Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 36

— Komdu, komdu, sagði hann
biðjandi. — Við skulum koma úr
þessu argaþrasi. Við skulum fara
upp á bátaþilfarið. Við verðum
að tala rólega saman.
Þar uppi, þar sem skuggarnir
voru dekkstir, hafði annað par
komið sér fyrir — Ann Foster
og Charley. Ann var komin á
annað stig ölvunarinnar, tilfinn
ingarík og tjáningaþurfi, og
Charley hafði leitt hana upp á
bátaþilfarið svo hún gæti andað
að sér hreinu lofti. Meðan hún
talaði, létti af hjarta sínu með
flóði dapurlegra orða, horfði hann
athugull á dökkan skýjaflókann
yfir miðeynni. Tvisvar eða þrisv-
ar brá fyrir fjarlægri eldingu
sem lyfti, eitt sekúndubrot, skörð-
óttum eggjum fjallanna upp úr
myrkrinu umhverfis. Hann
sperrti eyrun, en þruman var of
hávær til að hann heyrði í henni.
— ... svo ég sagði við hann:
—- En hversvegna fluttirðu mig
til India, ef allt sem ég geri, veld-
ur þér leiðindum? sagði hann.
Frásögnin af hjónabandsvand-
ræðum hennar fór framhjá eyr-
um hans, meðan hugurinn ferð
aðist um fjarlægt fjallasvæði,
sem einu sinni enn var uppljóm-
að, í fyrstu, en hvarf svo í myrkr-
ið aftur. Þar uppi var Annað
Vatn, búðirnar hans, vegurinn
hans, vinnan hans. — Bölvuð
skömm er að þessu, sagði hann
án þess að hlusta á Ann. Hann
hugsaði aðeins um eitt: Ef við
fáum óveður þama uppfrá, mun
regnið skola burt undirstöðunni
að fimmta hluta, og við verðum
að byrja upp á nýtt. Ég hefði
átt að krefjast þess, að við lykj-
um við að steypa veginn fyrir
nóttina ...
— ... ég er ekki að tala um
sjálfa mig, Charley, sagði Ann.
— Ég er orðin vön malaríu,
taugaveiki og guð má vita hverju.
Mér væri alveg sama þótt ég
dæi — já, nákvæmlega sama. En
hvað um barnið, Charley, hvað
um litla Jan? Það er ekkert gam-
anmál að jarða tvö börn, trúðu
mér. Það hefur tekið allt sem ég
átti til. Ef Jan litli yrði veikur,
vissi ég ekki hvað ég ætti að
gera. Ég myndi drepa eiginmann
minn — og ég myndi drepa sjálfa
mig. Já, ég myndi gera það.
Charley smellti tungu í góm
og kom með fáein róandi hljóð.
— Hversvegna í ósköpunum ætti
hann að verða veikur? spurði
hann. — Hann leit vel út, þegar
ég sá hann í kvöld.
-—■ Ég er hrædd, Charley.
Sérðu það ekki? Ég er alltaf
hrædd, hverja einustu mínútu.
Ég hef beðið Jan að lofa mér að
fara burt um tíma, leyfa mér að
taka bátinn til Súmötru og fara
til Brastagi með litla Jan, svo
hann fengi loftlagsbreytingu.
Hann þarf á henni að halda. Þessi
staður gerir honum illt.
— Nú, hversvegna ferðu þá
ekki með hann?
— Jan leyfir mér það ekki.
Þú þekkir hann ekki. Hann er
— þú veizt hvernig hitabeltið fer
með svona menn. Hann er rudda-
legur og stjórnlaus. Stundum er
hann eins og maður, sem fær æð-
isköst. Hann hefur barið mig —
og barnið.
— Drottinn minn, Ann, sagði
Charley, djúpt snortinn. Hann
leit á hana útundan sér. — Held-
ur þú að þú hafir gott af því að
gráta svolitla stund á öxlinni á
mér? stakk hann upp á, og ótt-
aðist svipinn á andlit hennar, svo
tjáningarlausan, svo lífvana.
— Já, ég myndi hafa gott af
því. En ég get ekki grátið, sagði
hún tilbreytingarlaust. — Ég hef
jafnvel gleymt því hvernig á að
gráta.
— Á ég að slá hann niður? Á
ég að berja guðsóttann inn í Bat-
ara Guru, þegar ég sé hann næst
í klúbbnum?
Ann afþakkaði tilboð hans með
axlayppingu. — Til hvers? spurði
hún.
— í fyrsta lagi yrði mér það
geysilegur léttir og svo . ..
— Léttir? Hversvegna?
Það var andartaks þögn.
Drottinn minn, Ann, sagði Charl-
ey. — Veiztu ekki, að ég elska
þig?
Hann horfði ekki á hana, hann
snerti hana ekki. Augu hans voru
eins og límd við fjallahringinn í
fjarska og rödd hans var eins og
hann væri að tala um veðrið.
Ann rétti örlítið úr bakinu, eins
og þreyttur hermaður, sem heyr-
ir fjarlægt hljóð í herlúðri.
— Nei, ég vissi það ekki, sagði
hún litlu síðar og dró andann
djúpt.
Það var slagveður í fjöllunum.
Eldingar komu með sífellt styttra
miliibili, en þær komu ekki nær.
Bak við þetta svæði var annað
svæði með þungum, dökkum
skýjum, sívaxandi myrkur, sem
eldingin lýsti upp, aðeins í svip.
— Engin þruma, sagði hann.
— Hvað ertu að tala um?
spurði Ann. Hann brosti við
henni: Það var svo dimmt í
skugganum, að hann sá varla
framan í hana.
— Hefurðu nokkurn tíma
heyrt þjóðsöguna, sem þeir inn-
fæddu segja um eldinguna og
þrumuna?
— Það er sagt, að eldingin
hafi verið veikbyggð, ung prins-
essa, sem sofnaði í skóginum. Svo
kom þruman, stóri svarti risinn,
með kylfuna sína, sá hana og
varð ástfanginn undir eins. Eld-
ingin vaknaði og tók til fótanna
eins hratt og litlir fæturnir gátu
borið hana. Hann hefur elt hana
alla tíð síðan, en aldrei náð henni.
Það er þessvegna, sem eldingin
kemur alltaf á undan þrumunni.
Það er engin boðskapur í þessari
sögu, því Malajarnir skilja engan
boðskap.
Hann var ekki viss um að Ann
hefði hlustað á hann.
-— Áttu eldspýtu? spurði hún
eftir stundarþögn.
Hann kveikti á eldspýtu fyrir
hana og hélt henni í holum lófa
sínum. — Yður til þjónustu, Ma-
dame, sagði hann. — Viltu sígar-
ettu?
— Nei, mig langar aðeins að
sjá framan í þig eitt andartak.
Þú hefur svo skrýtna hvíta hringi
í kringum augun, Charley. — Ef
við værum ekki í Sebang, Charl-
ey, kannske — kannske myndi
ég þá einnig elska þig.
Charley tók andlit hennar milli
handa sinna, og mjög varlega
þakti hann það með léttum koss-
um. Ann lokaði augunum og lét
það viðgangast, eins og hún lét
allt annað viðgangast, barðist
aldrei á móti neinu, gerði aldrei
neitt sjálf. Charley tók léttilega
um hana og hristi hana mjúklega.
—- Ann, gerðu eitthvað, sagði
hann. — Gefðu mér utanundir
eða kysstu mig.
Ann opnaði ekki augun. —
Þetta er svo hressandi sagði hún.
— Þetta er eins og að standa úti
í vorrigningu. En allt í einu var
eins og hún vaknaði. Hún hörf-
aði undan, settist upp og lagaði
á sér hárið . — Ég er mjög óham-
ingjusöm, Charley, sagði hún
blátt áfram.
— Hversvegna ferðu ekki frá
honum?
— Fara frá honum? Hvert ætti
ég að fara, Charley? Ég á hvergi
heima. Foreldrar mínir eru dán-
ir. Ég á ekki svo mikið sem sent
á mínu nafni, svo ég get ekki
borgað fargjaldið mitt. Og hvað
um litla Jan? Ég hef beðið um
skilnað — ekki aðeins einu sinni,
heldur oft, Charley. Hann vill
ekki láta mér það eftir. Hann
vill halda mér í fangelsi þangað
til ég dey og — þangað til litli
Jan deyr líka,
— Ég skal tala við hann. Ég
skal sjá um að þú komist aftur
til Hollands. Drottinn minn, Ann.
Ég get ekki látið þig rotna svona!
— Ætlar þú að biðja hann að
láta mér eftir skilnað?
— Já, ég ætla að gera það, og
á mjög skiljanlegu tungumáli,
meira að segja.
Það fór léttur skjálfti um Ann,
eins og hún væri að rakna við
eftir öngvit. — Ég á skólasystur
í Entchede. Ég gæti kannske
fengið að vera hjá henni í fá-
einar vikur, þangað til ég fæ
vinnu. Ég var góður hraðritari.
Það getur meira að segja vel
verið að ég gæti fengið mína
gömlu vinni aftur á SBM skrif-
stofunni í Amsterdam. Það get-
ur verið ...
— Svona — þetta er betra.
Svo skal ég heimsækja þig í góðu,
gömlu Amsterdam, næst þegar
ég fæ frí.
Þrótturinn hvarf úr Ann á ný.
— Þú ert alltaf að gera að gamni
þínu, Charley. Þú tekur ekkert
alvarlega. Þú segist elska mig, en
svo segirðu mér að fara svo langt
í burtu, að þú sjáir mig aldrei
aftur.
— Já, Madame, þannig elska
ég. Fyrir þig er það mikilvægt
að komast burt. Fyrir mig er
það mikilvægt að vera kyrr.
Þetta er kannske svolítið óheppi-
legt, en þetta eru staðreyndir:
Ég mun eyða allri ævi minni á
andstyggilegum stöðum. Ég hef
gert vegi á Fiji eyjum, á Mal-
akkaskaga sem er leiðinlegasti
staður á jarðríki. Og ég hef grun
um að ég muni fara til Alaska
eftir að vinnu minni hér er lok-
ið. Þú ert hinsvegar borgarstúlka
— og það sem verra er: Borgin
verður að vera Amsterdam eða
þú hrörnar niður af heimþrá. Ég
elska þig nógu mikið til að reyna
að koma þér þangað sem þú átt
heima —- en ekki svo mikið að
ég geti fært eða þegið fórnir.
Hinsvegar mun ég fara í frí við
og við og allar flugvélarnar til
London koma við í Amsterdam.
Hávaxin, hvítklædd vera kom
inn í dökkan skuggann. — Mér
þykir leitt að trufla ykkur, frú
Foster, sagði Anders Anderson.
— En ég verð að segja eitt orð
við Charley. Það er mjög áríð-
andi.
— Allt í lagi, Anderson, sagði
Ann og lagði hendur í skaut.
Bölvuð þ.væla getur oltið upp
úr manni eftir tvö glös af kampa-
víni! hugsaði hún. Daufur orku-
neistinn sem Charley Ellington
hafði kveikt í huga hennar dó um
leið og hann hvarf frá henni.
— Charley, þú verður að gera
mér greiða, sagði Anders ákafur
og dró vin sinn með sér að stig-
anum sem lá niður á bátaþilfar-
ið, niður til kátínunnar á aðal-
þilfarinu. — Þú verður að sjá
um Pat. Hún ætlar að skora Jeff,
— ég á við ungfrú Halden ■— á
hólm og ég ber ábyrgð á henni.
— Hver er Pat? spurði Charl-
ey varlega.
■—- Stúlkan í hvíta kjólnum
með rínarsteinana. Þarna er hún
komin að barnum. Guð minn al-
máttugur.
— Falleg. Ljómandi falleg. Og
ert þú ábyrgur fyrir henni? Þú
hamingjuhundur!
— Að nokkru leyti. Ég fann
hana í sjoppu í Port Said og tók
hana með mér til félagsskapar.
Ekkert alvarlegt. Maður getur
ekki vorkennt stúlku og gert
hana um leið að rekkjufélaga sín-
um.
— Ég veit ekki sagði Charley.
— Ég held, að hún hafi ein-
hverjar heimskulegar hugmynd-
ir um mig. Hún heldur að ég sé
einhverskonar Sir Galahad og nú
langar hana mest að slást við
Jeff — við ungfrú Halden, á ég
við. Geturðu ekki dreift athygli
hennar stundarkorn? Þú ert svo
mikill meistara skemmtikraftur!
— Ég hef fengið erfiðari verk-
efni, sagði Charley eftir að hafa
litið betur á Pat. — Ef þú sérð
um, að Ann komist aftur til land-
g0 VIKAN 20. tbl.