Vikan - 21.10.1965, Blaðsíða 12
Annar föstudagur í maí var
nítugasti afmælisdagur ömmu,
og það var heppileg tilviljun,
að ég skyldi vera í skólafríi
einmitt um þetta leyti. Að
minnsta kosti fannst Char-
lot.te frænku og James frænda
það mjög heppilegt, þótt ég
vissi, að það skipti ömmu
engu máli, hvort ég væri
heima eða í Kína. En Char-
lotte frænka og James frændi
voru alltaf að reyna að vekja
athygli ömmu á mér og mína
á henni á allan mögulegan
hátt eins og þau væru að
reyna að koma á sambandi
miili okkar — sem þau raun-
ar voru, að vissu leyti.
Charlotte frænka minnti
mig á, að ég væri síðastur af
Blake ættinni, og það væri
mikill ábyrgðarhluti. Að
minnsta kosti virtist það vera
afsökun fyrir því, að ég varð
að gera ýmislegt, sem mig
langaði ekki til. Einu sinni
hafði ég sagt einum prófessor-
anna minna, að ég væri síð-
astur af Blakeættinni og hann
sagði: — Það er sennilega
fjári gott. En ég minntist aldr-
ei á þetta heima.
Eftir hádegi þann mikla
dag, hafði fjölskyldan safnazt
saman heima hjá ömmu. Char-
lotte frænka, James frændi
og ég vorum þar auðvitað.
James frændi hafði tekið sér
frí þennan dag eftir hádegið,
til þess að geta verið þarna.
Beatrice frænka hafði komið
frá New York. Hún hafði ekki
haft með sér eiginmann sinn,
Bob, vegna þess að hún vissi,
að hann fór í taugarnar á
ömmu, og hún vonaði, að
minnsta kosti þessi helgi gæti
orðið friðsamleg.
Beníley frændi var þarna
auðvitað, vegna þess að hann
bjó hjá ömmu. Bentley frændi
vanr. ekki og hann hafði aldr-
ei gifzt. Einu sinni fyrir langa
löngu hafði hann -reynt að
vinna í fjölskyldufyrirtækinu,
en það kom ekki vel út, og
ölium kom saman um, að það
væri betra að hafa hann
heima. Hann safnaði hlutum,
svo sem forngripum og postu-
líni. Og hann fór með ömmu
í bíltúra, þegar hana langaði
til að fara.
Charlotte frænka, James
frændi og ég komum stuttu
fyrr tvö. Það hefði verið ófyr-
irgefanlegt hefðum við ekki
verio í lestrarstofunni, þegar
amma kom niður.
Húsiö var fullt af blómum.
Þau hofðu streymt að allan
daginn frá öilum gömlu fjöl-
skyldunum í borginni — mest-
megr.:, öldungum, sem álitu
sig eina fulitrúa sómasamlegs
lífs — gama’.l ljómi, sem í
raun cg veru hafði horfið frá
Albaníu fyrir meira en manns-
aldri.
Bentiey frændi og Essie
ráðskona voru á ferð og flugi
að stinga blómum í vasa og
koms þeim fyrir hér og þar
um nusið. Um leð og Bentley
hafði lokið við að ganga frá
blómvendi í vasa og komið
fyrir á borði, rauk Beatrice
frænka. sem var frá New
York og vissi auðvitað meira
um .svona hluti, til og lag-
færði. Stundum, ef ráðskonan
fór i.t úr herberginu, lagaði
Beatric-e vendi, sem hún hafði
gengið frá, en hún gætti þess
að það sæist ekki. Essie var
mjög tilfinninganæm og við
urðum að gæti þess að særa
ekki tilfinningar hennar.
Milli þess sem Bentley
frændi var að hugsa um blóm-
in, þaut hann upp og ofan
stigana til að gá, hvort hann
gæti ekki hjálpað ömmu, en
það var erfitt. Um leið og
hann var kominn upp, sendi
hún hann aftur nður og um
leð og hann var kominn nið-
ur, kallaði hún á hann aftur,
eða að hann hélt, að hún hefði
kallað á hann og þeyttist upp.
Þetta var erfitt fyrir Bentley
frænda. Hann var lágvaxinn
og feitur og alltaf andstutt-
ur.
Arnma kom aldrei niður
fyrir klukkan tvö eftir há-
degi. Hún borðaði morgun-
matinn sinn og hádegismat-
inn í rúminu og bjó sig síðan
vandlega undir það að sitja
síðari hluta dags og fyrri
hluta kvöldsins við stóra
gluggann í bókaherberginu.
Þessi undirbúningur var ekk-
ert smámál. Venjulega krafð-
ist hann mikils starfs af hálfu
Bentley frænda, Essie og
hvers þess, sem af tilviljun
var staddur í húsinu um það
leyti. Aðeins amma var ró-
leg. f dag, auðvitað, af því að
þetta var svona sérstakt tæki-
færi, var meiri erill en nokkru
sinni íyrr.
Að lokum skildist okkur að
amma væri næstum tilbúin.
Bentley frændi gaf þetta til
kynna með því að koma þjót-
andi niður stigann, og minna
okkur á ýmis umræðuefni,
sem við mættum ekki minn-
ast 4 í nærvist ömmu. Til
dæmis mátti alls ekki hugsa
um nvju nágrannanna hinum
megin við götuna, hvað þá að
minnast á þá upphátt. Amma
hafði álitið það persónulega
móðgun, þegar gamli herra
Harrison, hinum megin við
götuna, dó, og erfingjarnir
seldu húsið ókunnugri fjöl-
skyldu að vestan. Hvert smá-
orð um þetta hneyksli var nóg
til að æsa hana að minnsta
kosti í klukkutíma. — Albanía
er ekkert hjá því sem hún
var, sagði amma, og svo byrj-
aði hún að segja okkur hvern-
ig hún var.
Hægt og gætilega kom
amma niður stigann með
hægri höndina á handriðinu,
en hin hélt vandlega um staf-
inn. Mig langaði að fara á
móti henni upp stigann, en
hún vildi alltaf koma hjálpar-
laust niður. Bentley frændi
kom á eftir henni. Að lokum
var hún komin niður og tók
undir handlegg minn. Hún
leit rannsakandi á mig, eins
og hún hefði aldrei séð mig
áður, og væri að velta því
fyrir sér, hver ég væri. Svo
komst hún að raun um, að
ég myndi að minnsta kosti
geta ieitt hana inn í bókastof-
una. — Það er fallega gert af
þér, ungi maður, að hjálpa
gamall konu, sagði amma. —-
Það er mér bæði heiður og
ánægja, amma, sagði ég eins
og mér hafði verið kennt í
tuttugu og tvö ár að gera við
slík tækifæri. — Jæja, það
eru ekki margir sem gera það,
get ég sagt þér, sagði hún. —■
Hvað er að heyra, amma,
sagð ég, og stóð þannig við
minn hluta af þeirri athöfn,
sem við höfðum farið í gegn-
um Kundrað sinnum.
Hægt gengum við inn í
lestrarstofuna og Bentley
frændi kom fast á hæla okk-
ar. Amma var eins og virðu-
leg hertogafrú — eins og
reyndar flestir meðlimir fjöl-
skyldunnar kölluðu hana, þeg-
ar hún var hvergi nálægt.
Hvítt hár hennar var sett upp
á höfðinu í stórum bylgjum
og iokkum. Líkami hennar
var grannur og veiklulegur og
axlirnar voru signar en í
virðulegum, svörtum kjóln-
um, með demantsnæluna í
hálsmólinu, og svartviðarstaf-
inn í hendinni, bar hún tígu-
legan virðuleikasvip, sem
hefði sómt sér við hvaða kon-
ungshirð sem var. Um leið
var eitthvað fíngert og við-
kvænmislegt við hana. Við
reyndum að muna, að hún
var, þegar allt kom til alls,
gömul kona, sem átti allt sitt
undir þjónustu annarra.
Innan við dyr bókasafnsins
biðu Charlotte frænka, James
frændi og Beatrice frænka
eftir henni. Amma nam að-
eins staðar til að litast um,
og áður en hún fékk rönd
við reist, höfðu dætur henn-
ar tvær og tengdasonur kysst
hana á kinnina, um leið og
þau. muldruðu einhverjar ósk-
ir um hamingjusaman afmæl-
isdag. Þetta var næstum dag-
legur viðburður, að undan-
teknum afmælisóskum, en
samt varð amma rugluð á
svipir.n. Hún hnippti í hand-
legginn á mér og leit á þau
með viðurstyggð, eins og hún
væri að velta því fyrir sér,
hvað þetta óþolandi fólk væri
að gtva þarna og hvernig það
hefði komizt inn í húsið, og
svo héldum við áfram að stóra
stólnum við háa gluggann.
Um leið og amma var setzt,
og ég hafði breitt pentudúkinn
yfir hné hennar, fór Bentley
frændi fram í eldhúsið til að
segjo fyrir um, hvernig hella
skyldi kampavíninu í glösin,
en með því ætluðum við að
halda afmælisdaginn hátíðleg-
an. Beatrice frænka og James
frændi settust niður og tóku
að segja ömmu hve vel hún
liti ú ■■. — Þú verður unglegri
með iwerjum deginum, sagði
Jame« frændi en fékk ekkert
til svars frá ömmu annað en
upplyftar augnabrúnir. Ég sat
eins þögull og lét eins lítið
fyrir mér fara og mögulegt ,
var, en Charlotte frænka gekk
á milli blómvandanna og las
á spjcldin fyrir ömmu. —
Þessi eru frá Coes, sagði hún,
og þessi eru frú Jayces, og
þessar rósir, — eru þær ekki
dásamlegar? — eru frá 0‘Hara
fólkinu.
— Hverjum? spurði amma.
— 0‘Hara fólkinu, mamma.
— Aldrei heyrt um þau.
— Jú, auðvitað, sagði Char-
lotte frænka. — Þið eruð
meira að segja skyld. Faðir
Amy 0‘Hara var tvímenning-
ur við föður þinn.
— Vitleysa, sagði amma.
— Það er ekki vitleysa,
sagði Charlotte frænka og tók
að roðna lítið eitt. —• Þau
komu. oft hérna, áður en
gamli O'Hara fótbraut sig.
— Ó, fótbrotnaði hann?
spurði amma. — Það var
slæim
— Það eru mörg ár síðan,
þú ve:zt það.
— Nei, ég þekki þau ekki,
sagð': Emma.
— Ó, hættu þessu, Char-
lotte, sagði Beatrice frænka.
— Ilún hefur bersýnilega
gleymt O'Hara fólkinu.
— O'Hara fólkinu? spurði
amms — Ég hef þekkt það
alla revi. Hvað nú um O'Hara
fólkið?
Beí.trice frænka tók að sér
að svara. — Charlotte var rétt
í þessu að segja þér það,
mamma. Þau sendu þér blóm.
— Ó, gerðu þau það, sagði
amma — Það var fallega gert
af þeim. Hún sneri sér við og
horfði dreymin út um glugg-
ann við hlið sér. *
— Ó, drottinn minn! hróp-
aði Charlotte frænka. Hún
settist örmagna niður í stól,
hinum megin í herberginu,
kveik.ti sér í sígarettu og pú-
aði ákaflega, jafnvel þótt hún
vissi, að amma þoldi ekki
sígarettureyk.
Nú var þögn um hríð með-
an arma horfði út um glugg-
ann og vð hin reyndum, án
Framhald á bls. 33.