Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 19

ALDSAGA
STHEIMER
tRÁÐ í FtUININGAIEST
ná tökum á þessu öllu, sagði Finch-
am.
Fimm dögum eftir innrásina kom
spenntur og óeðlilegur Oriani inn
í búðirnar fyrir morgunuppstilling-
una og bað Ryan að koma til skrif-
stofu Battaglia.
Augu fangabúðast|órans voru
djúpir þjáningarbrunnar undir
þungum, svörtum augnabrúnunum,
og þar undir hafði hann stóra
þreytupoka.
— Colonello Ryan, sagði hann
með lágri en styrkri rödd. — Það
er mín dapurlega skylda að til-
kynna yður, að (talía hefur gefizt
upp.
Ryan hallaði sér fram í stólnum,
greip um armbríkurnar og bældi
löngun sína til að hrópa húrra.
Battaglia ofursti, sagði hann al-
varlega. — Eg vona, að þjóð yðar
verði hlíft við frekari þjáningum.
Og leyfið mér að segja, að ég skil
tilfinningar yðar og virði þær.
— Enn sem komið er veit ein-
ungis maggiore Oriani það sem ég
hef sagt yður. Eftir eina klukku-
stund fá menn mínir að vita þetta.
Þér veriðið að flytja yðar mönnum
fréttina, og gæta þess, að ekki
komi til uppþots.
— ffvað verður nú? spurði Ry-
an. — Munið þið veita mótspyrnu,
ef Þjóðverjar reyna að taka fanga-
búðirnar?
— Ég persónulega mun setja mig
á móti hverri tilraun Þjóðverja í
þá átt. En fái ég ekki liðsstyrk, get
ég engu lofað.
— Fyrst um sinn álít ég bezt, að
þér haldið áfram á sama hátt og
hingað til, sagði Ryan, og með þeim
orðum tók hann stjórn fangabúð-
anna í sínar hendur.
Ryan beið í klefa sínum, þar til
mennirnir höfðu safnazt saman í
matsalnum. PG 202 var óvenju
hljóður staður að undanteknum
klið úr eldhúsinu og hringlinu í ein-
hverju farartæki, sem fram hjá fór.
Langt í burtu heyrðist vélarhljóð í
flugvél. Okkar eða þeirra? hugsaði
Ryan. Flan leit á klukkuna og gekk
niður þrepin.
— Takið eftir! hrópaði Fincham,
þegar Ryan kom inn í matsalinn.
Fangarnir, sem þrengdu sér sam-
an á bekkjunum, sneru móti Ryan
og á andlitum þeirra speglaðist
áköf forvitni.
Ryan leit á klukkuna. ffann var
ákveðinn að samstilla nákvæmlega
frásögn sína og Battaglias. Eftir
hálfa mínútu var nákvæmlega
klukkutími, síðan hann sat gegnt
fangabúðastjóranum.
— Flerrar mínir, sagði hann. —
Ég veit, að þið takið fréttum mín-
um sem sæmir yfirmönnum og
þroskuðu fólki. Fyrir nákvæmlega
klukkustund skýrði Battaglia ofursti
mér frá því, að Ítalía hefði gefizt
upp.
Eitt andartak var sem engin hefði
skilið orð Ryans. Það var dauða-
þögn, enga tjáningu var að sjá í
neinu andliti. Svo hrópaði einhver
glatt og klúrt orð. Þá varð eins og
sprenging orða og hreyfinga.
Mennirnir æptu eins og skepnur og
slógu hver öðrum á bak.
Ryan stóð þögull og leyfði mönn-
unum að æpa úr sér fyrstu við-
brögðin.
Þegar mennirnir voru setztir á
ný og hljóð komið á, sagði hann.
— Ég skil tilfinningar ykkar.
Margir ykkar hafa þolað langa
fangavist. En ég vil ekki, að neinn
ykkar tapi lífinu, nú þegar hið
versta er afstaðið. Enginn skal þurfa
að dvelja í PG 202 mínútu lengur
en nauðsynlegt er. Ég mun gera allt
til að komast í samband við okkar
heri og fá fyrirmæli. Þið fáið frétt-
irnar jafnóðum og þær berast. Þetta
var allt, herrar mínir.
Fincham stökk á fætur, en í stað-
inn fyrir að skipa „hægri, vinstri,
einn, tveir", æpti hann:
— „God save the King", strákar!
Bretarnir risu á fætur og hófu
upp raust sína. Ameríkanarnir svör-
uðu með „Star-Spangled Banner",
en þeir voru allt of fáir og Bretarn-
ir yfirgnæfðu þá.
— „My country, 'tis og thee",
galaði Bostick.
Þann söng sungu báðir hópar
saman, með ólíkum texta en urðu
samferða út lagið.
Þegar samkomunni lauk, urðu
Ryan og Fincham samferða út í
garðinn. Italskir hermenn í ýmsum
stigum ölvunar og klæðaburðar
höfðu safnast saman við hliðin.
Þeir köstuðu vínflöskum yfir girð-
inguna og fangarnir köstuðu sígar-
ettum aftur út fyrir.
I sama bili kom Oriani langstíg-
ur gegn um aðalhliðið [ fangelsis-
múrnum. Þegar hann sá menn sína
í gleðskap með föngunum, skipaði
hann þeim í reiði burt. Þeir létu
orð hans sér sem vind um eyru
þjóta.
Oriani varð náfölur. Hann þreif
upp skammbvssu sína og skipaði
næsta manni í réttstöðu. Maðurinn
kipptist við, og hlýddi, stjarfur af
ótta.
Jafnvel fangarnir þögnuðu, en
aðeins andartak. Svo barst ógnandi
muldur um skarann innan við hlið-
ið.
— Það ætti að reka þessa byssu
upp í rassinn á þér, öskraði Bost-
ick, og Breti, sem ekki vildi vera
minni, hvein:
— Komdu þér í burtu, ef þú vilt
ekki að við étum þig með morgun-
teinu, moðhausinn þinn!
— Majór, hrópaði Ryan. — Eruð
þér svo grunnhygginn að koma
hingað inn?
— Ég hélt, að menn yðar myndu
haga sér eins og vitibornar mann-
eskjur en ekki eins og villidýr,
hvæsti Oriani.
— Ég skal sýna þér, hvernig viti
Framhald á bls. 39.
VIKAN 20. tbi.