Vikan - 25.02.1965, Blaðsíða 45

CUDQ
tvöfaltCLldOeinanqrunarqler
vörumerkid sem
húsbyqqjandinn treystir
skúlaqata 26 simi 12056
slag á járnbrautarstöðinni.
— Dáin?
Hún stóð eins og lömuð meðan
lestin skrönglaðist áfram. Hún
heyrði varla, þegar hann sagði
henni, að það væri ósk járnbraut-
arfélagsins að fá að hjálpa henni
á allan máta og hún gæti fengið
að fara af lestinni hvar sem væri,
og eftir kíukkustund eða svo
gæti hún náð i hraðlest aftur til
Luzern, sem nú var 120 km að
baki.
Hún fékk að fara úr lestinni
með báðar töskurnar við litla
afskekkta stöð. Stöðvarbyggingin
var ekki mikið meira en skýli.
Stöðvarstjórinn talaði mjög litla
ensku, en að lokum heppnaðist
henni að útskýra fyrir honum,
hvað hún vildi. Hann hringdi í
númerið og rétti henni síðan tól-
ið. — Aha, sagði hann og brosti
breitt. Alpenstadt.
— Get ég fengið að tala við
herra Noessler? Þetta er Julie
Gray, sem hringir. Það hefur orð-
ið slys.
Klukkan var næstum eitt.
Rólega, vingjarnlega og trausta
röddin kom í símann. — Ung-
frú Gray! Hvar eruð þér? Slys,
segið þér? Svo hlustaði hann
hljóður á, meðan hún sagði hon-
um hvað gerzt hafði. Hún sagði
ekki frá því hvernig frú Thorpe
hafði snúið á hana, heldur sagði
aðeins, að hún hefði greinilega
fallið út af lestinni, meðan hún
stóð ennþá inni á stöðinni.
Ó, vesalings ungfrú Gray ...
Og nú komið þér svo... svo
fljótt aftur til okkar. Og undir
svona leiðinlegum kringumstæð-
um. Með mestu ánægju mun
hótelið sjá um allt, sem gera
þarf! Ekki með mestu ánægju,
tók hann sig svo á og varð allt
í einu mjög dapurlegur. — En
við erum að sjálfsögðu mjög,
mjög fúsir að géra það. Við skul-
um láta yður hafa gamla herberg-
ið yðar aftur.
f herbergi, fullu af miskunnar-
lausu, hvítu Ijósi, dró varðstjóri
lakið til hliðar.
— Já. Julie kinkaði alvarlega
kolli. — Þetta er tengdamóðir
mín, Cecedia Thorpe. Hún fékk
allt í einu og óviðbúið kökk í
hálsinn og sneri sér undan. —
Já, við vorum á leið til Parísar.
Henni leið illa, ég hélt að hún
ætlaði fram á klósettið. Hún
hlýtur að hafa fengið örvænting-
arkast og ákveðið að fara af
lestinni og reyna að finna lyfja-
búð á járnbrautarstöðinni áður
en lestin færi.
Svissneska lögreglan sýndi
kurteisislegan en ákveðinn skort
á áhuga fyrir slíkum smáatrið-
um. Slíkt og þvílíkt heyrði til.
Gömul kona frá Brooklyn New
York, fær slag á stöðinni. Sjúkra-
bíll flytur hana til sjúkrahúss-
ins.Þegar þangað kemur er hún
látin. Dánarorsökin er ákveðin:
Hjartaslag. Og hvað ætlar þessi
unga kona að gera? Ætlar hún að
senda líkið með flugvél heim?
Þá verður hún að ganga frá því
við flugfélagið.
Julie fyllti út allskonar skýrsl-
ur og plögg, þar á meðal undir-
skrifaði hún kvittun um að hafa
tekið á móti vegabréfi frú
Thorpe og handtösku hennar
með öllu innihaldi, sem lögregl-
an hafði gert nákvæman lista
yfir. Meira að segja hve margar
hárnálar voru þar. Á listanum
stóð ennfremur: Hundrað sviss-
neskir frankar og hefti með
ferðatékkum upp á 700 dollara.
Að því búnu hringdi Julie til
útfararfyrirtækis og lögfræðings
Thorpe fjölskyldunnar, herra
Clarke. Svo tók hún leigubíl til
skrifstofu flugfélagsins. Það átti
að senda líkið með flutningaflug-
vél. Það var hægt að sjá um
bráðabirgðakistu.
SUNNUDflGSBLflO TÍNANS
flytur fróðlega þætti um líf og sögu þjóðar
vorrar, skrifaða af ritsnjöllum mönnuin. —
Blaðið er nú þegar orðið dýrmætt safnrit, og
inun innan tíðar verða ófáanlegt nema með
geypi verði.
AFGREIÐSLAN, Bankastræti 7, simi 12323.
VIKAN 8. tbl.