Vikan - 21.10.1965, Side 8

Vandið val yðar
KAUPIÐ
FATNAÐ
Hann fæst í Teddybúðinni, Aðalstræti
9 og í verzlunum um land allt.
Dreifingu annast:
SOLIDO
UMBOÐS- & HEILDVFRZLUN
Bolhöttl 4 - Sími 31050 - 38280..
ÖftlO~ ECúlU" og
STIMPLAPENNINN
FYRIR:
Forstjóra
Skrifstofufólk
Skólafólk
I Mjög hentug
tækifærisgjöf
Höfum ávallt
fyllingar
fyrirliggjandi.
STIMPLAGERÐIN
Hverfisgötu 50 (Vatnsstígsmegin). — Sími 10615
— Reykjavík —
áfram til aö hjálpa háyfirþjóninum. Konungurinn starði í aðdáun á
vangasvip hennar, þegar hún hallaði sér yfir diskinn, og sá hvernig
demantseyrnalokurinn kastaði geislum á flauelismjúka kinn hennar.
— Hef ég róað samvizku yðar, Madame?
— Sire, umhyggja yðar er meiri en ég á skilið.
— Þetta er ekki spurning um umhyggju, því miður, kæra litla leik-
fang. Hvernig getum við harizt á móti ástinni? Þar er enginn meðal-
vegur til. Ef ég get ekki hagað mér auðvirðilega verð ég að haga mér
virðulega. Hver venjulegur maður í minni aðstöðu myndi verða að bíta
í sama eplið.... Hafið þér tekið eftir, hve vel sonur yðar skipar stöðu
sína?
Hann benti á Florimond, sem var að hjálpa yfirbollaberanum. Þegar
konungurinn óskaði að drekka, gáfu þjónarnir yfirbolláberanum merki.
Þá tók hann bakka af hliðarborðinu með vatnsflösku, af hliðarborðinu
ásamt krús af víni og bikar. Siðan hélt hann, ásamt Florimond, sem
bar bolla smakkarans til háyfirþjónsins, sem hellti öriitlu vatni og
vlni í silfurkrúsina sína og rétti yfirbollaberanum, sem. smakkaði á. Nú,
Þegar sýnt þótti, að drykkur konungsins væri ekki eitraður, var bikar
konungsins, sem Fiorimond hélt eins og hann var kaleikur, fylltur.
Florimond gegndi sinu hlutverki með svipuðum hátfðleik og altaris-
drengur.
Konungurinn hrósaði honum fyrir frammistöðuna og Florimond
beygði hrokkinn kollinn i þakklætisskyni.
— Drengurinn yðar er ekki likur yður, með þessi svörtu augu og
dökka hár. Hann hefur hina þeldökku fegurð suðursins.
Angelique roðnaði fyrst en fölnaði síðan. Hjartað stökk kollhnis
í brjósti hennar. Konungurinn lagði hönd sína yfir hennar.
— Skelfing eruð þér viðkva>rn! Hvenær ætlið þér að hætta að óttast
mig? Getið þér ekki skilið, að ég vil yður ekkert illt?
Hún gekk með Philippe aftur til baka í gegnum herbúðirnar, Þar sem
varðeldarnlr voru rauðir móti tjöldunum, sem báru gulleitan blæ, vegna
kertaljósanna, sem loguðu inni fyrir.
Tjald Philippe var úr gulu satíni, skreytt með gulli. Þar mátti sjá
hárriark hernaðaríburðar. Tvo armstóla úr fágætum viði og langt,
tyrkneskt borö, en umhverfis voru mjúkar sessur úr gullbrókaði. Þykkt
teppi hafði verið lagt á bera jörðina, og einskonar lághvíla, einnig tepp-
um þakin, gaf tjaldinu austrænan svip. Marskálkurinn hafði oft verið
ávitaður fyrir iburðinn. Jafnvel konungurinn hafði ekki sliku um-
hverfi af að státa.
Það snart Angelique djúpt að sjá þetta, Því það sýndi henni enn
eina hlið á eiginmanni hennar — enn eina hlið á þessum furðulega
mannl, sem naut Þess að ráðast gegn óvinum simim, klæddur í knippl-
inga. I kvöld, eftir langa orrustu, voru hringar á fingrum hans, llm-
vatn í yfirskegginu og stígvélin gljáburstuð. A morgun myndl hann
verða að þola svita, óhreinindi og uppsölu. sem er ófrávíkjanlegur hluti
hermennskunnar.
Philippe lagði frá sér sverðið. La Violette kom ásamt hinum unga
skutulsveini marskálksins. Þeir báru fram kvöldverð með kðkum,
ávðxtum og víni. La Violette bauðst til að hjálpa húsbónda sínum úr
einkennisbúningnum en Philippe benti honum burt með óbolinmóðri
hreyfingu.
— A ég að láta senda eftir stúlkunum þínum? spurði hann Angelique.
— Ég held, að þess þurfi ekki.
Hún hafði skilið Gilandonstúlkurnar og Javotte eftir í umsjá konu
kráareigandans og aðeins tekið Theresu með sér. Eftir að hafa hjálpað
húsmóður sinni í fötin, fyrr um kvöldið, hafði hún horfið og það virt-
ist tilgangslaust að leita að henni.
— Þú getur hjálpað mér, Philippe, sagði Angelique og brosti. —
Þú átt töluvert eftir ólært í þeim málum.
Hún hallaði ástleitin höfði að honum.
— Ertu ánægður að fá mig?
— Já, þvi miður.
— Af hverju því miður?
__ Vegna þess að ég get ekki komið þér úr huga mínum. Eg hef
orðið að þola vitiskvalir afbrýðissemi, sem mér hefur aldrei verið
ljóst, að gætu verið til.
— Hversvegna? ílg elska aðeins þig.
Hann hallaði enni að öxl hennar, án þess að svara. 1 daufri birtu
tjaldsins fannst henni hún aftur sjá lostafull augu konungsins fyrir
framan sig. . , , . ,
Oti fyrir var hermaður að syngja dapurlega þjóðvisu. Það fór hrollur
um Angelique. Hún varð að komast burt, yfirgefa Versali og allar
veizlurnar. Aldrei að sjá konunginn framar.
— Philippe, sagði hún. — Hvenær kemurðu heim? Hvenær getum
við farið að lifa saman?
Hann hörfaði frá henni og leit á hana með tortryggnum augum-
— Lifa saman? Er Það möguleiki fyrir marskálk konungsins og
hirðmær í miklum hávegum?
— Ég ætla að yfirgefa hirðina og fara aftur heim til Plessis.
— Þetta var eftir konu! Sú var tíðin, að ég grátbað þig að fara
heim til Plessis, en þú hefðir heldur látið skera Þig 1 stykki en að hlýða
mér. Nú er Það of seint.
— Af hverju?
__ Þú hefur mikilvægum störfum að gegna, sem konungurinn hefur
af náð sinni gefið þér. Það myndi gera hann sáróánægðan, ef þú stæðir
íkkl undlr þeirri ábyrgð, sem hann hefur lagt þér á herðar.
g VIKAN 42. tw.