Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 5

og köm eftif andartak í l|ós (
glugga. Hann settist og opnaði
blað, en áður en hann byrjaði að
lesa, leit hann út yfir pallinn. Augu
hans horfðu á Ryan án þess að í
þeim væri að sjá minnsta vott þess,
að maðurinn þekkti hann. Svo lyfti
hann blaðinu og tók að lesa.
Ryan gekk aftur að geymunum
og dró líkið enn lengra inn milli
beirra.
Fincham og Costanzo biðu óró-
legir í dyrunum upp í vagn majórs-
ins.
— Þessi vinur Klements, sagði
Ryan. — Hann grunaði eitthvað.
Hann grunar ekkert lengur.
— Dauður, fínt! hrópaði Finch-
am.
— Hvenær tekur þetta enda, of-
ursti? spurði Costanzo þreytulega.
— Aður en nóttin er úti, faðir,
sagði Ryan. — Ef heppnin er með
okkur.
Hedley hamaðist á talstöðinni, án
þess að það bæri nokkurn árang-
ur.
— Hafið opið stundarkorn á
bylgjulengdinni frá Róm, sagði Ry-
an. — Reynið að komast að þv[,
hvernig loftskeytanetið liggur. Ef
Veróna fer að spyrja okkur, verð-
ur þeim sennilega fyrst fyrir að
kalla Róm upp.
Svo bað Ryan Stein að skrifa
„Dietrich W. E. Gruppenfúhrer" á
helminginn af farangri Klements.
Lestin lagði af stað frá Mílanó'
fimm mínútur yfir hálf ellefu og var
komin til Monza fjártán mínútum
seinna.
sundur leiðslurnar í merkjakerfið.
Getið þér það ekki með byssustingn-
um?
— Jú, herra.
— Stillið síðan sporið þannig
með handafli, að við lendum á
teinunum, sem fara norðureftir, ef
skiptingin liggur ekki þannig nú
þegar. Höggvið síðan niður síma-
línurnar og komið svo þjótandi hing-
að aftur. Er þetta skilið?
— Einmitt, herra. Það er svolít-
ið púður í þessu, eða hvað, ha?
— Það er gott að yður finnst það,
liðþjálfi. Ég vildi óska, að ég gæti
sagt það sama.
Ryan gaf fyrirmæli um að vakta
Klement og Bostick, en Hedley hélt
áfram að leita á útvarpstækinu að
bylgjulengd Rómar.
— Látið Klement ekki drekka frá
sér vitið aftur, sagði hann við Stein.
— Við þurfum kannske ekki meira
á honum að halda, en ef það verð-
ur, liggur líf okkar undir að hann
sé í lagi. Faðir, komið með mér
fram í eimreiðina.
Hann sendi varðmanninn úr eim-
reiðinni aftur í vagninn til Finchams
og klöngraðist síðan upp á eftir
Costanzo. Lestarstjórinn brosti út
að eyrum, þegar hann sá prestinn,
en honum var greinilega ekki um
að hafa tvo Þjóðverja í stýrishús-
inu. Hann vildi að Ryan færi.
Klukkan var fimm mínútur yfir
ellefu þegar þeir komu að skipti-
sporinu við Garnate.
Dyr opnuðust og yfir þá skall
flóðbylgja af Ijósi. Óeinkennis-
klæddur ítali kom í áttina að eim-
stjórlnn voru I f jörugUm sarrtræðurft.
— Segið honum, að við förum
norðureftir, faðir, sagði Ryan. — Ef
hann gerir eins og honum er sagt
kemur ekkert fyrir hann.
Costanzo kom á óvart, þegar Ry-
an talaði allt í einu ensku, þótt
fleiri væru viðstaddir. Lestarstjór-
inn var himinfallinn, kyndarinn leit
upp af skammelinu og forvitnin
skein út úr heimalningslegu andlit
hans.
— Nú er okkur óhætt að tala
ensku faðir, sagði Ryan. — Nú er
komið á endasprettinn, og það er
eins gott að lestarstjórinn viti ein-
hver deili á okkur.
— Ég býst við, að hann hafi þeg-
ar komizt að því, sagði Costanzo.
Lestarstjórinn starði á þá á víxl,
til að reyna að fá botn í, hvað um
væri að ræða. Þegar Costanzo túlk-
aði fyrir honum orð Ryans, breytt-
ist undrun hans í þvermóðsku. Hann
krosslagði handleggina á brjóstinu,
spýtti á gólfið og hristi höfuðið í
ákafa. Ryan gaf honum utanundir,
svo hann hrökklaðist upp að katl-
inum. Kyndarinn forðaði sér eins
langt og hann komst. Ryan hallaði
sér fram og þrýsti lestarstjóranum
upp að katlinum með aðra hönd-
ina á hálsi hans.
— Segið honum það aftur, faðir.
Segið honum, að hann hafi þrjá-
tíu sekúndur til að ákveða hvort
hann villi lifa eða deyja.
Þegar Costanzo hafði túlkað orð
Ryans, kinkaði lestarstjórinn nauð-
ugur kolli og Ryan sleppti takinu.
— Segið kyndaranum að hann
ftyan beið eftir Fincham fyrir ut-
an vagn Klements.
— Hvað gerum við nú, herr Ob-
erst? spurði Fincham.
— Hjálpið mér að koma mönn-
unum ofan af þakinu inn ! vagn-
ana. Ég vil, að eins margir og
mögulegt er, komist úr þýzku ein-
kennisbúningunum. Allir nema Ev-
ons og mennirnir í okkar vagni.
— Ofan af vagnþökunum- spurði
Fincham undrandi.
— Þetta er ekki lengur fanga-
lest, yfirlautinant. Þetta er tóm lest
á leiðinni til Sondrio að ná í ýmiss-
konar vörur.
— Ég held nú samt að við ætt-
um að hafa strákana í þýzkum ein-
kennisbúningum. Það gæti komið
sér vel.
— Ef við sleppum ekki út úr
þessu verða allir skotnir sem klæð-
ast þýzkum einkennisbúningum, en
það er möguleiki fyrir hina að
bjarga sér. Ég vil að eins margir og
hægt er fái tækifæri til þess.
Mennirnir í vögnunum kröfðust
þess að fá að komast út þegar
dyrnar voru opnaðar, en Ryan þver-
neitaði.
— Það eru tveir eða þrír tímar
eftir, sagði ■ hann við hverjar dyr.
— Þið verðið að halda út þangað
til.
Hatur mannanna í garð Ryans
hafði aukizt eftir því sem vistin í
vögnunum varð óbærilegri og nú
framkölluðu ákveðnar skipanir hans
reiðileg mótmæli. En Ryan fékkst
ekki einu sinni til að ræða málið.
Hann skellti bara dyrunum í lás
Ryan klifraði upp á þakið og
skipaði manninum þar, Evans að
nafni, að fara ofan af vagninum
og klippa sundur símalinurnar um
þrjú hundruð metra frá stöðinni.
Ryan sneri aftur að vagninum'
og hjálpaði Hedley og Fincham að
taka út töskurnar sex, sem merkt-
ar voru Gruppenfuhrer Dietrich, ogi
fann síðan með aðstoð Costanzo'
ítalskan járnbrautarstarfsmann, sem
tók þær í sína vörslu. Costanzo til-
kynnti ítalanum, að Gruppenfijhrer
Dietrich myndi sækja töskurnar sín-
ar næsta morgun og heimtaði kvltt-
un, sem ítalinn lét hann hafa, þótt
ófús væri.
Evans var aftur kominn á sino
stað, þegar Ryan kom til baka. Ry-
an gaf honum fyrirmæli um að:
koma upp í vagninn.
— Er allt í lagi?
Evans kinkaði kolli.
— Gott. Þekkið þér nokkuð inn'
á sporaskipti hjá járnbrautum?
Evans kinkaði kolli aftur.
— Þegar við nemum staðar á
næstu stöð eigið þér að höggva
reiðinni. Hann talaði stundarkorn
við lestarstjórann og Costanzo, áð-
ur en hann gekk aftur inn á stöð-
ina. Ryan beið og hlustaði. Þegar
hann heyrði að Evans var kominn
hinum megin, stökk hann niður úr
eimreiðinni og hitti Evans við vagn
Klements.
— Allt ! lagi?
— í lagi, herra.
Ryan opnaði dyrnar upp í vagn-
Inn.
— Fincham, hvíslaði hann. — Við
erum tilbúnir að skipta yfir á spor-
ið norðureftir. Þegar við förum út
af stöðinni, farið þér aftur að s!ð-
asta vagni. Við nemum staðar rétt
utan við stöðina. Snúið skipting-
unni aftur við, þannig að það líti
út eins og við höfum farið aftur (
hina áttina, ( átt til Bergamo. Verð-
ið síðan kyrr á aftasta vagninum,
þangað til við nemum staðar öðru
sinni, nokkrum kílómetrum lengra.
Þá hittumst við aftur við þennan
vagn.
Hann fór aftur fram í eimreið-
■ina, þar sem Costanzo og lestar-
þurfi ekki að hafa áhyggjur. Hann
þarf ékki að gera neitt annað en
moka sínum kolum.
Kyndarinn kinkaði ákafur kolli,
þegar Costanzo þýddi þetta.
— Segið lestarstjóranum að setja
í gang, sagði Ryan. — Og að nema
staðar, þegar síðasti vagninn er
kominn inn á sporið.
Lestin rann nokkur hundruð metra
og nam síðan staðar. Ryan hallaði
sér út úr stjórnklefanum og horfði
aftur eftir. Fincham gaf merki með
vasaljósinu. Allt var reiðubúið.
— Þá leggjum við af stað aft-
ur, sagði Ryan.
Eftir tíu mínútur sagði hann svo:
— Nú erum við komnir nægilega
langt. Segið honum að nema stað-
ar.
Lestin hægði ferðina og nam stað-
ar.
— Ég fel yður stjórnina um stund,
faðir, sagði Ryan. — Þér verðið að
reyna að gleyma því að þér eruð
prestur og minnast þess, að þér
eruð einnig hermaður. Þúsund
mannslíf eru í veði.
þegar mennirnir voru komnir ofan
af þökunum og inn.
— Ég hef verið að hugsa um svo-
lítið óþægilegt, sagði Fincham, þeg-
ar þeir voru aftur á leiðinni að sín-
um vagni. — Síðan við fórum frá
Monza höfum við verið á einspori
og áætlunin okkar lá ekki hér um.
Hvernig fer nú, ef við mætum lest,
sem er á leiðinni í hina áttina?
Klukkan tuttugu mínútur yfir tólf
runnu þeir eftir strönd Lecco við
Lago di Como .Litla þorpið var
myrkt og hljótt og á stöðinni var
aðeins enn þýzkur varðmaður. Ry-
an lét lestina renna í gegn án þess
að nema staðar
— Sé von á umferð á móti er
rautt Ijós við sporið, ofursti, sagði
Costanzo. — Ég skal vera á verði.
Loftslagið varð kaldara, eftir því
sem lestin fór hærra upp í fjöllin
milli Comovatnsins og Grigne. Lest-
arstjórinn hafði ekki viljað segja
aukatekið orð, síðan honum varð
Ijóst hverjir héldu lestinni, heldur
Framhald á næstu siðu.
VIKAM 26. tbL FJ