Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 22

FRAMHALDSSAGAN
ogertolinnaf
Heitur andardrátturinn sveið
háls hennar. Hún másaði, og hver
andardráttur var bæn. Stígurinn,
sem nú var ekki breiðari en leik-
fangabíll, beygði snöggt til hægri
og þar reis skuggaleg mynd móti
svartbláum himninum — útsýnis-
turn, sem teygðist upp þar til
hann hvarf upp í myrkrið. Þar
endaði stígurinn.
Snöktandi og í þann veginn að
gefast upp, hrasaði hún í áttina
að turninum og greip í eitt stál-
handfangið neðst á honum. — Ó,
guð, stundi hún. — Láttu mig
ekki deyja.
Hönd fyrir hönd og fót fyrir
fót klifraði hún upp eftir stál-
stiganum. Skarpar brúnir flein-
anna skárust inn í sokkaklædda
fætur hennar. Hún komst upp á
pall, hvíldarstað á leiðinni upp,
hátt uppi yfir grunni turnsins.
Eins og hrætt dýr hnipraði hún
sig þar saman og beið eftir því,
að hann kæmi á eftir herini. Með
innri sjónum sá hún þegar fyrir
gér, hvernig hann klöngraðist
upp eftir stálþrepunum, og hún
ætlaði að sparka af öllu afli í and-
litið á honum og hann myndi
grípa um ökkla hennar og kippa í.
— Russ! æpti hún. — Major
Strauss! Hver sem þú ert skal
ég drep þig ef þú kemur á eftir
mér! Ég skal drepa þig!
— ... drepa þig ... drepa þig
.. þig ... svaraði bergmálið milli
fjallatindanna.
Með föstu taki um stálþrepin
þrýsti hún sér upp að turninum
og hlustaði á djúpa þögnina. Þeg-
ar hún leit fram af brúninni
spratt svitinn út á líkama hennar.
Hún hélt að þetta hefði staðið
í hálftíma í viðbót. Allt í einu
datt henni sú hætta í hug, að
það myndi líða yfir hana, eða
þá að hún örmagnaðist af of-
þreytu. Hún tók að syngja:
Don't sit undir the apple tree
with anyone else but me.
Hún þagnaði eftir fáein vísu-
orð og hataði vísuna. Hataði
Russel Thorpe.
Hún spjallaði við skuggana.
Hún fylgdist með tunglinu og sá
brátt að það var komið lengra
vestur. Tíminn leið áfram.
Og svo sat hún þarna og beið
eftir því að þungur, stígvéla-
klæddur fótur nuddaðist við stál-
pinnana — beið það sem eftir
var þessarar martraðarnætur ...
Nú voru stjörnurnar orðnar föl-
ar. Loks roðnaði í kringum fjalls-
tindana í austri. Aldrei hafði hún
verið svo þakklát fyrir að fá að
heilsa nýjum degi.
Það var enginn fyrir neðan
turninn. Ekkert hljóð heyrðist
nema daufa, fjarlæga hringlið í
kúabjöllunum, hin eilífa töfra-
músík Alpanna, sem henni hafði
einu sinni fundizt svo heillandi.
Óendanlega varlega klöngrað-
ist hún aftur á bak niður eftir
stálpinnunum. Sokkarnir hennar
voru í tætlum. Kjóllinn í hengl-
um. Hnén blóðug. Hún hafði skor-
ið sig í annan lófann.
Hún haltraði niður eftir þröng-
um stígnum. Hún náði til gang-
anna, að þöglum veggjum hótels-
ins, auðum ganginum ... herbergi
sínu.
— 5 —
Julie lá milli hvítra lakanna
og reykti hverja sígarettuna á
fætur annarri og fylgdi reykn-
um með augunum, þegar hann
hringaði sig upp eftir loftinu.
Dauðþreytt, ófær um að sofa, lá
hún þarna og lét morgunandvar-
ann leika um gagnaugun. Klukk-
an var aðeins hálf átta. Klukkan
átta tók hún símatólið og bað
um að fá að tala við Poul Duquet,
sem nú virtist vera eini maður-
inn, hérna megin við Atlants-
hafið, sem hún gat treyst.
— Mér þykir það leitt, ungfrú
Gray. Monsieur Duquet fór núna
í morgun — um sjöleytið.
Með hrukkað enni lagði hún
símtólið á að nýju og slökkti í
sígarettunni. Þá varð hún að fara
ein.
Það var græn slikja yfir stígn-
um í morgunsólinni. Blár og vin-
gjarnlegur himinn hvolfdist yfir
brúnni og kastalanum. Rústirnar
voru aðeins dapurlegar. Sorgleg-
ar, mosavaxnar leifar frá því er
riddarar í hringlandi brynjum
höfðu riðið hér upp hallann.
Fuglar tístu á brjóstriðinu. Kof-
inn var yfirgefinn, auður. Meira
að segja þríhjólið og leikfanga-
bíllinn voru horfin af litla hlað-
inu. Hún fann að dymar voru
ólæstar. — Halló! hrópaði hún.
Það kom ekkert svar. Engin vera
nokkurs staðar. Það var enginn
matur í eldhúsinu. Engin föt í
neinum skápanna. í svefnher-
bergi á efri hæðinni, stóð tví-
breitt rúm úr járni. í því var
ekkert annað en dýnur, í minna
svefnherberginu voru tvij eins-
manns rúm.
Þegar hún kom niður að hótel-
inu var klukkan aðeins rúmlega
níu. Noessler var að vökva blóm-
in fyrir utan. Hún bað um að
fá að tala við hótelstjórann.
— Forstjórinn er ekki við sem
stendur. Hann virtist lítið eitt
særður. Hann er farinn til Lond-
on. Ég gegni fyrir hann. Hann
lagði frá sér könnuna. — Hvernig
get ég aðstoðað yður? Með
áhyggjusvip lét hann augun
renna yfir naktar axlir hennar,
festi sjónir við grasið á skónum
hennar og sárabindið um hönd
hennar.
Meðan Julie sagði frá, urðu
augu hans smám saman stærri og
skelfdari. Þegar hún hafði lokið
sögu sinni, skulfu gullhnapparn-
ir hans af hneykslun.
— En, ungfrú Gray, þetta er
óskiljanlegt! Ég skal þegar í stað
ná í lækni handa yður. Þetta er
hræðilegt!
— Ég þarf ekki lækni, sagði
Julie. — Það er ekkert að mér,
en ég álít, að lögreglan ætti að
fá að vita þetta.
— Auðvitað! Næsta lögreglu-
stöð er hérna svclítið neðar í
fjöllunum, í litlu þorpi sem heit-
ir Heize. Hann hefur sjálfsagt
laumazt burt á meðal þeirra sem
heimsóttu staðinn í tilefni af
fyrsta ágúst, en við munum
náttúrulega gera allt sem við get-
um. Mér þykir þetta svo sannar-
lega leitt, ungfrú Gray. Með
barnalegri óframfærni bætti
hann við:
— Ég óttast, að hann hafi ætl-
að sér að... hvernig segir mað-
ur það ... beita yður ofbeldi...
þér vitið ... Hann roðnaði og það
gerði Julie einnig.
Þetta myndi allt verða svo
eðlilegt. Stúlka, sem hafði álp-
azt of langt burt á sumarkvöldi.
Það var svo létt og auðvelt að
myrða í Ölpunum. Menn hröp-
uðu og það var allt og sumt. En
hver var maðurinn? Og hvers
vegna ætlaði hann að drepa
hana?
— Það væri svo sem ekkert
undarlegt hélt Noessler áfram. —
Sjáið þér til. Fjöldinn allur af
bændunum hér upp frá eru ein-
mana, og þetta eru óheflaðir
karlar. Það var mikið drukkið af
öli í gærkvöldi. Við höfðum svip-
að tilfelli hér fyrir þremur ár-
um, en maðurinn náðist og var
settur í fangelsi. Má ég kannske
bjóða yður aspirín eða eitthvað
þessháttar? Eruð þér vissar um,
að þér viljið ekki fá lækni? Auð-
vitað á okkar kostnað.
— Ég held að ég þurfi ekki á
neinu öðru að halda nema góð-
um morgunmat, sagði Julie bros-
andi. — Þakka yður annars fyrir,
herra Noessler.
— Ég skal þegar í stað hringja
á lögregluna. Verið þér hérna
á hótelinu, ef við þurfum að ná
í yður? Ja? Gut. Og ég vildi
gjarnan þakka yður fyrir traust-
ið og tillitssemina, ungfrú Gray.
Um leið skildi Julie, að herra
Noessler átti við. — Verið svo
væn að segja ekki frá þessu. Það
var fjarri henni að ætla Noessler
nokkrar illar hugrenningar, en
hana grunaði að alúð hans og
umhyggja væri að verulegu leyti
vegna þess, að honum væri ekki
síður annt um hið góða nafn
hótelsins en um hennar velferð.
Eftir morgunmatinn rakst hún
á frú Thorpe úti á svöhmum.
— Góðan daginn, vina litla. Nú
er allt tilbúið svo þú getur far-
ið í heimsókn. Þau vilja svo
22 VIKAN 8. tbl.