Vikan - 02.09.1965, Síða 30

EGGERT KRISTJANSSON & CO Hr
SlME 11400
UhíGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþejkkta
konfekt frá N Ó Á.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA1
PaS e1 alttaf uml lelkurlnn í hínnl Yhd-
Istrlð okkttr. H4n hefnr faltS Srklna hans
Nóa etnhvers staSár 1 MaSInu' og hcltlr
g6Sum verSlaunnm handa l?elm, sem getur
funðlð tSrklna. TerSIaunln.era stór Icon-
fektkanl, fuUnr af hezta honfektt, oe
fraulelSandinn er aujSvltatt BieÍ(«ettsgerS-
in Nií.
ðHda m * Uh <
SlSast er flregl* var hlant verSlaunin:
Magnús Gunnarsson, Vi„„i„ganna má vitja í skrifstofu V
Litlagerði 14, Reykjavík. Vikunnar. 35. tbl. .
um er óþægilegur, — og ekki bætir
blessuð peningalyktin úr skák. Sam-
ræður verða að fara fram með ekki
mera en hálfs meters fjarlægð milli
munns og eyra, og þá þarf að nota
hæstu tóntegund í þokkabót. Þarna
inni segir maður aldrei já, ne, nei,
heldur kinkar koili eða hristir höf-
uð.
Gosdrykkjaverksmiðjan Sanitas.
90 — 94 dec.
I salnum þar sem vélasamstæð-
urnar þvo flöskurnar, fylla þær með
kjarnavökva, vatni og kolsýru,
smella töppunum á og líma miðana
síðan utan á þær, er að sjálfsögðu
töluverður dynur, sem mældist
nokkuð jafn um 90 decibels þar
sem hæst lét. Vð vélarnar vinna
margar stúlkur. Sumar skoða flösk-
urnar, aðrar innihaldið og gera ým-
is smávik til aðstoðar við vélasam-
stæðuna. Á meðan við stóðum
þarna við að mæla, æpti ein stúlk-
an upp með vissu millibili. Við
komumst aldrei að því hvaða stúlka
það var, hvað hún gerði, né hvað
hún hrópaði. Mér heyrðist hún endi-
lega hrópa á hjálp, og í fyrsta sinn,
sem ég heyrði ópið, brá mér við og
ætlaði að taka á rás til að hjálpa
henni. En ég áttaði mig strax þeg-
ar ég sá að engum öðrum brá við
þetta, og rétt á eftir hrópaði hún
aftur „Hjálp". — Eða kannske það
hafi verð eitthvað annað, sem
starfsfólkið skildi aðeins. En auð-
vitað varð hún að æpa svo hátt að
það heyrðist yfir vélagnýinn, því
annars hefði hún alveg eins getað
sparað sér röddina. Hrópið var því
nákvæmlega fjórum decibelum
hærra, eða 94, og auðvitað verð-
um við að taka það með í reikning-
inn þegar við mælum hinn eðlilega
hávaða þarna inni. Annars fræddi
verkstjórinn okkur á því að þessi
hávaði væri hreinn barnaleikur á
móts við það, þegar flöskurnar
springa undan þrýstingnum, en við
voru ekki svo heppnir að hitta á
slíkt.
Prentsmiðjcin HILMIR. 85 — 90 dec.
Okkur fannst hægust heimatökin
með prentsmiðjuna ekki síst vegna
þess að prentararnir hafa sí og æ
verið að kvarta yfir hávaðanum.
Þeir hafa fullyrt að hann gerði
hvern mann vitlausan, og mér er
nær að halda að þeir hafi rétt
fyrir sér. Ekki þar fyrir, að það dett-
ur víst fæstum í hug að það gangi
hávaðalaust fyrir sig að prenta
VIKUNA, oq ef allur hávaðinn væri
samankominn á einn og sama stað
— rifrildið á ritstjórninni, blaðrið í
skrifstofustúlkunum, símahringing-
arnar í auglýsingadeildinni, bítla-
músik í útvarpshátölurum um allt
hús oa skellinöðruöskur sendisvein-
anna fyrir utan gluggann minn —
þá mundi jafnvel ritstjórinn missa
rósemina.
Sorpeyðingarstöðin. 90 dec.
Okkur hafði verið sagt að hávað-
inn í Sorpeyðingarstöðinni væri al-
deilis óskaplegur, og þessvegna
fórum við þangað til að mæla. Ég
verð að segja það alveg eins og er,
að það var ekki beint skemmtileg
stund — ekki beint vegna hávað-
ans, sem víða er töluvert meiri —
heldur voru aðrar og kannske um-
deilanlegar ástæður fyrir því. Það
er nefnilega þar, sem hinn frægi
áburður „Skarni" er framleiddur, og
það er ekki lengur leyndarmál
hvernig lyktin er af honum. Þegar
við hana bætist allskonar önnur
ólykt af úrgangsefnum borgarbúa,
rotnuðum, mygluðum, súrum, kæst-
um og úldnum, blönduð reykjar-
stybbu af brennandi sorpi, sótfoki,
fjaðrafoki, bréfafoki og allskonar
öðruvísi foki, þá finnst manni
kannske minnst til um hávaðann
sjálfan. Enda er líklega flestum
sama, nema tveim mönnum, sem
vinna þar sem hávaðinn er mest-
ur. Ég vona bara að þeir hafi gott
kaup, því það eiga þeir skilið.
Kvarnirnar mala ruslið með jöfn-
um hávaða, sem mældist um 90
dec., og byggingin skaif og nötraði
eins og í 10 stiga jarðskjálfta.
Taunus 12 M — Cardinal. 60 dec.
Sextíu decibelar í framsætinu í
Cardinal er svipað og mal í tveggja
ára kettlingafullri læðu. Þessi mæl-
ing er miðuð við lausagang eða
akstur á sæmilega sléttum, malibk-
uðum vegi — og auðvitað að kon-
an sé heima. Það kemur bílnum
ekki við, þótt hávaðinn mælist allt
upp í 80 dec. í akstri fyrir ofan
Rauðavatn, með útvarpið í gangi,
krakkana afturí og frúna sem að-
stoðarbílstjóra frammí. Sá reikning-
ur ætti að sendast til Vegamála-
stjóra, útvarpsstjóra og séra Bjarna
En þá eru mörkin komin það hátt,
að ef maður ætlar að biðja konuna
vinsamlega um að loka gluggan-
um hjá sér svo maður geti kveikt
sér í pípu, þá þarf að belgja sig
upp í 90 decibela til að heyrist í
manni, — og eftir það er frítt spil
fyrir allan mannskapinn.
i
Vickers-Vicount Flugfélags íslands.
Sérfræðingurinn fékk fría ferð til
Akureyrar á vegum Flugfélagsins,
einungis til að mæla hávaðann í
vélinni. Ferðin gekk auðvitað slysa-
laust, en það ætlaði samt að ganga
erfiðlega hjá honum að komast aft-
ur heim, því svo mikið var að gera
hjá Fiugfélaginu að fjöldi manns
beið eftir fari. Sem þýðingarmikill
embættismaður og boðsgestur komst
hann samt aftur til baka, — og hér
er útkoman.
Farþegarými:
Við flugtak: 95 — 96 dec.
A flugi: 80 — 90 dec.
Við lendingu: 80 dec.
Stjórnklefi:
Á flugi: 80 — 90 dec. (þó yfirleitt
nær 80).
Douglas Dakota Flugfélags íslands.
Eins og áður er sagt, gekk ekki
vandalaust að komast heim frá
Akureyri, en að lokum komst sér-
fræðingurinn þó með Douglas Da-
0Q VIKAN 35. tbl.