Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 16

Nú var röðin komin að Beggs. Ný kynslóð var orðin
fullorðin, síðan hann lokaðist bak við hliðin, og nú
voru þau að opnast fyrir honum. Þar sem hann stóð
í skrifstofu umsjónarmannsins og klæjaði undan hin-
um borgaralegu fötum, hugsaði hann: Ég ætla að snúa
mér að fyrsta tvítuga manninum, sem ég sé, fara til
hans og segja: Heyrðu lagsi, þú hefur aldrei séð mig
áður. Ég er einn af þeim fáu, sem þú getur ekki kennt um neitt,
vegna þess að ég hef setið inni alla þína ævi. Tuttugu ár!
— Það skiptir ekki máli, hvort þú ert fimmtugur eða ekki, sagði
vörðurinn. — Fjöldinn allur af mönnum byrjar upp á nýtt, þegar
þeir eru fimmtugir, Beggs. Misstu ekki kjarkinn, því þú veizt hvað
það þýðir.
■— Hvað? spurði Beggs, dreyminn, þótt hann vissi svarið; hann
langaði aðeins til að halda talinu áfram — gera hvað sem var, til að
draga úr andartakinu.
— Þú veizt það. Vandræði. Þú yrðir ekki sá fyrsti, sem ég segi
vertu sæll við í dag og komdu sæll á morgun. Hnan ræskti sig og
verandi. Sannfæring hans var
sterk eins og trúin.
Og þarna voru þeir ennþá í leð-
urkassanum, mikið reiðufé,
snyrtilega búntað eftir gildi seðl-
anna, örlítið rakir seðlar, en enn-
þá nýir á svipinn og í fullu gildi.
Hann strauk af töskunni — hún
hafði kostað fjörutíu dollara, þeg-
ar hún var ný, og hann flissaði,
þegar hann sá hvernig jörðin og
tíminn voru byrjuð að vinna á
brúnunum á henni. En hún var
ennþá heil og sterk og stóð fyrir
sínu.
Hann sneri aftur upp á veginn
og bar töskuna. Að þessu sinni
nam hann staðar við eitt húsanna
ur. Barþjónninn var í hvítum ein-
kennisbúningi og hafði marðar-
andlit. Hann spilaði á peninga-
kassann eins og Hammond orgel.
— Já? sagði barþjónninn.
— Má ég hringja? sagði Beggs
rámur.
Fyrrilitning. — Þarna yfirfrá.
Hann hrasaði um eitthvað,
rétti úr sér, fann símaklefann.
Hann fletti klunnalega í síma-
skránni og dáðist að því hvað
hún var þykk; vínþefurinn í
kringum hann var næstum nógu
sterkur til að hann fyndi til
svima; hann hafði ekki rennt
niður viskídropa í tvo áratugi.
Hann fann hana í símaskránni,
lét skrjáfa í blöðunum. — Ég sé hér, að þú átt fjölskyldu.
— Átti, sagði Beggs, beiskjulaust.
— Konan þín var ekki mikið fyrir að heimsækja þig, var það?
— Nei.
— Peningarnir, sem þú stalst ....
— Hvaða peningar?
— Allt í lagi, sagði umsjónarmaðurinn og andvarpaði. — Ég man
það núna. Þú ert einn af þessum saklausu. Jæja, allt í lagi. Mér
þykir gott að sjá þá fara héðan. Ég vona, að þú finnir það sem þú
leitar að, þarna úti. Ég vildi óska, að ég ætti eitthvert gott ráð handa
þér.
Hann rétti fram höndina. — Ég óska þér góðs gengis, Beggs.
— Allt í lagi, umsjónarmaður. Þakka þér kærlega fyrir.
— Ég skal gefa þér eitt ráð. Hann brosti vingjarnlega. — Litaðu
á þér hárið.
— Þakka þér fyrir, sagði Beggs.
Hann var kominn út. Hann vissi, að Edith myndi ekki bíða eft-
ir honum hinum megin við vegginn, en hann nam staðar og leit í
báðar áttir og settist niður á brunahana til að reykja eina sígarettu,
áður en hann var kominn tíu skref frá fangelsishliðinu. Hann heyrði
varðmann flissa á göngusvölunum fyrir ofan hann. Hann reis á
fætur og gekk að strætisvagnabiðstöðinni. Hann settist aftur í stræt-
isvagninn og horfði á hvíthærða spegilmynd sína í glugganum,
alla leið inn í borgina. Ég er að verða gamall maður, hugsaði hann.
En það gerir ekkert til.
Hann eyddi næstum því öllum viðreisnarpeningunum sínum á
tveimur dögum. Sumir fóru fyrir húsaskjól, sumir fóru fyrir ný föt,
fyrir mat og lestarfargjöldum. Þegar hann kom út á brautarpall-
inn á Purdy's járnbrautarstöðinni, bauð leigubílstjóri honum þjón-
ustu sína. Hann sagði iá og settist inn í framsætið. — Veiztu hvar
Cobbins búið er? spurði hann.
— Nei, sagði leigubílstjórinn. — Aldrei heyrt um það.
— Það var við Edge Road.
— Ég hef heyrt um Edge Road.
— Þangað þarf ég að komast. Ég skal segja þér, þegar þú átt
að stanza.
Hann sagði honum að stanza, þegar þeir sáu litlu húsaþyrpinguna.
Hann borgaði manninum og beið eftir því að hann æki burt, áður
en hann færi að einhverju húsinu. Þegar bíllinn var úr sjónmáli,
fór hann út af aðalbrautinni og niður eftir hliðargötu. Ekkert var
kunnuglegt en hann hafði ekki áhyggjur af því. Allt breyttist.
Hnattstaðan heldur sér. Steinar endast.
Hann sá óslétta brún steinbrekkunnar framundan sér og vissi, að
hann var á réttum stað. Hann renndi sér niður af lítilli fyrirhleðslu
og beygði sig í hniánum til að draga úr fallinu. Hann var fimari
fyrir tuttugu árum. Fyrir enda brekkunnar var bratt skóglendi og
hann fór inn í það, þar sem það var þykkast. Hann brauzt áfram,
þangað til hann sá steinvörðuna, gamla svarta trjástofninn og stað-
inn, þar sem hann hafði falið peningana.
Hann tók að fjarlægja steinana. Þeir voru margir. Hann óttaðist
ekki, að upp hefði komizt um felustað hans, meðan hann var fjar-
VIKAN 20. tb),
og barði dyra. Kona svaraði, leit
grunsemdaraugum á töskuna
hans eins og hún byggist við sölu-
ræðu, en róaðist, þegar hún sá
snjóhvítt hárið og heyrðj spurn-
inguna. Gæti hann fengið vatns-
sopa að drékka. Auðvitað. Mætti
hann hringja á leigubíl? Gerðu
svo vel, síminn er þarna yfirfrá.
Þetta var vingjarnleg kona, ekki
ung. Allt í einu varð Beggs
óþægilega ljóst, að Edith myndi
nú vera á sama aldri.
Hann náði heim í gamla
hverfið í rökkurbyrjun. Málning-
in á leiguhjöllunum breytti ekki
útiliti þeirra; hún var eins og
farði á andliti skækju. Ekki mik-
il breyting hér, hugsaði hann;
ef nokkuð, þá aðeins til hins
verra. Hrörnun og fúi, tuttugu
ára lag í viðbót á óhreinum gang-
stéttunum og byggingunum. Svo
sá hann mismuninn: Þarna var
komin verzlun á hornið, þarna
var komin auð lóð þar sem sæl-
gætisverzlunin hafði staðið, götu-
strákarnir voru af öðru þjóðerni,
nýtt neonljós var komið fyrir
framan bar og matstofu Mike's.
Á neonljósinu stóð Lucky's og
þegar kviknaði á því snarkaði í
ellinu og ljósið flökti eins og það
væri í þann veginn að deyja.
Hann gekk inn á barinn. Þarna
hafði hann eytt löngum stundum
í æsku sinni, jafnvel eftir að hann
var giftur. En aðeins lengd og
breidd á hnettinum var sú sama.
Bar Mike's hafði verið með gróf-
um, sterkum húsgögnum, heiðar-
lega upplýstur, og barþjónninn
var sveittur á handleggjunum.
Lucky's var allt annarskonar
staður. Þarna var dimmt, of
dimmt fyrir gömul augu, skreytt
með krómi og lituðu gleri og
hrófatildurlegri kokkteilstúku.
Þarna voru jafnvel konur: Hann
sá svarta kjóla og perlufestar og
heyrði hörkulegan kvennahlát-