Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 27

*
ast vera ákaflega vinsælir menn.
Uppi á loftinu, að tjaldabaki, hitti ég Jack
Lesberg. Jack var að æfa sig á bassa af fullum
krafti. „Ég er varamaður í liðinu,“ sagði Jack
Lesberg. „Arvell Shaw, bassaleikari Armstrongs,
er veikur í baki, og varð að leggjast á spítala
fyrir stuttu síðan, svo Það varð úr að ég færi
með í íslandsförina.“ Lesberg, sem er jafn-
vígur á klassiska tónlist og jazz, hefur leikið
jazz með Muggsy Spanier, Eddie Condon, Mic-
key Alpert og Kai Winding meðal annarra;
klassíkina hefur hann m. a. leikið undir stjórn
Leonards Bernstein í New York City Symph-
onic Orchestra. „Ég er ákaflega heppinn að
hafa komizt með til Islands. Ég hefi aldrei
á æfinni séð jafn mikið af fallegum stúlkum
og hér. Þær eru alveg einstaklega fallegar."
Lesberg ætti ekki að vera alveg óþekktur með-
al islenzkra stúlkna, þvi að hann. hefur leikið
með hljómsveit Skitch Henderson um nokk-
urn tíma. Henderson hljómsveitin leikur í
„Tonight Show“, sjónvarpsþætti Jonny Car-
sons.
Þegar ég kom niður aftur, var Eddie Shu
mættur og byrjaður að setja saman klarínett-
ið sitt. Hið raunverulega nafn hans er Ed-
ward Shulman. Eddie lítur út fyrir að vera
rúmlega þrítugur, en er fæddur 1918. 1 við-
bót við klarinettið leikur hann á tenór og altó
saxófón, munnhörpu, og trompet. Hann hefur
einnig unnið fyrir sér sem útsetjari, og eitt
sinn sem söngvari. Á striðsárunum ferðaðist
hann á milli herstöðva og skemmti hermönn-
unum sem búktalari. Eddi Shu er vel þekktur
jazzleikari í Bandaríkjunum og hefur leikið
með George Shearing, Lionel Hampton, Buddy
Rich, og Gene Krupa. Leikur hans með Gene
Krupa tríóinu vakti mikla athygli á sinum tima.
Þegar ég kom inn í búningsherbergið, leit hann
upp og sagði: „Gott kvöld.“ „Gott kvöld,“ svar-
aði ég og snaraði mér inn fyrir hurðina á bún-
ingsherbergi Armstrongs.
„Hvort lítur þú á sjálfan þig sem jazzleikara
eða skemmtikraft?" spurði ég Armstrong, eftir
að við vorum búnir að koma okkur makinda-
lega fyrir i stólum búningsherbergisins. Hann
horfði á mig drykklanga stund. Svo færðist
þetta fræga Satchmo bros yfir andlit hans,
og hann svaraði annarri spurningu, „þú ert
jazzáhugamaður?" Ég kinkaði kolli. „Ef til
vill ætti ég að kalla mig trompetleikara, eða
kannske söngvara, svona stéttarfélagsins vegna,
en ég geri hvorugt. Vinir mínir kalla mig Pops.“
Svo varð hann allt í einu alvarlegur aftur, og
sagði: „Hvað er eiginlega jazzleikari. I mínum
augum er það maður, sem spilar frá hjartanu,
.... með sveiflu; og ef maður finnur að áheyr-
endurnir skilja það sem þú ert að búa til fyrir
þá —■ frá hjartanu — þá er það jazz sem mað-
ur leikur.“
„Hvað er þá progressive jazz?“ muldraði ég.
Ég hafði nefnilega heyrt að gamla manninum
væri ekki mikið um nútíma jazz. „Það hefi
ég ekki hugmynd um,“ sagði hann glottandi,
„það hefur enginn getað sagt mér hvað það er.“
Hann leit á mig aftur, þessu rannsakandi
augnaráði, og hló svo hjartanlega. „Heyrðu,
þú minnir mig á Joe Bushkin. Hann er alltaf
að reyna að flækja mig með allskonar gáturn."
Ég flýtti mér að fullvissa Satchmo um það að
ég væri alls ekki að reyna að flækja hann.
„Nú spilar Jóe Bushkin ekki með þér lengur,"
sagði ég til að koma mér út úr flækjunni.
„Nei, en Joe er minn bezti vinur. Hann býr
skammt frá húsinu okkar, og við erum alltaf
að brasa eitthvað saman. Hann er finn pían-
isti." Ég samþykkti það. „Veiztu hvað við er-
um að gera núna? Við ætlum að útsetja og spila
inn á plötu jazztónlistina, sem páfinn hefur
samþykkt sem kirkjutónlist." (Páfinn lagði
blessun sína yfir nokkur tónverk nýlega, sem
kölluð hafa verið jazzmessur.) „Hefir páfinn
verið mótfallinn jazzinum til þessa?“ vildi ég
fá að vita. „E'kki veit ég neitt um það. Ég
hefði átt aö spyrja hann um það um daginn.
Við vorum í Bombay næstum því um leið og
páfinn." „Hvaða vandræði, þið hefðuð ef til
vill getað hitzt.“ Louis hló og sagði „Too much
competition!" Það hefði ekki getað gengið;
þar að auki er Bombay ekki nógu stór fyrir
okkur báða.“ „Hvernig líkaði ykkur í Ind-
landi?" „Vel“ sagði Armstrong, og stóð upp og
klæddi sig i jakkann. „Fimm mínútur, fimm
mínútur," hrópaði einhver frammi á gangin-
um. „1 marz förum við til Rússlands í átta vikna
tónleikaför. Við erum alltaf á sifelldu ferða-
lagi.“ Ég stóð upp og bjóst til að kveðja. „Segðu
mér eitt,“ sagði Sahchmo, „ætlarðu ekki að
spyrja mig hvernig mér liki veran á Islandi.
Hverskonar blaðamaður ert þú eiginlega?"
VIKAN 8. tbl. 27