinni og
biðu eftir að meistarinn léti sjá sig.
Fyrir utan boðsgestina frá Reykjavík virtust
ekki margir vera viðstaddir til að taka á móti
Louis, og bjóða hann velkominn til Islands.
Stór hópur danskra sjóliða sat inni í veitinga-
stofunni og át flesk og egg. Þeir voru ekki að
taka á móti Louis. Þeir voru á leið til Græn-
lands. Nokkrar stúlkur, á óútreiknanlegum
aldri, stóðu í einu horni móttökusalarins.
I fyrsta skipti sem Louis Armstrong kom til
Italíu ætlaði allt um koll að keyra á flugvell-
inum. Flugstöðin var yfirfull af aðdáendum
gamla mannsins, lítil Dixieland hljómsveit lék
„When the Saints...." af öllum kröftum, og
lögreglan átti fullt í fangi með að hafa hemil
á mannskapnum.
1 hvert skipti sem Louis kemur til Bretlands,
er stór hópur aðdáenda mættur á flugvellinum
til að fagna honum, — og alltaf birtist Dixie-
landhljómsveit til að spila honum til heiðurs.
E'n Bretar eru nú ekki eins og Islendingar, og
Italir eru Italir.
Nú var stundin komin. Konungur jazzins var
kominn í heimsókn til Islands í fyrsta sinn.
Flugvallarstarfsmenn ýttu stórum landgöngu-
stiga upp að vélinni. Á stiganum stóð „U.S.
Naval Station, Keflavík," letrað stórum stöfum.
Allir biðu með öndina í hálsinum. Louis var að
koma. „Augnablik" heyrðist hrópað utan af
velli. „Viljiði biða augnablik." Landgöngustig-
inn var rifinn frá vélinni. „Augnablik" hróp-
aði maðurinn aftur. Eftir þó nokkur augna-
blik var komið með annan stiga. „Þessi tekur
sig betur út á mynd,“ sagði einhver. Á þessum
stiga stóð lika stórum stöfum „Loftleiðir —
Icelandic Airlines".
Þá var stundin loksins komin, — á nýjan
leik. Konungur jazzins var kominn í heimsókn
til Islands í fyrsta sinn. Flugvallarstarfsmenn
ýttu stórum landgöngustiga upp að vélinni.
Á stiganum stóð nú „Loftleiðir — Icelandic
Airlines", eins og vera bar. Allir biðu með önd-
ina i hálsinum. Louis var að koma. Stór bens-
ínbíll flautaði einhversstaðar langt úti á flug-
velli, að öðru leyti var ekki neina músik að
heyra.
Dyrnar á vélinni opnuðust, og út kom feit-
laginn maður. Hann var í gráum snjáðum
frakka, með svarta alpahúfu, og sígarettu-
munnstykki. „Ég hélt að hann væri svartur,"
sagði danskur sjóliði, sem stóð rétt fyrir aft-
an mig. „Ekki nokkur snjór, ekki einu sinni
rigning," sagði maðurinn með alpahúfuna, og
leit í kringum sig, þegar hann var kominn niður
landganginn. Þetta var „Frenchie" Tellerie,
framkvæmdastjóri Armstrong hljómsveitarinn-
ar. Á hæla hans kom Dr. Schifft, líflæknir kon-
ungsins. Svo birtist Louis sjálfur. Hann brosti
hinu fræga brosi sínu í allar áttir, tók á móti
blómum, tók í hönd Jóns Múla Árnasonar,
stillti sér upp við hlið nokkurra flugfreyja,
og brosti fyrir Ijósmyndarana.
Á meðan viðstaddir tróðust hver um annan
þveran í kringum Armstrong, komu félagar
hans hver af öðrum niður landganginn. Þarna
var klarinettleikarinn Eddie Shu, básúnuleik-
arinn Russel Moore, trommarinn Danny Barce-
lona, píanóleikarinn Billy Kyle, bassaleikarinn
Jack Lesberg, söngkonan Jewel Brown, einka-
ritarinn Doc Pieu, og sviðsstjórinn Bob Sher-
man.
Maðurinn með alpahúfuna hélt áfram að
tala um veðrið á leiðinni upp að flugstöðinni.
„Ég var búinn að segja strákunum að það yrði
milt veður á íslandi. Þeir trúa bara aldrei því
sem ég segi. Það er svona að vera framkvæmda-
stjóri. Það trúir ekki nokkur maður því sem
maður segir." Mr. Tellerie virtist vera í góðu
skapi. „Ég vissi nú líka hvað ég var að tala
um,“ hélt hann áfram. „Þetta er ekki í fyrsta
skipti sem ég kem til Islands."
„Áður?“ spurði ég hissa. „Er þetta ekki í
fyrsta skipti sem Louis og hljómsveit koma
til Islands?"
„Jú, það er rétt,“ sagði Tellerie og tróð filter-
sígarettu í munnstykkið. „Maður er alltaf að
berjast á móti krabbameininu," sagði karlinn,
þegar hann sá furðusvipinn á mér. Hann hélt
auðsjáanlega að ég væri hissa á filternum í
munnstykkinu. „Louis hefur ekki komið hér
áður," hélt hann áfram, „en ég kom hérna
nokkrum sinnum fyrir fjölda mörgum árum.
Ég var til sjós sem strákur. Kom á flutninga-
skipi."
Enn beið ég eftir færi á Louis Armstrong.
Hann var alltaf umkringdur af fólki, svo að
BIG CHIEF.
<3^ „Prentaðu þa.ð með „feitu“ letri.“