Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 23

Jafnvel þá trúði hún því ekki í raun og veru. Kannske vegna þess, að Cecelia Thorpe hafði
greinilega verið lasin. Hvorki magaóþægindin eða skjálftinn eða fölvinn eða svitinn, sem hafði
komið andliti hennar til að glansa, var uppgerð. En Julie varð ekki sannfærð, fyrr en hún dró
töskurnar undan rúminu: Taska frú Thorpe var létt eins og fjöður.
EFTBR LUCILLE FLETGHEjR - 6. HLUTI
sannarlega fá að hitta þig. Ég
sagði að við myndum koma um
ellefuleytið. Við fáum hádegis-
mat hjá þeim. Hentar það þér?
Juie sneri sér við og horfði
upp á fjallið. Þegar lengra dró,
var eiturgræn slikja á skóginum.
Frú Thorpe hélt áfram að tísta:
— Julie! Drottinn minn, hvað,
þú hefur meitt þig! Og hvað hef-
urðu gert við vesalings höndina
á þér?
— Ákvaðstu þetta við þau í
gærkvöldi?
— Já, ég hringdi til þeirra í
gærkvöldi, þegar þú varst farin,
og sagði þeim að ég hefði sagt
þér upp alla söguna. Við vorum
sammála í því, að það væri bezt
þannig. En góða vina mín, en
sá gauragangur! Otto langaði til
að gera sig eins fínan og hægt
var, og Elsa krafðist þess, að við
biðum til klukkan ellefu, svo
hún gæti gert eitthvað alveg sér-
staklega handa þér.
—- Viltu gera mér þann greiða
að aflýsa þessu?
—- Ja, ef þú endilega vilt...
En ... ,
•—- Ég fer upp í herbergið mitt
og verð þar, sagði Julie.
Hún svaf fram að hádegi, þung-
um kæfandi svefni. Þegar hún
vaknaði, hafði hún málmbragð
í munninum og leið illa um all-
an kroppinn. Hún sléttaði hrukk-
urnar úr kjólnum og fór niður á
svalirnar.
Frú Thorpe sat samanhnipruð
á járnstól, kafrjóð í andliti og
litlar, klólíkar hendur hennar
héngu slappar niður með hliðun-
um. Án þess að líta upp sagði
hún hásum rómi: — Þau eru
farin.
Julie settist niður og beið. Það
fór titringur um frú Thorpe og
hún sló fast með krepptum hnefa
á hné sér. — Farin! endurtók
hún. Farin! Ég hringdi en fékk
ekkert svar. Og það hefur alltaf
verið einhver þar, svo ég fór
þangað alla leið. Gekk alla leið.
Og þau voru farin.
— Cecelia, byrjaði Julie. —
Kofinn er rétt hinum megin við
kastalann, er það ekki? Maður
fer yfir mjóa, hrörlega brú.
— Nei, það er brú þar, en ég
hef aldrei farið þá leiðina. Alltaf,
þangað til í morgun, hef ég farið
þangað með bíl. Það er bílvegur
þangað.
-—- Og á hlaðinu stóð lítill leik-
fangábíl og þríhjól?
— Já, hún rétti úr sér. ■—
Hvernig veiztu það?
— Jú, ég njósnaði um þig.
Kannske ætti ég að biðja fyrir-
gefningar, en ég hef orðið að af-
plána það. Og svo sagði hún
henni frá næturævintýrinu.
Haka gömlu konunnar féll nið-
ur. Hún var eins og einhver hefði
slegið hana. Hún fékk tár í aug-
un. Hún greip í hönd Julie: —
Kæra Julie, hann hefði getað
myrt þig! Vesalings, vesalings
barn. Mér rennur kalt vatn milli
skinns og hörunds, þegar mér
verður hugsáð til þess. Rödd
hennar brast. — Ég myndi ekki
þola að missa þig, Julie. Það er
eitthvað djöfullegt við þennan
stað. Það hvílir bölvun yfir hon-
um ... Þessi andstyggðar Otto!
Örvænting hennar snerist yfir
í reiði. — Það var ekki svoleiðis,
að mér dytti nokkurn tíma í hug
að giftast honum, Julie. En mér
þykir andstyggilegt að vera skil-
in svona eftir — stungin af. En
svona var það; hann var hér í
fríi og fann sér tækifæri til að
skemmta sér dálítið. Það var allt
og sumt, býst ég við, og ég verð
að sætta mig við það. Hún reis
snöggt upp af stólnum og hróp-
aði: — Ó, Julie! Við skulum fara
burt frá þessum stað! Við skulum
fara heim. Núna. Nú, strax í dag.
Hvað segirðu um það, Julie?
— Sammála, sagði Julie. —
Við skulum gera það.
— Ef þú vilt ekki heldur ferð-
ast svolítið um? Sjá eitthvað af
Evrópu?
— Nei. Ég held að ég hafi ekki
frekari áhuga fyrir Evrópu. Hún
brosti. — Ég kem einhvern tíma
til baka. Hún reis á fætur þegar
matarbjallan hljómaði. — En
hvernig er það með þig? Viltu í
raun og veru fara burt?
— Drottinn minn sæll og góð-
ur, já. Hún þrýsti handtöskunni
upp að sér. — Þessi staður er
andstyggilegur og færir okkur
ekkert nema óhamingju. Okkur
báðum tveimur, Julie. Honum
hefur næstum heppnazt að eyði-
leggja hið góða samband milli
okkar. Hún þrýsti handlegg
hennar. — Og, kæra Julie, hið
góða samband milli okkar er
nokkuð sem ég vil aldrei rjúfa.
Við höfum verið eins og systur.
Við megum aldrei skilja.
— En við höfum ekki undir-
búið neitt fyrir heimferðina.
— Hvers vegna tökum við ekki
lestina til Parísar, skemmtum
okkur þar aðeins og pöntum flug-
miðana þar? Ég er viss um að
Noessler getur útvegað okkur far
með Parísarlestinni. Hún nam
staðar þegar hún var komin inn
fyrir hverfidyrnar. — Julie, get-
um við ekki farið strax í kvöld?
Þú ert samþykk því svo við skul-
um gera það. All right?
Julie gerði síðustu máttleysis-
legu tilraunina. — Það var ekki
Russ, sem elti mig þarna uppi
á fjallinu? Það var ekki hann,
sem gerði það, eða hann, sem
kom því til leiðar, að einhver
annar gerði það, er það, Cecelia?
-—- Juie! Drottinn minn!
Hvernig geturðu látið þér detta
slíkt í hug?
— Þér þykir alltaf jafn
heimskulegt af mér að treysta
á hann eftir öll þessi ár og halda
áfram að vona og vona.
— Julie, sagði frú Thorpe vin-
gjarnlega en ákveðið. — Russ er
ekki lifandi. Eg sver, að hann
er dáinn. Vertu nú svo væn að
trúa mér. Myndi ég fara héðan,
ef ég héldi að hann væri á lífi?
— Nei, Cecelia.
-—- Þá skulum við fara.
Herra Noessler var sérstaklega
duglegur maður. Klukkan fjögur
um eftirmiðdaginn hafði hann
gengið frá tveimur svefnplássum
með næturlest, sem fór klukkan
ellefu um kvöldið frá Luzern til
Parísar. Inni á hótelskrifstofunni
hafði Julie sagt svissneskum lög-
regluforingja sögu sína og hann
skrifaði heilmikið hjá sér og bað
hvað eftir annað fyriigefningar
fyrir hönd þjóðar sinnar.
Klukkan tíu stóðu þær niðri
í forsalnum með töskurnar sín-
ar; sína töskuna hvor og biðu
eftir leigubílnum. Hótelið ætlaði
að senda afganginn af töskum
frú Thorpe á eftir þeim. Aðeins
barónessurnar komu til að kveðja
þær. Og hinn dapurlegi herra
Noessler. Á vikudvöl sinni í
Sviss hafði Julie aðeins eignazt
einn vin, og hann hafði horfið
klukkan sjö að morgni án þess
að skilja eftir nokkra kveðju.
Og... Já, auðvitað hann. Hún
brosti og minntist allt í einu hins
riddaralega meðfarþega síns í
svifbrautinni. Hún gekk að af-
greiðsluborðinu og sagði: —
Herra Noessler, það er ein mann-
eskja, sem ég myndi gjarna vilja
kveðja. Getið þér sagt mér her-
bergisnúmer herra Simpson? Eða
er hann ekki lengur hér? Ég
hef ekki séð hann í nokkra daga.
Noessler leit dapurlega á hana
og benti á dagblaðastafla á borð-
inu. •—• Herra Simpson lézt í
morgun. Hann fékk hjartaslag
fyrir nokkrum dögum, þegar
hann var á siglingu niðri á vatn-
inu og hefur legið í sjúkrahúsi
síðan. Hann var vinsæll og glað-
lyndur maður. Við sjáum mjög
eftir honum hér.
— Mér þykir leitt að heyra
þetta, sagði Julie. — Ég var sam-
ferða honum niður í svifbraut-
inni. Ég var með honum alveg
þangað til hann fór um borð í
bátinn. Þetta er hræðilegt!
— Gnádige Frau hefur hlýtt
og vingjarnlegt hjarta. Noessler
horfði á hana en leit síðan feimn-
islega niður á afgreiðsluborðið.
— Julie! hrópaði frú Thorpe.
Leigubíllinn er kominn.
Noessler greip um hönd Julie
með löngum, mjóum og köldum
fingrum. — Ungfrú Gray, það
hefur verið okkur heiður og
Framhald á bls. 41.
VIKAN 8. tb). 23