Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 34

ÞAÐ ER SAMA HVERT FLUORESCENT-
RÖR NOTAÐ ER - OSRAM STARTARAR
HENTA ALLTAF
Heildsölubirgðir:
Jóhann Olafsson & Co
Hverfisgötu 18. — Reykjavík — Símar: 11630 og 11632.
OSRAM
VEGNA GÆÐANNA
en nagaði ullina. Og allt annað
var eftir þessu. Þriðja dag páska
um vorið kom hastarlegt áhlaup,
sem stóð í nokkra daga, og var þá
svo að sorfið, að refir komu heim
á bæina og réðust að fénu hvar
sem var, hvort heldur reynt var
að verja það eða ekki. Þeir réð-
ust meira að segja inn í bæina.
Þetta vor voru þeir teknir með
höndum einum saman og í boga;
sumir fundust líka dauðir og freðnir
með dreginn kvið, og má nærri
geta, hvort frá sér hungrað flökku-
fólkið hefur ekki reynt að rífa þá
í sig eins og önnur hræ. Eftir þetta
var lengi refalaust land að kalla.
1698. HVAÐ veðurfar snerti var
þetta ágætur vetur, en eftirverkan-
ir óáranna voru sem óðast að koma
fram, svo enn hrukku margir fá-
tæklingar upp af standinum af
skorti, en þjófnaður var yfirgengi-
legur; hirzlur brotnar og hús og
alls staðar rænt og stolið, hvernig
sem menn reyndu að passa sitt.
Þetta varð til þess, að enn flosnuðu
fleiri upp, jafnvel af bjarglegustu
stöðunum.Þannig voru á einum
degi fluttir í land 60 bjargþrota
menn úr Flatey og Bjarneyjum. Ekki
gekk á öðru en handtöku fóiksins,
sem nú var orðið að þjófum sam-
kvæmt reglunum um eignarrétt og
friðhelgi, karlar, konur, börn, full-
orðið; allt hýtt, fingurhöggvið eða
markað, sumt jafnvel hengt. En
ekki linnti þjófnaði. Maturinn kem-
ur á undan öliu öðru.
Eftir þessum vetri kom gott sum-
ar, en hinn síðasta vetur aldarinn-
ar gerði enn á ný hörkur með frost-
um, snjóum og jarðbönnum, og
hófst vonzkan nyrðra í lok septem-
ber. Þá stokkfraus allur Hvalfjörð-
ur, og af Akranesi sá hvergi auð-
an sjó, heldur var fiskurinn dreg-
inn upp um vakir. Þá var riðið úr
Garði beint af augum yfir á Vatns-
leysuströnd, en helfreðnir fuglar
lágu í görðum við strendurnar. Um
jólin urðu 20 menn úti. Skógar
sliguðust af snjóþunga og kól svo,
að þeir fúnuðu og féllu, og varð
sá endir á skógum I mörgum sveit-
um. í janúar féll snjóflóð á Reyni-
velli í Kjós og fórst þar prestur-
inn ásamt fimm öðrum. A tveim
öðrum bæjum þar nær fórst
nautpeningur af snjóhlaupum. Menn
kól tii skaða víða um land, og
gæftaleysi var slíkt vegna hafísa
og annars, að í einum stað, undir
Jökli, drápust 70 manns úr sulti.
Hvítá I Borgarfirði var á ísi upp
að Stórási, en af Skorradalsvatni
leysti ekki fyrr en í maílok. ( marz
fórust í byl á Síðu 40 hestar og
100 fjár frá einum bæ. Um sumarið
var sæmileg heynýting, en jafnvel
þá hefur tekið af gamanið, því
einhverntíma þá laust eldingu nið-
ur í fjárhús í Ossabæ (Vorsabæ?)
og drap 14 sauði. Fjöldi förufólks
varð úti, þrátt fyrir mikla bjargar-
viðleitni, ef dæma skal eftir þeim
fjölda þjófa sem var refsað.
VIÐ SKULUM enda þessa grein
á frásögn úr Mælifellsannáli frá
þessu ári. Svo bar til á bæ einum
fyrir sunnan land, að ferðamaður
kom um kvöld og fékk að liggja
af nóttina í útiskemmu, þar sem
var eitt og annað matarkyns. En
um nóttina vaknaði hann við það,
að þekjan yfir honum var rofin og
niður seig maður í kaðli. Ferða-
maðurinn greip í fáti til broddstafs
síns og lagði til þess, sem niður
seig. Þegar hinn síðari kenndi lags-
ins, hrópaði hann upp og bað að
draga sig upp aftur, sem og var
gert. Ferðamaðurinn bjóst svo um
undir rofinni þekjunni með brodd-
stafinn, og hugðist taka mannlega
á móti, ef fleiri kæmu ofan um
gatið. Sat hann svo af til morguns,
en ekki sigu fleiri. Þegar bjart var
orðið, fór hann að gá til manna-
ferða, og rakti blóðferil af skemm-
unni út að túngarði, en þar lá
mannshræ með iðrin úti. Svo rösk-
lega hefur verið til lagt með brodd-
stafnum. En sá, sú, þeir, þær eða
þau, sem með hinum látna hafa
verið við innbrotstilraunina, hafa
að líkindum ekki þorað að leita
hins særða hjálpar, því refsing við
þjófnaði og húsbroti var þung, og
þá sem nú var hver sjálfum sér
næstur.
VÍÐ HÖFUM nú lokið af 17. öld.
Þau eru ekki fjöldamörg, árin sem
góð eða miðlungar mega teljast.
Hin eru fleiri, sem illa sögu röktu.
En þetta er ekkert einsdæmi. (
næstu grein, sem jafnframt verður
sú síðasta í þessum flokki, fikrum
við okkur gegnum tvær næstu ald-
ir, og þar er sagan litlu fegri —
en ef til vill nokkru ítarlegri.
ÞA SEGJUM við frá konunni, sem
króknaði og hryssunni, sem lifði,
frá sumrinu þegar tún urðu ekki
slegin fyrir snjóum, rifjum upp þeg-
ar Seltjarnarnes varð eyja og ýmis-
legt fleira.
Kysstu mig samt
Framhald af bfls. 21.
við þetta, hrökk út úr Díönu.
Hann brosti stríðnisiega og
varð ekkert móðgaður. — Bíddu
bara þangað til þú sérð hana
aflur, sagði liann. Hún er svo
sannarlega ekkert blávatn, Di.
Já, hún hlýtur að hafa dafn-
að vei. Díana stóð upp og
geispaði. —- Ég er dauðþreytt.
Góða nótt Perry, þakka þér fyrir
drykkinn.
íbúðin liennar var á efstu hæð,
lilil stofa, svefnherhergi og bað.
Hún nennti ekki að kveikja
eða draga fyrir gluggatjöldin
fyrir, háttaði og liengdi vand-
lega upp fötin sin, eins og hún
var vön.
Perry ástfanginn, — það var
næsta ótrúlegt. Og þó var það
ekki svo ótrúlegt þegar maður
hugsaði nánar um það. Aftur
fór hún að hugsa um kossana
hans og fann að hún hitnaði
í kinnunum. Hann var afskap-
lega ósnyrtilegur, hálf druslu-
legur og kærulaus, nema í öllu
sem við kom starfinu sem blaða-
maður við dagblaðiö. En hann
var bæði laglegur og karlmann-
legur og sérstaklega aðlaðandi.
Hún fór í náttkjólinn, settist út
við gluggann og horfði út í
tunglsbjartan garðinn.
Nickie Milbank! Díana mundi
eftir henni frá skólaskemmtun,
sem liún hafði verið á í skól-
anum, löngu eftir að hún sjálf
var útskrifuð. Nickie var há-
fætt telpukorn, ekkert sérlega
lagleg, siðprúð að sjá, með svart
hár og stór dökk augu. Þá hafði
hún verið þrettán ára.
Þegar Díana kom á fætur
morguninn eftir, var Perry far-
inn. Meðan hún borðaði morg-
unverð i eldhúsinu með móður
sinni, reyndi hún að komast
eftir því livort hann hefði talað
um Nickie við liana.
— Hvernig leið Perry, var
liann skárri af kvefinu?
— Hann var mikið betri, svar-
aði mamma hennar, — En það
er ekkert undarlegt að Perry
fái kvef. Þó að hann verði hold-
votur lætur hann fötin bara
þorna á sjálfum sér, borðar þeg-
ar hann man eftir þvi og....
Og þessi gamli óþétti bílskrjóð-
VIKAN 8. tbl.