Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 43

Þær komu til stöðvarinnar
þegar klukkuna vantaði stundar-
íjórðung í ellefu. Burðarkarlarn-
ir umkringdu leigubílinn. Frú
Thorpe benti á einn þeirra og
hrópaði vagn- og klefanúmerið
á eftir honum. Hún beið þangað
til vagnstjórinn hafði sótt tösk-
urnar í farangursgeymsluna. Svo
renndi hún hönd sinni undir
handlegg Julie, þrýsti fast og
dró hana með sér, af ótrúlegum
hraða, yfir marmaragólf stöðvar-
innar. Hún nötraði eins og espi-
lauf.
— Líður þér mjög illa? spurði
Julie. — Eigum við ekki að
reyna að fá eitthvað við því?
Frú Thorpe hrópaði hátt: —
Nei, ég ætla að ná lestinni í
tæka tíð. Það er áreiðanlega eitt-
hvað í lestinni, sem ég get feng-
ið. Hún benti á burðarmann og
spurði: — Hvar í ósköpunum er
þessi lest, sem á að fara til París-
ar? Hvar er burðarkarlinn okkar?
— Hann kemur, sagði Julie.
Og lestin er hérna beint fyrir
framan okkur.
Frú Thorpe þeyttist upp í
hana. Hún þaut fram eftir gang-
inum og hrópaði með hárri
röddu: — Lestarþjónn, lestar-
þjónn! Við erum að leita að
vagni nr. 11, klefa Aj
Það var mjög þögult á fyrsta
farrými. Allar dyr voru lokaðar.
Lestin kom einhversstaðar að og
fjöldi farþega var sofnaður en
frú Thorpe lét óánægju sína hátt
og gjallandi í Ijósi. Drottinn
minn! Er þetta klefinn okkar?
Hann hlýtur að vera sniðinn fyr-
ir dverga! Eru töskurnar okkar
komnar? Ó, guði sé lof! Hún
borgaði burðarmanninum, lét svo
fallast niður á neðri kojuna og
fálmaði í hattinn sinn.
—Hvernig líður þér nú?
— Ég veit það ekki almenni-
lega, sagði hún. — Hvað er
klukkan?
— Hana vantar næstum fimm
mínútur...
Frú Thorpe kinkaði þreytulega
kolli. Augu hennar voru lokuð.
Svo reis hún riðandi á fætur. —
Ég veit, að maður á ekki að gera
neitt meðan lestin er inni á stöð,
en Julie, ég verð að fá að kasta
upp. Hún greip í dyrahandfang-
ið og kippti í.
— Ég skal koma með þér,
Cecelia.
Nei, sagði frú Thorpe hvasst.
— Ég þoli ekki að nokkur horfi
á mig meðan ég æli. Hún skellti
hurðinni á eftir sér.
Lestin tók að hreyfast. Hún
rann út af stöðinni. Svo liðu tíu
mínútur. Julie steig óróleg fram
á ganginn. Klósettið, sem var hið
sama fyrir bæði kynin, var
tveimur klefum utar í ganginum.
Yfir dyrahandfanginu las hún
orðið Occupé.
Hún bankaði og kallaði lágt:
— Cecelie ...
Dyrnar opnuðust. Ut kom mað-
ur með lítið yfirskegg. Julie
flýtti sér í gegnum riðandi lest-
ina og fram að næsta vagni og
svo fram eftir þeim næsta. í
hverjum vagni var autt klósett.
Þegar hún kom aftur til baka,
sá hún lestarþjóninn fara inn í
klefann þeirra. — Farmiðar,
Mademoiselle. Vegabréf ... Þið
voruð tvær, n‘est-ce pas?
—- Jú, sagði Julie óstyrk. —
En ég get ekki fundið ferðafélaga
minn. Það var kona í brúnni
dragt með rauðleitt hár. Ég kem
rétt strax aftur. Hún rétti honum
umslagið með miðunum og vega-
bréfið sitt, og flýtti sér svo að
rannsaka næstu þrjá vagna í
hina áttina.
— Funduð þér ferðafélaga yð-
ar? Hann stóð og beið á gang-
inum rétt utan við dyr hennar,
þegar hún kom með hjartslætti
aftur til baka.
— Nei. Gætuð þér ekki verið
svo vænn að hjálpa mér að leita
að henni?
— Ég skal reyna, Madame.
Hann brosto og rétti henni vega-
bréfið aftur. — Hvað heitir dam-
an?
— Cecelia Thorpe. Frú Frank-
lin Thorpe. Við komum í lestina
í Luzern.
— Já. Hann skrifaði upp nafn-
ið. Ég skal athuga það.
Hún settist niður við gluggann
og beið.Gul ljós þutu framhjá og
myrkrið luktist um þau eins og
hár utan um andlit.
Eftir stundarkorn kom hann
aftur. — Mér þykir það leitt, ég
finn hana ekki. Ég hef sent
skeyti aftur til stöðvarinnar í
Luzern. En við munum halda
áfram að leita. Það er ekkert
annað hægt að gera sem stendur.
Jafnvel þá trúði hún því ekki
í raun og veru. Kannske vegna
þess, að Cecelia Thorpe hafði
greinilega verið lasin. Hvorki
magaóþægindin eða skjálftinn
eða fölvinn eða svitinn, sem hafði
komið andliti hennar til að
glansa, var uppgerð. En Julie
varð ekki sannfærð fyrr en hún
dró töskurnar undan rúminu:
Taska frú Thorpe var létt eins
og fjöður.
Hún opnaði töskuna. Þar lá ný-
þvegið, gamalt slitið lífstykki, og
með öryggisnælu var fest við það
umslag, utanáskrifað til frú Julie
G. Thorpe. Persónulega.
Kæra, kæra Julie!
Fyrirgefðu mér góða vina.
En ég get ekki staðið á móti
honum. Þegar seinnipartinn í
VIKAN 8. tbl.