Vikan - 21.10.1965, Blaðsíða 7

einrúmi. Getið þér ekki skilið, að hann vill ekki láta fréttast um feröir
sínar?
—• Ég trúi yður ekki.
— Nú er mér nóg boðið. Flýtið yður að gera eins og ég segi og komið
stúlkunum út. Þá munið þér sjá, að ég segi satt.
—■ Hvar á ég að setja þær? Upp I rúm hjá „Sverðfinni“ Malbrant?
Hún reis á fætur og hnýtti mittislinda sinn með ákveðnum hreyfingum.
— Ef kóngurinn er frammi í forsalnum, eins og þér segið, skal ég
hitta hann i forsalnum.
Hún gekk fram í ganginn og stirðnaði upp, þegar hún sá mann
standa við dyrnar.
— Madame hefur rétt fyrir sér, sagði rödd konungsins bak við
gráa flauelsgrímu. — Og hvað er athugavert við forsalinn, þegar allt
kemur til alls? Hér er ekki of mikil birta, og það sem meiru máli
skiptir, hér er enginn. Péguilin, gamli vinur, gerið svo vel að bíða
fyrir neðan stigann og sjá um, að við verðum ekki fyrir neinum óþæg-
indum.
Hann lagði hendur sínar á axlir Angelique. Svo mundi hann eftir
grímunni og tók hana af sér. Þetta var vissulega konungurinn. Hann
var brosandi.
— Nei, Madame, engar hneigingar núna.
Hann braut upp líningarnar á sloppnum hennar, svo hann gæti tekið
um úlnliði hennar, og dró hana svo hægt með sér í áttina að ljósi, sem
var frammi fyrir guðsmynd í veggskoti.
— Ég gat ekki beðið með að sjá yður.
— Sire, sagði Angelique ákveðin. — Ég hef þegar sagt yður, að ég
ætla ekki lengur að vera leppur eins og Madame de Montespan ætlaði
mér, og ég vil að yðar hágöfgi skilji....
— Þér eruð alltaf að segja það sama, litla leikfang. Ég er viss um,
að þér eruð nógu skynsöm til að geta fundið eitthvað annað að segja.
Angelique varð orðlaus.
— I kvöld þarf engan lepp eða neitt þessháttar. Hversvegna haldið
þér, að ég hafi lagt það á mig að dulbúast og koma hingað að finna
yður?
Það sem hann sagði, var fullkomlega rökrétt, og hún var algjörlega
slegin út af öllu lagi.
— Jæja?
— Það er ekkert jæja, Madame. Ég elska yður ekki, en yður virðist
ekki vera ljóst, að þér hafið náð einhverju töfravaldi yfir mér. Ég get
ekki gleymt vörum yðar eða augum, né heldur því, að þér hafið .fegurstu
fætur í Versölum.
— Madame de Montespan er fullt eins fögur og ég. Hún elskar yður
Sire, Hún tignar yðar hágöfgi....
—- En þér....
Ljósið speglaðist í gráðugum augum hans, sem urðu eins og tveir
gullneistar og dáleiddu hana. Þegar hann þrýsti vörum sínum að henn
ar, ætlaði hún að hörfa, en gat það ekki. Hann þrýsti fastar, svo
varir hennar opnuðust. Þegar honum heppnaðist það, svaraði hún kossi
mannsins sem vissi ekki hvað það var, að fá ekki vilja sínum fram-
gegnt. Þau kysstust af ólgandi ástríðu, sem gagntók þau bæði, því
hann hætti ekki fyrr en hún svaraði losta hans. En að lokum sleit
hún sig lausa og hallaði sér upp að stigahandriðinu, þvi hana snar-
svimaði. Varir hennar titruðu af heitum þrýstingi vara hans.
Konungurinn var rámur:
— Mig hefur dreymt um svona koss, hvislaði hann. — Og að sjá
yður aftur með höfuðið aftur á bak og lokuð augun; að sjá hálsæðina
slá.... Á ég að fara? Nei, ég þori það ekki. Hér erum við ein....
— Sire, ég grátbið yður um að draga mig ekki lengra út í eitthvað,
sem skelfir mig.
Skelfir yður? Ég hélt, að þér væruð fús. Ég get ekki hafa misskilið
samþykki yðar.
— Hvað get ég gert annað? Þér eruð konungurinn!
— Ef ég væri það ekki?
Angelique rétti úr sér og starði beint framan í hann. Hún hafði
fullkomlega náð valdi yfir sér. — Ég hefði gefið yður utanundir og
ekki dregið af mér.
Konungurinn tók á rás fram og aftur um forsalinn og reiðin gneistaði
af andliti hans. — Drottinn minn, hvað þér getið gert mig reiðan!
Er ég svona lélegur elskhugi?
— Sire, hefur yður aldrei dottið í hug, að du Plessis-Belliére mark-
greifi er vinur yðar?
Konungurinn varð vandræðalegur. — Að vísu er hann vinur minn,
en ég held ekki, að ég sé að skemma neitt fyrir honum. Allir vita,
að þessi Marz okkar á aðeins eina ást — stríðið. Ef ég gef honum
her að leiða til orrustu, hvað getur hann frekar beðið um? Hann
varðar ekkert um ást, eins og hann hefur svo oft og mörgum sinnum
sannað.
— Hann hefur einnig sannað, að hann elskar mig.
Konungurinn minntist hirðfleipursins. Han hélt áfram að skálma
fram og aftur um forsalinn eins og villidýr í búri.
-t- Svo Marz hefur gefizt upp fyrir Venusi! Nei, ég trúi því ekki!
En það væri svo sem alveg eftir yður að vinna slíkt kraftaverk.
— Ef ég segði yður, að ég elska hann og hann elskar mig, mynduð
þér eyðileggja svo hreina og nýfundna ást?
Konungurinn átti í baráttu við sjálfan sig. 1 brjósti hans toguðust á
tærandi ástríðan og samvizkan.
— Nei, ég myndi ekki eyðileggja hana, sagði hann að lokum og
andvarpaði djúpt. — Sé sú raunin verð ég að beygja mig fyrir þvi.
Verið þér sæl, Madame. Sofið vel. Við munum hittast á morgun, þegar
þér komið með son yðar til búðanna.
Philippe beið eftir henni við dyrnar á hinu konunglega tjaldi, í
einkennisbúningi sínum úr bláu flaueli, brydduðu gulli. Hann hneigði
sig og rétti henni höndina, til að leiða hana í gegnum þéttsetið her-
bergið, að knipplingaklæddu borðinu, þar sem konungurinn var í þann
veginn að setjast.
— Sæll, eiginmaður minn, hvíslaði Angelique.
:— Sæl, Madame.
— Munum við hittast í kvöld?
— E'f ég get komizt frá skyldum mínum.
Andlit hans var tjáningarlaust, ep fingur hans fléttuðust um hennar
og þrýstu þá.
Konungurinn horfði á þau nálgast. — Eru til fegurri hjón en mark-
greifi og markgreifafrú du Plessis-Belliére? spurði hann yfirþjón sinn.
— Þér hafið rétt fyrir yður, Sire.
— Þau eru lika heillandi og tryggir þegnar — bæði, bætti konungurinn
við og andvarpaði.
De Gesvres gaut augunum útundan sér á þau.
Angelique hneigði sig djúpt. Konungurinn tók um hönd hennar til
að reisa hana á fætur. Hún mætti augum hans, sem léku um gim-
steinana í hári hennar, hvíta satínskóna og kjólinn hennar, sem var
skreyttur með gleym-mér-eyjum. Hún var eina konan, sem hafði verið
boðið að borða með konunginum, og margir aðalsmannanna í hópnum
höfðu um háa herrans tíð ekki haft þann heiður að sjá svo fagra konu.
— Þér eruð hamingjusamur, markgreifi, að eiga slikan gimstein.
Það er enginn hér í kvöld — að konungi yðar meðtöldum — sem ekki
öfundar yður af þessarri miklu heppni. Vér vonum, að þér gerið yður
þetta ljóst. Orrustureykurinn, púðurþefurinn og sigurvíman hafa þó
stundum blindað yður fyrir fegurð hins veika kyns, og það verðið þér
að viðurkenna.
— Sire, sú fegurð er tii, sem getur jafnvel gefið blindum sýn, og
fleiri sigrar eru sætir en þeir, sem roðnir eru óvinablóði.
— Snjallt svar! sagði konungurinn og hló. Hann hélt ennþá í hönd
Angelique, og með einni af þessum ástúðlegu hreyfingum, sem hann
hafði svo gott vald yfir og notaði svo oft, ekki hvað sýzt á vígvöllunum,
lagði hann handlegginn um axlir Philippe.
— Marz, góði vinur, hvíslaði hann. — Þér eruð mjög hamingju-
samur, en ég er ekki afbrýðissamur. Trygglyndi yðar er mér dýrmætt.
Munið þér okkar fyrstu orrustu, þegar þér voruð fimmtán ára og
kúlan sló hattinn af mér? Þér hlupuð fram í eldlínuna til að sækja
hann fyrir mig.
— Já, Sire, ég man það.
— Það var brjálæði að gera það. Og þér hafið gert margt þvílíkt
íyrir mig síðan.
Konungurinn var nokkuð lægri en Philippe og hár hans var dökkt
í staðinn fyrir ljóst. Þó voru hlutföll líkama þeirra svipuð og vöðvar
þeirra þéttir, því þeir höfðu, eins og allir aðrir ungir aðalsmenn þeirra
tíma alizt upp við fimleika, reiðskóla og heraga.
— Vopnagnýrinn getur komið okkur til að gleyma ástinni, en ástin
getur aldrei komið okkur til að gleyma þvi, að við erum vopnabræður.
— Rétt, Sire.
— Já, rétt. Jæja marskálkur, þetta er nóg heimspeki fyrir okkur
hermennina. Madame, má bjóða yður sæti?
Þar sem Angelique var eina konan í hópnum, var hún líkust drottn-
ingu, þegar hún settist konunginum til hægri handar. Philippe stóð
Framhald á bls. 48.
I-------------------------------------------------------------------
VXKAN 42. tbl. rj