Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 15

landinu nógu vitlaus til þess að
hún hafi getað skrifað þetta
bönvað andans bull og þá er bara
ekki öðrum að dreifa en að þeir
hjá Vikunni hafi skrifað þetta“.
Svona sagði hann nú þessi orð-
vari og hægláti maður og skegg-
ið á honum bara titraði af geðs-
hræringu og hann spýtti út úr
sér vænni lufsu af beljuhári því
að hann bítur alltaf í hrygginn á
eftir hann Tani. Og þá sagði eg
um leið og eg renndi úr bollan-
um: „Þeir tala nú mikið um
læknira í þessari líka sögu eða
hittóeldur og eg held nú bara
að þeim veitti ekki af því að fara
til lækniranna þarna fyrir sunn-
an og láta bara athuga eyrun á
sér því að eg held bara að þeir
séu nú farnir að heyra svo illa
að þeir heyri eingáng ekki skrölt-
ið í hausunum á sjálfum sér þeg-
ar þeir hrista á sér hausinn“.
Það getur nú kannske skeð að
eg. geti nú verið neyðarlegur í
orðum eins og Tani eg segi það
nú bara þó ég segi það sjálfur.
„Já þetta segirðu nú satt elskan
mín“ vældi Subba, það er nú hún
Sigurborg konan mín og klóraði
sér innanlærs og glápti á mig
þessum líka litlu ástar- og að-
dáunaraugum að það minnti mig
nú bara á það hvernig hún kusa
hans Tana mændi á tappinn úti
á hlaðinu fyrir embætti stuttu
áður. „Já það er nú bara svo“
sagði Tani „að hún Solpa mín“
það er hún Sólrún konan hans
Tana á Mölonum „hefur bara
ekki á heilli sér tekið síðan þeir
fóru að skrifa þennan líka he-
voðans óþverrann" og hann
skellti bollanum harkalega frá
sér sá stilti og góði maður. Við
töluðum nú bara margt fleira um
þetta sem eg ætla nú samt að
hlífa ykkur við að heyra þó þið
eigið það nú bara ekki skilið að
ykkur sé hlíft við að heyra það
því að hann sat nú lengi inní
eldakamersi hjá okkur hann Tani
yfir rjúkilmandi kaffi og fínu
bakkelsi og það var nú litlu moð-
að af bakkelsinu en hún Subba
mín bakar þetta líka fína bakk-
elsi og Tani var svona lengi útaf
því að hann vildi bara síður fara
með hana yxna til baka og beið
þángað til það fór að fara af
henni og þegar það fór svo að
fara af henni þá fór hann að fara
að fara og eg rak á eftir henni
suður fyrir merki. Eg ætla nú að
ríða niður í kaupstað á morgun
og þá ætla eg að láta þetta bréf
í póstinn því að skipið fer suð-
ur á þriðjudaginn ef það lokast
þá bara ekki allt af ís og eg
skora bara á ykkur að láta prenta
þetta í þessum pósti ykkar bara
bara ef þið þorið svo fólk bara
geti séð hvusslags menn þið er-
uð skinnkvalarstráhvinirnir ykk-
ar og þið megið snúa útúr því
eins og þið bara viljið. Veriði
svo sælir og feginn vildi eg Vera
laus við að eiga ykkur að.
Hartmann Hánefsson.
Akureyri
30. marz
1965
Kæri Póstur!
akka þér öll þín
svör o.s.frv. Mér
líkar stórágætlega
við þig. Ég hefi
lesið Vikuna þó
nokkuð lengi og
mér finnst hún
hafa farið batnandi með hverju
ári. Meira hól ætla ég ekki að
láta ykkur í té að sinni, því það
gæti stigíð ykkur til höfuðs. En
svo ég komi nú að efninu, þá
langar mig að spyrja: „Þessi upp-
götvun Vikunnar á nýjum rit-
höfundi, sem þið segið að saga
sú, (ef sögu skyldi kalla) sem 2
fyrri hlutar hafa birzt af í blað-
inu, sé eftir, er hún ekki bara
upnspuni frá upphafi til enda? Er
þetta ekki eitt af ykkar árlegu
göbbum? Ég get ekki trúað öðru.
Ég hef lesið það sem komið er,
og finnst grátbroslega asnalegt
og vitlaust. I „viðtalinu við rit-
höfundinn" spyrjið þið, hverjir
hennar uppáhalds höfundar eru.
Jú og svarið; öll kvenskáldin
okkar með allt sitt bleksvarta
kaffi og sína sveitasælu. Ef þetta
er ekki gabb, þá minnkar Vikan
nokkuð í áliti hjá mér, fyrir að
birta slíka fádæma heimsku.
Af hverju birtið þið ekki betri
mynd af höfundinum? JJvar er
hún þessi Vík?
Með einlægri von og fyrirfram
þökk fyrir birtinguna.
Rótlaus Kaffison.
Grund
2. apríl
1965
Hr. ritstjóri!
ið látið skammt
stórra höggva á
milli og ekkert
mannlegt er ykk-
ur óviðkomandi.
Jón Kári lifir í
minningunni eins
og eitt af góðskáldunum, sem
þjóðin lærði utanað (sjálfur
kann ég tvö ljóð eftir hann) og
um leið og Jón Kári var vakinn
til lífsins á ný (í umræðum Helga
Sæmundssonar og Sigurðar A.
Magnússonar í dagblöðunum) þá
hleypið þið skáldkonu af stokk-
unum. En munurinn er sá, að
Jón Kári var kjaftshögg fyrir
gagnrýnendurna, sem létu
blekkjast, þá er Sigríður frá Vík
eiginlega ekki kjaftshögg fyrir
neinn. Ég hef sannspurt frá
tveim af þessum svokölluðu
„kellingum", að þær tóku þetta
ekki til sín, heldur töldu þær
að hér væri verið að sneiða af
stöllum sínum og tilgreindu
dæmi til að rökstyðja það.
Kannske hefur það allt eins ver-
ið ætlunin að gera grín að þeim
fjölmörgu lesendum og aðdáend-
um kerlingabóka, sem flykkjast
í bókasöfnin í leit að léttu lestrar-
efni og taka þessar sögur fram
yfir allt slíkt efni. En ég spái,
að allt það fólk haldi því áfram
jafnt fyrir þetta grín, því eng
inn tekur sneiðina til sín. Nú
hefur Sigurður A. Magnússon
kallað Hvin í stráum „kerlinga-
bók allra kerlingabóka“ eða eins-
konar biblíu fyrir alla væntan-
lega rithöfunda, sem vilja leggja
það fyrir sig að seðja lestrar-
hungur fólks með einföldum sög-
um af einföldu fólki, þar sem
öllum aukaatriðum er sleppt og
sálarflækjum. Ég kalla það
hreint ekki svo lítið „kompli-
ment“ hjá Sigurði og ég get líka
tekið undir það með honum, að
margt var haglega gert og sem
skopstæling er sagan ágæt. Samt
fór ekki hjá því, að ég sá undir
eins í gegn um þetta hjá ykkur
og ekki sízt eftir að ég las við-
talið við Sigríði. Þar var til dæm-
is alls ekki sagt frá því, hvar
þessi Vík væri á landinu og
margt annað var loðið og grun-
samlegt, þegar maður fór að at-
huga það. Annars hefur það
kannski ekki sízt verið vegna
þess, að maður á orðið von á því,
að Vikan geri eitthvert sprell á
ári hverju. Og í þeirri von, að
Vikan haldi áfram að vera frum-
legt blað með nýstárlegar hug-
myndir, ætla ég að halda áfram
að kaupa hana.
Jón G. Guðmundsson frá Grund.
Reykjavík
29. apríl
1965
Kæra Vika!
ikið þakka ég
þér innilega
fyrir söguna
hennar Sigríð-
ar í Vik „Hvin
í stráum". Þú
ert alveg stór-
sniðug að láta þér detta þetta
í hug, ég er viss um, að engan
hefur grunað að þetta ætti bara
að vera spé. Þetta var svo eðli-
legt hjá þér. Það var sannarlega
tímabært að hreyfa við þessum
kerlingum, sem eru lekandi
kjaftasögum í bækur í tíma og
eikum ótíma. Sögurnar eru raun-
ar orðnar margtuggnar kökur
eftir uppskrift frá Cavling og
Schlaughter, nema bökunin er
farin að mistakast alvarlega í
seinni tíð.
„Hvinur í stráum" er síberg-
málandi útburðarvæl utan úr
þoku íslenzkra nútímabók-
mennta. En margt býr í þok-
unni þeirri.
Tímaritin eru meginkvísl bók-
menntastraumsins inn á íslenzk
heimili í dag. Gamall málshátt-
ur segir: „Eftir höfðinu dansa
limirnir". En hvað segja þessi
höfuð?
Á forsíðunum tróna myndir af
fegurðardrottningarefnum með
skilti um úlnliðinn, áritað nafni
styrtistofunnar, sem gefur grip-
inn út. (Fjandans spæling, að
Skjalda gamla skuli vera dauð,
annars hefði ég getað málað hana
upp og sent ykkur mynd á for-
síðuna, sú hefði verið góð aug-
lýsing fyrir Polytex).
En lítum á innihaldið. Uppi-
staðan í blaði, sem ég las nýlega,
var heilsíðuauglýsing frá Vice-
roy, en því miður eru víst vín-
auglýsingar bannaðar, því að
annars mundi líklega Jonny
Walker vera aðalstyrkjandi ís-
lenzkrar blaðaútgáfu, en ekki
veitir af, að gott fyrirtæki styrki
annað, a.m.k. þegar James Bond
er annars vegar. En mikið má
útgáfa James Bond sagna kosta,
ef hún borgar sig ekki. Hvílík
menningarverðmæti fara ekki
fram hjá þeim, sem missa af slík-
um sögum! Hugsa sér, að maður-
inn skuli geta innbyrt 20 lítra
af Bourbon á aðeins 11,6!! Og
drepið svo ömmu sína á eftir!!
Segja mætti mér, að slíkt mundi
gerast í einhverjum kaflanum.
Já, mikið bölvað skran eru nú
kerlingabækurnar í samanburði
við þessi gullkorn utan úr hin-
um stóra heimi. Eða er það ekki?
Það er bví ekki undur, þó að
SAM frændi sýni tennurnar, þeg-
ar enn ein kerlingarrotinpúran
hrækir á menningarvitann, og nú
með þeim afleiðingum, að ljós-
geislinn brotnar og lýsir ekki
lengur út í þokuna, heldur á
blessaðan karlinn hann SAM
sjálfan. Með þessar líka nálbeittu
tennur (fengnar frá USA?).
En segðu mér nú eitt, kæra
Vika. Er hægt að telja James
Bond að einhverju leyti æðrj
bókmenntir en kerlingabækurn-
ar, sem reyndar flestir telja lé-
legar? Það verður a.m.k. mér til
efs.
Fari svo, að margumræddri
þoku létti, megi þá nátttröllin
Sigríður og Fleming steinrenna
á yzta hjara veraldar, þar sem
hvín í stráunum á gröf James
Bond.
Kveðja gn.
VIKAN 20. tbl. 25