Vikan - 20.05.1965, Side 8

Á ÁKVEÐNUM STAÐ í KIRKJ-
UNNI VAR HÆGT AÐ HEYRA
ALLT SEM SAGT VAR í NÆST
AFTASTA SKRIFTASTÓL - ÞAÐ
VARÐ ÖRLAGARÍKT FYRIR
VESALINGS HÚSAMEISTARANN.
Skrifta-
stóllinn
Smásaga
í Magdalenukirkjunni í Girgenti var búiS að und-
irbúa mikla hátíð. Þar var allt skreytt meS rauS-
um veggtjöldum og blómum. Verkamennirnir höfðu
yfirgefið kirkjuna um hádegisbilið, og þar ríkti nú
hin kynlega angurblíða kyrrð, sem einkennir ka-
þólsk musteri, og sem veitt hefur ótal mörgum styrk
og hugsvölun. Á ganginum meðfram norðurvegg
kirkjunnar voru tveir menn að tala saman. Þeir
töluðu hægt meðan þeir löbbuSu fram og aftur og
virtust njóta þess að reika um í svölum skugganum.
Annar maðurinn var á að gizka tuttugu og fimm
ára, stór, sterkbyggður og herðabreiður, með al-
varlegt andlit, sem engar ástríður höfðu sett mark
sitt á. Þetta var Don Antonio Carracciola, mark-
greifi af Arena. Hinn maðurinn var fínbyggður og
grannur, varla kominn af unglingsaldri, með fallegt,
fjörlegt andlit og dökk augu. Hann horfði með at-
hygli í allar áttir eins og hann bæri einhverja ábyrgð
á umhverfinu. Og það gerði hann líka, því að þetta
var húsameistarinn, sem staðið hafði fyrir bygg-
g VIKAN 20. tbj.
ingu kirkjunnar, Giulio Balzetti, sem fyrir nokkru var kominn heim frá Róm-
arborg. Allt í einu nam liann staðar.
„Herra markgreifi, ég ætla nú að ganmi mínu að trúa yður fyrir leyndarmáli,
sem ég held, að engum sé kunnugt nema mér.“ Hann sagði þetta kumpánlega eins
og hann væri að ávarpa vin, sem hann væri heimagangur hjá. „Þér vitiö, að
hljómburður í húsum gerir okkur húsameisturum stundum slæman grikk, þeg-
ar sízt skyldi. Fyrir tilviljun hef ég uppgötvað, að ef maður stendur hérna ■— á
liessari marmaraplötu — þá Iieyrir maður hvert orð, jafnvel lægsta hvísl, sem
sagt er niðri í næstaftasta skriftastól. Þeir, sem standa þar á milli, heyra ekkert,
jafnvei þó að þeir standi rétt hjá skriftarstólnum. Standið nú kyrr hér. Ég fer
niður í skriftastólinn, og þér munuð verða furðu lostinn yfir jiessu náttúruundri.“
Ilann skundaði burt. En þegar hann var kominn örfá skref í burtu, barst
markgreifanum til eyrna greinilegt hvísl, og efni þess kom honum óðara í hina
megnustu geðshræringu. Hann stóð þarna eins og bergnuminn, stífur og náhvít-
ur i framan, ög i hverjum andlitsdrætti mátti lesa, að það, sem hann heyrði, var
meira en htið athyglisvert. Hann hreyfði hvorki legg né lið, hann andaði varla.
Það var engu líkara en hann stæði á harmi hyldýpis og óttaðist að steypast fram
af, jiegar minnst varði. Hið eina, sem bærðist, voru flöktandi augun og hjartað,
sem barðist ótt og titt.
1 sama bili kom húsameistarinn ungi til baka, og áður en hann var kominn alla
leið, sagði hann brosandi
„Ég gat ekki gert tilraunina, því aö einhver sat í skriftastólnum - kona með
blæju, sýndist mér. En guð minn góður, hvað gengur að yður.
Markgreifinn lagði fingurinn á munninn og stóð grafkyrr. Að nokkrum mínút-
jm liðnum advarpaði hann djúpt. Líkneskjan fékk líf og steig út úr gjörninga-
hringnum.
„Það er ekkert, kæri Giulio,“ sagði hann vingjarnlega. „Álítið ekki, að ég sé
hjátrúnrfullur. Pln ég fullvissa yður um, að hið leyndardómsfulla og furðulega
við þetta náttúruundur liafði mjög einkennileg álirif á mig. Komið! Við skulum
fara héðan. í útiloftinu jafna ég mig fljótlega." Síðan tók hann Balzetti vingjarn-
lega við hönd sér, leiddi hann út á veginn utan við borgina, og þegar þeir liöfðu
gengið þar fram og aftur góða stund, kvaddi hann unga manninn og sagði um
leið: ,,Á morgun að hátíðinni lokinni komið þér auðvitað lieim til min eins og
venjulega.
Eldsnemma næsta morgun þrammaði markgreifinn inn i forherbergi konu
sinnar. Herbergisþernan, sem kom að i sama bili, rak upp stór augu.
„Hefur frúin hringt?“ spurði markgreifinn.
„Nei, yðar tign,“ sagði stúlkan, lineigði sig djúpt og roðnaði.
„Biðið þá hér þar til þér veröið kölluð," sagði markgreifinn.
Síðan opnaði hann dyrnar að búningsherberginu, sem var framan við svefn-
herbergið. Um leið og hann gekk þar inn, kom hin unga og yndislega kona hans
á móti honum, léttklædd mjög — sem sagt bara á náttkjólnum. Markgreifinn stað-
næmdist eins og hann væri frá sér numinn af fegurð konu sinnar, og liann lét sem
hann tæki alls ekki eftir þvi, að hún var eins og á nálum, náföl í andliti, hjartað
barðist ákaft og brjóstin hófust ótt og títt undir hvítum náttkjólnum.
„Þú ert snemma á fótum,“ livíslaði unga konan, svo að varla heyrðist. Og nú
roönaði hún og reyndi að brosa. „Hvaða erindi átt þú?“'
„Undrast þú ekki, Láretta mín, yndi augna minna, undrast þú ekki, þó að ég
vitji þín bæði seint og snemma. Og þó er það eiginlega ekki þú, sem ert orsök
komu minnar hingað í dag. Þú veizt, að nú líður að liátíð heilagrar Magdalenu.
Þá verður mikið um að vera. Og nú hef ég fengið þá liugmynd, að undirbúa mig
undir ræðu mína með ])ví að virða fyrir mér hið dýrðlega málverk af Magdalenu,
sem hangir í svefnherbergi þínu. Leyfist mér?“ sagði markgreifinn mjúkri röddu
um leið og hann þrammaði löngum, föstum skrefum að svefnherbergisdyrunum.
„Það er allt i óreglu þarna inni,“ sagði unga konan og skotraði augunum til
dyranna. „En — farðu bara inn — ég byrja að klæða mig hérna á meðan.“
Og hann fór inn. „Hve yndislegt,“ sagði hann með glettnislegri röddu. „Hve
yndisleg er ekki öll þessi óreiða. Þessi fagurlega flegni skrautkjóll, þessir agnar-
litlu skór. Hve undursamlega ilmandi og álirifaríkt er loftið hér. Ég fullyrði,
að skáldskapurinn liggur hér í loftinu.“
Hann leit forvitnislega i kringum sig og hvitt rúmið vakti athygli hans. Stungna
silkiteppið var breitt yfir rúmið, en undir þvi sást mót fyrir mannlegum líkama,
sem lá þannig, að lítið bar á.
„Ég ætla að setjast,“ sagði markgreifinn rólega og blíðlega, „og teyga álirifin
frá þessu snilldarverki."
Um leið og hann sagði þetta, tók hann hvitan, blúndulagðan púða, lagði hann
ofan á, þar sem andlit hins leynda manns lilaut að vera, settist siðan ])ar ofan
á með öllum sínum mikla líkamsþunga og studdi hægri hendi af alefli á brjóst
mannsins. Og án þess að skeyta um ofboðsleg viðbrögð liins leynda manns, hélt
markgreifinn áfram hinn rólegasti.
„Hve fullkomin er ekki þessi mynd. Ilve barnslega og yndislega hún hylur nakt-
ar axlir og brjóst með gullnum lokkum og fingerðum höndum þessi unga, fagra
iðrandi kona, um leið og hún horfir tárvotum augum til himins i von um náð og
fyrirgefningu. Maður gæti orðið skáld af því að virða fyrir sér þvílíkt listaverk.
Æ, en ég er nú því miður ekki fær um að mæla skáldskap af munni fram. í þess
stað skal ég segja þér dálítið, sem kom fyrir mig í gær. Hinn ungi vinur okk-
ar, Giulio Balzetti, var á gangi með mér í Magdalenukirkjunni, og þá benti hann
mér á vissan blett og sagði, að ég skyldi standa þar kyrr, þvi að þangað heyrð-
ist greinilega, jafnvel veikasta hvísl, sem sagt væri á öðrum vissum bletti langt
í burtu, já einmitt þar, sem sjötti skriftastóll stendur. Framhald á bls. 28.