Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 40

OG MAÐUR LOSNAR
VIÐ NUDDIÐ -
FER SÉRSTAKLEGA
VEL MEÐ HENDUR
YÐAR
EITT SPRAUT
ÞVÆR ALLA
DISKANA
fOH SPáKKUNG D!SH[g
ALDREI HEFUR MÉR
l.ÐIÐ BETUR "
VIÐ UPPÞVOTTINN! j
JA - ÞAÐ RENNUR AF
MANNI FITAN...
að ég hefði gifzt þér, ólétt eftir einhvern annan.
Philippe var að draga á sig hanzkana á ný. Hann leit á hana skugga-
legum augum, næstum reiðilegum. -—Þrátt fyrir götótta menntun
get ég ennþá talið upp að níu. Ef barnið væri ekki mitt, myndi náttúran
hafa neytt þig til að sýna Það frammi fyrir alheimi. Og bótt þú svífist
einskis, og þér sé til flestra hluta trúandi, myndi ég ekki trúa jafn
fyrirlitlegu athæfi um þig.
— Það er ekki óalgengt með konur. Og frá manni, sem hatar þær
eins og þú gerir, átti ég ekki von á sliku trúnaðartrausti.
— Þú ert ekki eins og aðrar konur, sagði hann. — Þú ert mín Tcona!
Svo skálmaði hann burt og skildi hana eftir með dagdrauma sína
og tilfinningu, sem líktist von.
Á vetrarfölum morgni í janúar, þegar daufir geislar sólarinnar endur-
vörpuðust af snjónum inn á dökkt veggfóðrið á herbergisveggjum Ange-
lique, fann hún að timi hennar var kominn. Hún lét sækja Madame
Cordet. Margar kunningjakonur Angelique höfðu mælt með henni,
því hún var sterk og ákveðin og hafði einnig til að bera gott skap.
Hún kom með tvær aðstoðarstúlkur til að láta meira bera á mikil-
vægi sínu, og lét setja upp stórt grindaborð við eldinn, svo, eins og hún
sagði, „það færi betur um hana meðan hún ynni.“
Kolaker var sótt til að auka hitann i herberginu. Þjónarnir voru
látnir vefja litla sívalninga af línskafi og sjóða vatn í koparkötlum.
Madame Cordet tók að sjóða lækningajurtir og ekki leið á löngu, Þar
til herbergið angaði eins og engi undir sumarsól.
Angelique var afar taugaóstyrk og skapbráð. Hún hlakkaði síður
en svo til fæðingarinnar og óskaði þess, að einhver önnur kona gæti
fætt barnið fyrir hana. Hún hafði ekki eirð til að liggja kyrr í rúminu,
heldur skálmaði fram og aftur um herbergið og nam staðar í hvert
skipti, sem hún fór fram hjá glugganum, til að horfa á snæviþakið
strætið. Gegnum litlu, blýfelldu rúðurnar, gat hún aðeins greint dauf-
ar útlínur þeirra, sem framhjá föru.
Þetta var daginn eftir þrettándan, og allir Parísarbúar voru aumir
i hálsinum eftir að hrópa „Kóngurinn drekkur", veikir eftir að éta
yfir sig af hinni stóru tólf nátta köku og að drekka bikar eftir bikar
af víni. Á Hötel de Beautrellis hafði verið mikil veizla. Florimond var
kóngurinn og bar gullkórónu úr pappa og skálaði við alla. 1 dag voru
allir syfjaðir og geispandi. Sannarlega vel valinn dagur til að fæða barn!
I óþolinmæði sinni spurði Angelique stöðugt um eitt og annað í
heimilishaldinu. Hafði fátæklingunum verið gefnar matarleifarnar?
Já. Farið hafði verið með fjórar körfur til Krypplingsins um morg-
uninn. Tvær körfur hafði verið farið með til Bláu barnanna, munaðar-
leysingjanna í Temple hverfinu og til Rauðu barnanna, munaðarleys-
ingjanna í Hótel Dieu. Höfðu borðdúkarnir verið settir í bleyti? Geng-
ið frá diskunum? Hnifarnir hreinsaðir með pimpsteini?
Madame Cordet reyndi að róa hana. Af hverju þurfti hún að hafa
áhyggjur af slíkum hlutum, þegar hún hafði fullt af þjónum og gat
látið heimilisliðið um alla þessa hluti. Nú sem stóð hafði hún miklu
mikilvægara hlutverki að gegna.
En Angelique vildi ekki hugsa um það.
— Það skyldi engin trúa, að Þetta væri þriðja barnið yðar, sagði
ljósmóðirin i ávítunartón. — Þér látið eins og þetta væri fyrsta barn!
1 raun og veru hafði hún ekki látið svona í hin skiptin. Hún minntist
þess, hve þögul og róleg hún var, þegar Florimond fæddist, jafnvel
þótt hún væri hrædd. Hún hafði miklu meira hugrekki þá og alla
varaorku hins unga dýrs, sem ekki hefur lifað nógu lengi til að efast
um getu sína. Nú höfðu óf mörg skakkaföll tekið á viljaþrek hennar.
Taugar hennar voru þandari.
— Barnið er of stórt, stundi hún. — Hin voru ekki svona stór.
—• Uss, ekki segja mér þessa vitleysu. Ég sá yngri strákinn hérna
fyrir utan. Eftir því að dæma hve stór hann er núna getur ekki hafa
kitlað mikið með honum þegar hann kom út.
Þegar Cantor fæddist! Hana langaði ekki að minnast þeirrar mar-
traðar, þeirrar dökku, köldu þjáningar og sorgar. Þegar hún minntist
hins hræðilega fátækrasjúkrahúss, þar sem svo mörg saklaus börn
ráku upp sína fyrstu hrinu, skammaðist Angelique sín fyrir umkvart-
anirnar og reyndi að hafa stjórn á sér.
Að lokum samþykkti hún að setjast í stóran hægindastól með sessur
við mjóbakið og skammel undir fótunum. Önnur Gilandonstúlkan bauðst
til að lesa fyrir hana bænir, en Angelique sagði henni að fara út að
ganga. Hvað hafði svona krakkakjáni að gera inni í fæðingarstofu?
Hún sagði henni að hafa upp á de Lesdiguiéres djákna og ef þau gætu
ekki fundið neitt til að tala saman um, gætu þau beðið fyrir henni eða
farið og fórnað kertum I Saint-Pauls kirkjunni.
Smám saman urðu hríðirnar ákafari og tíðari og Madame Cordet
lét hana leggjast á borðið fyrir framan eldinn. Angelique reyndi ekki
að halda aftur af ópunum, þegar andartakið nálgaðist og ávöxturinn,
reiðubúinn til að falla, virtist ætla að rífa upp með rótum, tréð, sem
hann hafði nærzt á fram til þessa. Hún hafði hellu fyrir eyrunum af
eigin hrópum. Eins og í fjarska heyrði hún vagn koma heim að dyr-
unum og hurð skellt.
— Ó, Monsieur markgreifinn! sagði Thérése.
Hún skildi ekki, hvað hún var að fara fyrr en hún sá Philippe standa
við höfðalagið, athyglisverðari en nokkru sinni fyrr, meðal þessara
kvenna, sem voru önnum kafnar við Það, sem eingöngu kvenfólk átti
að sýsla við. Hann var í hirðklæðum, meira að segja með sverð, knippl-
ingalíningarnar, hárkolluna og hattinn með hvítu fjöðrinni.
—■ Philippe, hvað ert þú að gera hér? Hvað vilt þú? Af hverju komstu?
Hann var kuldalegur og hrokafullur á svip: — I dag fæðist sonur
minn. Ég gæti víst ekki haft áhuga fyrir því?
Hneykslun Angelique vakti hana aftur til meðvitundar. Hún reis upp
við dogg: -— Þú komst aðeins til að sjá mig þjást, sagði hún. — Þú ert
skrímsli. Þú ert ruddalegasti, kvikindislegasti, andstyggilegasti heig-
ullinn....
E'nn ein hríð þaggaði niður í henni. Hún féll aftur á bak og greip
andann á lofti.
— Svona, svona, sagði Philippe róandi. — Sóaðu ekki kröftunum
svona á mig.
Hann lagði hönd sina á rakt enni hennar og tók að strjúka henni
um enni og kinnar og muldra orð, sem hún skildi varla, en hljóðið
eitt róaði hana.
L
VIKAN 35. tbl.