Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 29

Húsameistarinn var horfinn.
Engan grunaði, aS á sjálfan há-
tiöisdaginn lá hann andvana inni
í fatageymslu ugrar konu — á
gólfiu innan um pappakassa og
skófatnað — eSa, aS hinn gamli,
trúi þjónn frúarinna flutti hann
meS leynd næstu nótt á asna-
baki aS hamragjá einni skammt
þaðan og kastaði lionum þar
niður.
En Magdalenukirkjunni gaf
frúin stóra upphæS fyrir sálu
hans.
Munkurinn, Don Gregorio,
livarf einnig, en hann hafði ver-
iS dáSur skriftafaöir fina fólks-
ins. Hann endaði ævi sina i neS-
anjarðarfangeisi i Camaldolens-
erklaustri. Og átti markgreifinn
sinn þátt í því, að svo fór.
Skriftastóllinn var aö sjálf-
sögSu fluttur.
Markgreifinn minntist aldrei
á þennan athurS viS konu sina.
BæSi heima og heiman auSsýndi
hann henni hina mestu virS-
ingu — já, stundum meira aS
segja blíSu, sem annars virtist
honum ekki eiginleg. En i svefn-
herbergiS hennar steig hann
aldrei framar fæti sínum.
Heimkoman
Framhald af hls. 17.
— Halló, afi. Ertu kvefaður
eða hvað?
— Það er ekkert. Hún kom og
settist gegnt honum, ung, föl,
falleg stúlka, hörund hennar
jafnvel hvítara en gervifestin,
sem hún bar um hálsinn.
— Ég er ekki vanur þessu,
sagSi hann. — Ég þoli ekki á-
fengi lengur.
— Þú þarft þjálfun, sagði hún
■og brosti. Svo varð honum ljóst,
að þetta var ekki viðvaningur;
stúlkan vann þarna. Hann teygði
sig í töskuhandfangið. ■—- Vertu
kyrr, afi, þú getur ekki flogið á
einum væng.
— Nú skil ég ekki.
— Fáðu þér aftur í glasið, það
verSur betra næst.
— Ég býst ekki við því.
— Ég skal segja þér nokkuð.
Þú kaupir í glas og reynir það;
ef þér líkar það ekki skal ég
Ijúka við það fyrir þig. Þetta er
eins og að fá peningana aftur,
nema hvað þú færð enga peninga.
Hún hló glaðlega.
Hann byrjaði að mótmæla, en
þoldi ekki að sjá brosið hverfa,
jafnvel þótt það væri falskt.
— Allt í lagi, sagði hann rám-
ur.
Barþjónninn kom til baka
reiðubúinn. Hann slengdi tveim-
ur glösum fyrir framan þau,
bæði voru barmafull. Hann setti
flöskuna fyrir framan Beggs og
sneri henni þannig að hann gat
séð nafn tegundarinn'ar. Beggs
lagði það á sig að brosa við hon-
um, þunnu brosi. Grannir, hvít-
ir fingur stúlkunnar vöfðust um
glas hennar og hún lyfti því.
— Skál fyrir þér, sagði hún.
Þetta glas var auðveldara við-
ur eignar. Hann hvíldist ekki, en
þjáning hans var léttbærari.
Hann minntist þess, til hvers á-
fengið var. Hann leit feimnis-
lega á stúlkuna og hún klappaði
honum á öxlina. — Fallegi mað-
ur, sagði hún blíðlega, lítillát. —
Með svona fallegt, hvítt hár.
— Þú drekkur ekki, sagði
hann.
— Svona eftir á að hyggja vil
ég heldur fá drykk með engifer-
öli. Gætum við ekki setzt við
borð?
Beggs leit uppeftir barnum;
barþjónninn var að þurka glös
og virtist ánægður ...
— Jú, hversvegna ekki? sagði
hann. Hann tók upp töskuna sína
og klöngraðist niður af stólnum.
Fætur hans skynjuðu ekki gólf-
ið þegar þeir snertu það, og hann
hló. — Hvað er þetta? Fæturnir
á mér eru sofandi.
Hún flissaði og leit á töskuna
hans. Svo stakk hún hendinni
undir handlegg hans. — Ósköp
ertu sætur, sagði hún. — Það var
gott að þú skyldir koma inn.
Hann var á fangelsisverkstæð-
inu. Vélarnar öskrandi, líkami
hans var stífur af þreytu og hann
fann til í höfðinu. Hann hvíldi
það á svölu borði rennibekksins
og vörðurinn greip um öxl hans
og hristi hann: — Vaknaðu fél-
agi.
— Hvað? spurði Beggs og lyfti
höfðinu upp af plastplötu borðs-
ins. Hönd hans var ennþá utan
um glas, en það var tómt. —
Hvað varstu að segja? spurði
hann.
— Vaknaðu, sagði barþjónn-
inn. — Þetta er ekki hótel. Ég
er að loka.
— Hvað er klukkan? Hann
rétti úr sér og bjöllurnar hringdu
fyrir eyrum hans. Hann hafði
náladofa í fingrunum og lím í
munninum. — Ég hlýt að hafa
sofnað, sagði hann.
— Klukkan er orðin meira en
eitt, sagði barþjónninn. — Farðu
heim.
Beggs leit yfir borðin. Þar var
enginn. Hann teygði sig niður
eftir töskuhandfanginu og greip
í tómt.
— Töskuna mína, sagði hann
rólega.
— Hvað?
— Töskuna mína. Kannske ég
hafi skilið hana eftir við barinn
... Hann reis upp, staulaðist í
átina að barstólunum og tók að
ýta þeim til og frá. — Hún hlýt-
ur aS vera hérna einhversstaðar.
Sástu hana ekki?
— Sjáðu til, félagi.. .
— Töskuna mína, sagði Beggs
skýrmæltur og horfði á mann-
inn. — Ég vil fá töskuna mína,
skilurðu það?
— Ég sá enga tösku. Heyrðu,
ertu að saka mig um að . . .
— Stúlkan, sem ég var með.
Þessi, sem vinnur hér.
— Hér vinnur engin stúlka,
félagi. Þú hefur rangar hugmynd-
ir um staðinn, sem ég rek.
Beggs tók um jakkaboðunga
mansins, en ekki fast. — Láttu
ekki svona. sagði hann. Hann
brosti jafnvel. — Vertu ekki að
grínast. Ég er gamall maður.
Sérðu hvíta hárið mitt? Hvað
gerðirðu við töskuna mína? Hvar
er stúlkan? ,
— Herra minn, ég segi þér
það einu sinni enn, sagði bar-
þjónninn og ýtti Beggs frá sér,
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Þftfi er alltaf fiftmt loikurinn f hennl Vnd-
isfríS okhar. Rún hefar faliB Srklna hans
Nóa oinhvers ataðar í blaðinu og heitir
gdðum verBIaunum handa hcim, sem getur
funðiS hrkina. VerBlaunin cru stór kon-
fehtkftssi, fullur af bezta konfektl, og
framleiSandlnn er ausvttaó Stclcætisgcrfi-
tn »41.
Nafit
Baimlil
iifkin er S bli. —
sifiaet er dre'si® var hiaut verðlaunin:
Ástmar Þorkelsson,
Borgarnesi.
Vinninganna má vitja 1 skrifstofu
Vikunnar. 20. tbl.

LILUU
LILUU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búS
& & & & & & &
14. H}. it?. .tfe
Norska garnið
Feer Gynt
CPétur Gaufur)
FALLEG MYNZTUR
VIKAN 20. tbi. 2g