Vikan - 21.10.1965, Blaðsíða 9
— Þa8 er vegna kóngslns, sem ég vill fara, Philippe. Kóngurinn....
Hún horfði á hann, og það kom móða á augu hennar; það var eins
og Philippe hyrfi.
— Kóngurinn! endurtók hún örvæntingarfull.
Hún þorði ekki að segja meira, heldur tók að afklæðast. Philippe
virtist víðs fjarri í þönkum sínum.
— Eftir það, sem kóngurinn sagði í kvöld, hlýtur hann að skilja,
hugsaði hún. — Ef hann hefur ekki þegar skilið það.... lengi....
Jafnvel áður en ég skildi það sjálf.
Hann kom yfir að legubekknum, þar sem hún kraup og tíndi hárnál-
arnar úr hári sínu. Hún lagði handleggina um háls hans. Hendur hans
leituðu að hlýju hörundi hennar undir þunnum undirkjólnum, struku
mjúkan, sveigjanlegan mjóhrygginn en fundu síðan þrýstin brjóstin,
sem voru þyngri eftir siðasta barn, en ennþá þétt og reist.
— Kóngi ertu sæmandi, sagði hann.
— Philippe! Hún tók fast utan um hann. — Philippe!
Það var löng þögn milli þeirra eins og ólýsanlegur ótti hefði gripið
þau.
Úti fyrir kallaði einhver: — Marskálkur! Marskálkur!
Philippe gekk að tjalddyrunum.
— Þeir voru að ná njósnara. Hans hágöfgi þarfnast yðar.
— Farðu ekki, Philippe, bað Angelique.
— Það væri saga til næsta bæjar, er ég færi ekki, þegar konungurinn
sendir eftir mér, sagði hann og hló. — Stríð er stríð, kæra Angelique.
Fyrstu og æðstu skyldur manns eru gagnvart óvinum hans hágöfgi.
Hann strauk yfirskeggið og spennti sverðið á sig aftur.
— Hvað var það, sem Cantor söng svo oft? Ójá....
Vertu sæl, mín vina kær,
ég veit að guð er enginn nær,
en þengli hæsta þjóna ber,
þó að nísti hjarta mér.
Hún beið árangurslaust eftir honum, alla þessa löngu nótt, þangað
til hún sofnaði á legubekknum. Þegar hún vaknaði var dagsbirtan
tekin að síast í gegnum gula silkiveggi tjaldsins og birtan var svo
annarleg, að hún hélt að sólin væri komin upp. En þegar hún kom
útfyrir, var þetta grár, þokudrungaður morgunn. Það hafði rignt og
það skein á pollana. Herbúðirnar voru hálftómar. Úr fjarska bárust
hljómar morgunlúðranna og linnulaus fallbyssuskothríð.
Samkvæmt beiðni hennar kom „Sverðfinnur" Malbrant með reiðhest
handa henni. Hermaður vísaði henni veginn upp á hæð eina, þaðan
sem hún gat séð yfir orrustuvöllinn.
— Þarna ofan af hólnum getið þér séð allt, Madame.
Uppi á hæðinni fann hún Salnove. Hægra megin við þau bærðist
vindmilla hægt í morgungolunni. Sólin var að reyna að brjótast í gegn-
um þung skýin.
Það sem Angelique sá fyrir framan sig, hafði hún nú nokkurn kunn-
ugleik á: Umkringda borg með hallandi þökum, gnæfandi bjölluturn-
um og gotneskum kirkjuturnum. Lítil, íalleg á liðaðist umhverfis borgina,
eins og hvítur trefill.
Franskar herdeildir voru hér og þar á árbakkanum. Þrjár raðir af
fallbyssum vörðu fótgönguliðið, og það skein á hjálmana og lensuodd-
ana í fyrstu geislum sólarinnar. Með keyri sínu benti Salnove Angelique
á herdeild í skærlitum einkennisklæðum, sem fór milli hópanna í
fremstu víglínu.
— Konungurinn sjálfur fór til framlínunnar snemma í morgun. Hann
er viss um, að borgin muni brátt gefast upp. Hvorki hans hágöfgi né
aörir æðstu menn hersins hafa blundað i nótt. Njósnari var gripinn,
og upp úr honum fengust þær upplýsingar, að varnarliðið myndi gera
gagnárás í nótt. Það getur verið, að þeir hafi ætlað að gera það, en
við vorum á verði og þeir hafa orðið að hverfa frá þeirri áætlun. Þá
líður ekki á löngu, þar til þeir gefast upp.
— En mér virðist skothríðin ótrúlega hröð.
— Þetta eru siðustu viðskiptin. Borgarstjórinn getur ekki dregið
hvita fánann að hún, meðan hann á skotfæri eftir.
— Eitthvað þessu líkt sagði eiginmaður minn í gærkvöldi, sagði
' Angelique.
— Það þykir mér gott að heyra, að hann er á sömu skoðun. Marskálk-
urinn hefur mjög mikið hernaðarvit. Ég er sannfærður um, að i kvöld
munum við njóta mikillar sigurveizlu.
Sendiboðinn, sem þau höfðu séð fyrir stundarkorni, kom á harða-
stökki fyrir beygju á veginum. Þegar hann fór framhjá, hrópaði hann:
— Monsieur du Plessis-Belliére er....
Þegar hann sá Angelique, þagnaði hann, kippti í taumana og kom
til þeirra.
—• Hvað er að? Hvað hefur komið fyrir? spurði hún óttaslegin. —
Hefur eitthvað komið fyrir eiginmann minn?
— Já.
— Hvað er það? spurði Salnove. — Hvað kom fyrir marskálkinn?
Talið maður! Er marskálkurinn særður?
— Já, svaraði sendiboðinn. — Ekki alvarlega. Konungurinn er hjá
honum. Marskálkurinn tók á sig mikla áhættu og....
Angelique hafði þegar knúið hest sinn sporum niður hæðina. Áður
en hún kom niður, hafði hún næstum dottið af baki hvað eftir annað.
Þegar hún var komin á jafnsléttu lét hún lausan tauminn og keyrði
hestinn sporum.
Philippe særður! Rödd hið innra með henni endurtók hvað eftir ann-
að: Ég vissi það. Ég vissi, að þetta myndi gerast. Hún þeysti framhjá
skjótandi fallbyssunum, fyrir framan lensuodda fótgönguliðsins, en
hún sá ekkert nema skærlita einkennisbúningana, sem höfðu hópazt
saman skammt frá fremstu fallbyssuröðinni.
Þegar hún nálgaðist kom Péguilin de Lauzun á móti henni. Hún
hrópaði til hans: — Er Philippe særður?
— Já.
Þegar hún kom til hans, sagði hann: — Eiginmaður yðar tók mikla
áhættu. Konungurinn var að hugsa um, hvort það myndi flýta fyrir
uppgjöf borgarinnar, ef gerö yrði einskonar gerviárás og Monsieur
du Plessis sagðist skyldi athuga málið. Hann reið upp á virkisbrekkuna,
sem síðan í morgun hefur legið undir stanzlausri skothríð frá borginni.
— Er það alvarlegt?
— Já. Framhald á bls. 48.
ENSKIR
OG
HOLLENZKIR
DAGKJÚLAR.
KVÖLDKJÖLAR
OG
SAMKVÆMIS-
KJÖLAR
Laugavegi 59. — Sími I8646
ER HÚSBONDINN SEINN í MATINN?
Husqvarna
HITAPLATAN
leysir vandann
Steikir, sýður og heldur heitu.
Gunnar Ásgeirsson h.f.
Suöurlandsbraut 16 — Sími 35200
VIKAN «2. tbl. 0