Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 5

hennar eigin augu, sem skinu við
henni í speglinum, ljómandi af
áhuga, þetta var hún sjálf, Ann
Foster, þetta var hár hennar,
bros hennar, hennar eigin blóð
dundi í æðunum, henni hafði ver-
ið bjargað frá rotnandi, hægum
dauðdaga. Hún smeygði sér í silf-
urskóna og skvetti á sig vænni
gusu af kölnarvatni, til þess að
reyna að kæfa myglulyktina, sem
loddi við allt, sem tekið var út
úr fataskápnum. Hún reytti fá-
ein aukahár úr augabrúnunum og
roðaði kinnar sínar. Síðan lædd-
ist hún á tánum að vöggunni til
þess að líta á Jan litla; hann var
einnig rjóður í kinnum. Hvers-
vegna hefur mér alltaf fundizt
hann of fölur? hugsaðj Ann. Hún
skildi hann eftir í umsjá barn-
fóstrunnar og sótti blævænginn
sinn og hanzkana. í sama bili
kom Charley aftur og hafði nú
breytzt í hreinlegan, enskan
skóladreng, klæddur í þröng og
hlaupin, hvít betriföt.
— Ég er svo aldeilis hissa,
sagði hann, þegar hún snéri sér
við.
— Lízt þér á mig?
— Lízt mér á þig? Almáttugur
drottin guð, var allt sem hann
sagði, en það var líka alveg nóg.
Mínútu síðar var hún komin
heilu og höldnu upp í framsæt-
ið á Minní Mús á hraðri leið nið-
ur General Alten Street. Babu
horfði á eftir þeim frá garðshlið-
inu, áður en hún sneri aftur og
settist við vöggu litla drengsins.
Um miðnætur skeið var sam-
koman um borð í Tjaldane í full-
um gangi og glæsibragurinn og
glaðværðin fór jafnvel fram úr
björtustu vonum. Fólkið í Sebang
hafði vaknað af móki einangrun-
arinnar og kastaði sér heilshugar
í veizlufagnaðinn. Hollenzku
plantekrumennirnir og opinberu
embættismennirnir og konur
þeirra, stífar og afkáralega
skreyttar til að byrja með, þiðn-
uðu smásaman fyrir áhrif kampa-
vínsins, sem óspart var borið á
milli, og hið öra, ástríka, flæmska
eðli þeirra kom upp á yfirborðið.
Þær átu og drukku og nutu lífs-
ins í ríkum mæli. Hver skammt-
urinn eftir annan af Rijstafel var
borin um afturþilfarið. Sextán
innfæddir þjónar gengu um, há-
tíðlegir í bragði, hver um sig með
tvo diska af þessarri heitu og
sterkkrydduðu krás. Framþilfar-
ið var fyrir þá sem vildu dansa.
Fernando, Alfredo og Miluel,
filipíönsku þjónarnir söguðu,
blésu og hömruðu á hljóðfærin
sín og hinn latneski hluti bland-
aðs blóðs þeirra gaf þá hljóðfall-
inu á vald. Úti við borðstokkinn
voru innfæddar ráðskonur í
beztu fötunum sínum, skreyttar
með blómum, pálmaviðarblæ-
vængjum og ódýrum silfurskart-
gripum. Þær höfðu fylgt hús-
bændum sínum um borð, undir
því gagnsæa yfirskyni að bera
föggur þeirra, barang-barang, í
flötum töskum, sem þær héldu
stoltar í kjöltum sínum. Það var
þegjandi samkomulag í Sebang,
að allar njai væru viðstaddar
svona hátíðleg tækifæri, þó það
væri ekki aðeins, að enginn tal-
aði við þær, hedur sá þær eng
inn, fremur en þær væru ekki til.
Þó vörpuðu íturvaxnir líkamar
þeirra, blómskreytt höfuðin og
hinir dáfögru silki badjus og
sloppar, virðulegum blæ á aust-
rænt yfirbragð samkomunnar. Of
stoltar, og þjálfaðar eða of vel
menntaðar til að sýna nokkur
svipbrigði á andlitum sínum,
horfðu þær á það sem gerðist
með óumbreytanlegum, stórum
og dökkum augum fangaðra dýra
og enginn skeytti því hvað þær
kynnu að hugsa um hlátursköll-
in, þunglamalegt fótatakið hið
opinskáa ástarfar og ósiðsaman
söng hvíta fólksins.
Einhvernveginn hafði það kvis-
azt út að Mynheer von Halden
væri forstjóri Singapore-Batavia-
Manila áætlunarskipafélagsins
sömuleiðis Tin og gúmmífélags
Hollenzku Indía og einnig gest-
gjafi kvöldsins. Það var ómögu-
legt að segja, hvernig þetta hafði
kvisazt. Vandengraf gæti hafa
hvíslað því að einhverjum,
Brookhuis skipstjóri gæti hafa
kiknað undan ofurtaki leyndar-
málsins, Jan Foster gæti hafa
sagt samstarfsmönnum sínum
það, eða landstjórinn þekkt and-
litið með hvíta, mjúka yfirskegg-
inu, af myndinni, sem hékk í
bankanum. Líklegast var þó, að
Mynheer Van Halden hefði sjálf-
ur ákveðið að svipta hulunni af
sér, heldur en eiga allt sitt undir
Vandengraf. En hann tók öllu
með ljúfri framkomu og virðu-
legu fasi. Hann klappaði í axlir,
lofaði stöðuhækkunum, talaði
með söknuði um liðna daga,
drakk hina venjulegu skál
drottningarinnar. Hann dansaði
jafnvel við landsstjórafrúna og
ræddi við eftirlitsmennina. í
stuttu máli sagt, hann gerði alla
þessa leiðinlegu hluti, sem hann
hafði vonazt til að komazt hjá.
Farþegar Tjaldane horfði á hann,
ofurlítið undrandi yfir þeirri
staðreynd, að þessi hlédrægi
samferðamaður þeirra reyndist
vera deus ex machine kvöldsins.
— Guði sé lof að ég vissi það
ekki áður, sagði Anders Ander-
son við Jeff. — Eða heldurðu, að
ég hefði nokkurn tíma nálgazt
þig, ef ég hefði vitað, að þú ert
dóttir hins almáttka yfirvalds?
Jeff muldraði, að hún byggist
varla við því, en Anders virt-
ist ekki ánægður.
— Mér finnst þetta lágkúru-
legt af þér. Þú hefur látið mig
koma fram eins og asna! Leyft
mér að hlaupa um allt og kalla
pabba þinn „prófessor“. Það er
reiðarslag fyrir mitt tortryggnis-
lausa eðli, að komast að því, að.
þú ert svona þjálfaður lygari.
— Ég laug ekki. En ég sagði
heldur ekki allt, sem ég vissi.
Faðir minn hefur kennt mér
þetta; hann hefur innprentað mér
síðan ég var smástelpa, að hlé-
drægni séu lög númer eitt fyrir
alla, sem vilja teljast vel upp-
aldir.
— Ég er þakklátur fyrir, að
þú skyldir vera hlédræg í þessu
máli, þú vel uppalda stúlka, því
annars hefði ég misst af öllu.
■—■ Misst af hverju? spurði
Jeff. Hún reyndi að vera létt og
kát í fasi, en þungi þess, sem hún
hafði fræðzt um þessa nótt og
gat ekki trúað öðrum fyrir,
þyngdi hana.
— Þessu, til dæmis, sagði
Anders og beygði sig niður og
kyssti hana. Hver og einn af koss-
um þeirra fól í sér þá sáru vit-
und, að hann gæti verið sá síð-
asti.
Jeff greip andann á lofti, eins
og holskefla hefði skollið yfir
hana. — Hlustaðu á þennan há-
vaða! sagði hún.
Þau stóðu í þröngum þilfars-
gangi, og á þilfarinu yfir höfð-
um þeirra höfðu Hollendingarn-
ir tekið að dansa gamaldags
hringdansa. Jeff og Anders höfðu
farið niður á neðsta þilfar til að
heimsækja kúlíana, sem eftir
voru. Það var Jeff, sem átti hug-
myndina að því, að þeir gætu
líka gert sér glaðan dag. Löng-
um borðum hafði verið slegið
upp á meðal þeirra og þeim voru
stöðugt bornar miklar birgðir af
rísi, fiski og kjúklingum. Nú sátu
þeir á mottunum sínum, saddir,
ánægðir og ropuðu kurteislega,
þegar Jeff kom. Hún öfundaði
þá. Hve lífið hlaut að vera auð-
velt, þegar full rísskál þýddi
hamingju og frið.
— Hvað er orðið framorðið?
spurði hún Anders.
— Ennþá heil eilífð fram að
dögun, sagði hann. Þau fundu
bæði, hvernig tíminn þaut fram-
hjá eins og ólgandi á, og myndi
að lokum rífa þau í sundur.
— Komdu, við skulum dansa,
sagði Anders óþolinmóður. -—■
Ég ætla að fara og ná í plötuspil-
arann minn og við skulum spila
„Ókunna töframanninn". Jeff
hafði strítt honum einu sinni eða
tvisvar á þesarri einstöku ást,
sem hann hafði á plötuspilaran-
um sínum, og hve hann var háð-
ur honum. Og Anders hafði allt
í einu orðið alvarlegur og svar-
aði: ■— Þú getur ekki skilið, hví
líkur félagi plötuspilari getur
orðið, þegar maður býr einn á
plantekru. „Ókunni töframaður-
inn“ var þeirra plata. Þau áttu
hana á sama hátt og þau áttu
Græna geislann. Ást, þessi glitr-
andi mósaík, er gerð úr þannig
smámolum og bitum, hver og
einn lítill og ómerkilegur í sjálfu
sér, en þegar allt kemur saman
á einn stað, er það dásamlegasta
og dýrmætasta efni veraldarinn-
ar. Þau höfðu dansað á þilfar-
inu eftir hægu og tregafúllu
hljómfalli „Ókunna töframanns-
ins“, næstum því á hverju kvöldi,
alein undir stórum, björtum
stjörnum hitabeltishimisins. Þau
höfðu borið plötuspilarann upp á
bátaþilfarið og spilað „Ókunna
töframanninn", og hlustað þög-
uð á, með hjartslætti, þar sem
þau héldustu í hendur í sínum
litla, ólgandi alheimi, meðan
Tjaldane ruddi sér maurildisskín-
andi braut í grænan sjóinn. Að
dansa eftir þessum minningar-
þrungnu tónum í síðasta skipti,
á fjölmennu þilfarinu, innan um
ókunnugt, fagnandi, hávaðasamt
og tilfinningalaust fólk, var
himnaríki sjálft, mitt í allri þess-
ari þjáningu og þessum vítislog-
um.
Charley Ellington, sem sat
þennan dans hjá Ann, horfði á
þau með nokkrum áhyggjum.
— Það lítur út fyrir, að Andy
hafi fengið það dálítið illa, sagði
hann.
-—- Fengið hvað? spurði Ann
og svalaði heitu andlit sínu með
blævæng, Hún hafði drukkið tvö
glös af kampavíni eða kannske
þrjú, og hún gekk, dansaði og
flaut á litlum rósrauðum skýj-
um. Rödd Charleys virtist koma
langt að, þótt andlit hans væri
nálægt og undarlega aðlaðandi.
— Fengið hvað?
— Mislinga, svaraði Charley.
— Það er stórhættulegt, ef full-
orðinn maður fær mislinga.
Ann fannst þetta afskaplega
sniðugt og hún flissaði. Charley
leit ásakandi á hana. — Það er
Framhald á bls. 33.
VIKAN 20. tbl. g