Vikan - 21.10.1965, Síða 23

FRAMUNDAN ÞEIM VAR SKÝJABAKKINN, BAÐAÐUR RAUÐGULLNU
SOLSKINI. UNDIR VENJULEGUM KRINGUMSTÆÐUM HEFÐI ÞETTA
VERIÐ STÖRKOSTLEG SJÓN, EN NÚ SKELFDI HÚN HANN. UNDIR
ÞESSU SKÝJAÞAKI BEIÐ JÖRÐIN. GEGNUM ÞENNAN SKÝJABAKKA
VARÐ HANN AÐ FARA! ÞETTA VÁR EINS OG AÐ KAFA NIÐUR í Ö-
ÞEKKT HAF, FULLT AF HÆTTUM!

aður niður, en það eru mörg Ijón
á veginum. Og svo er það eld-
hættan! Við verðum að reikna með
þvf, að það kvikni í vélinni við
lendinguna.
— Við höfum að sjálfsögðu
slökkvi- og sjúkrabíla reiðubúna.
— Vissulega. En þú veizt, hvern-
ig það er, þegar byrjar að brenna.
Við getum prísað okkur sæla, ef
við getum bjargað einum einasta
af farþegunum. Margir þeirra eru
líka fárveikir! Þetta er fullkomin
martröð. Ég hef aldrei getað hugs-
að mér neitt þessu líkt.
— Það verður mikil rannsókn og
mikil lögfræði, hvernig sem þetta
fer. Vesalings framkvæmdastjórarn-
ir í Stevenson Charter! — Mér þætti
gaman að vita, hvaðan þeir fá
matinn.
— Ég hef ekki hugmynd um það.
En. eitt þykir mér góðs viti. Dreng-
irnir í Marseille virðast hafa hald-
ið sér saman. Blöðin hafa ennþá
ekki komizt á snoðir um neitt.
— Ég var einmitt að hugsa um
það sama. Er það ekki skylda okk-
ar að láta blöðin vita?
— Alls ekki! Það myndi aðeins
gera illt verra. Blaðamennirnir
myndu umkringja okkur og trufla
okkur! Þeir myndu skrúfa frá æsi-
fréttakrananum! Nei, við getum
sent út fréttatilkynningu á eftir.
— Hvernig svo sem það fer?
— Hvernig sem það fer. En það
skiptir mig ekki máli. Þú skalt
semja um það við flugvallarstjór-
ann.
— Hann er á leiðinnl út. Ég skal
tala við hann, þegar hann kemur
aftur.
— Allt f lagi. Og nú sný ég aftur
að mfnu! Ég þori ekki að láta Spenc-
er allt of lengi einan! Hann kippti
í hljóðnemaleiðsluna, þrýsti á rof-
ann og kallaði: — Halló 714! Þetta
er London Airport. Turner flugstjóri!
Heyrið þér til min?
— Við heyrum, svararði rödd
George.
— Eruð þér tilbúinn að taka til
við námið að nýju, Spencer?
— Ég er tilbúinn. Og úr því að
það er til umræðu skulum við tala
um kaupið strax! Hvað takið þér
fyrir kennslustörf að nóttu til?
George gerði tilraun til að vera
skemmtilegur.
Turner hló þurrlega.
— Það skal ég segja yður, Spenc-
er! Strax og þér eruð kominn nið-
ur f heilu lagi, megið þér bjóða
mér sterkan, stóran sjúss!
— Ég heiti því! En þér skuluð
ekki reiða yður um of á að fá
þennan sjúss, flugstjóri! svaraði
George.
Meðan George æfði sig með
flapsana og hjólin hvað eftir ann-
að, þvældist sama hugsunin fyrir
honum, æ ofan í æ: Hvað, sem þú
gerir, máttu ekki missa stjóm á
þér! Ef þú gerir það, er alit búiS
að vera! Minnstu þess, að þetta var
svona, oft og mörgum sinnum, meS-
an á stríSinu stóS. Þá hélztu hvaS
eft'r annaS, aS nú værir þú búinn
aS vera. En þaS varstu ekki; þú
klóraSir í bakkann og þaS áttu
einnig aS gera núna. HugsaSu um
farþegana þína! HugsaSu um Jan-
et! HugsaSu um konuna og börnin
heima! HugsaSu um sjálfan þig!
Hann gaut augunum á stúlkuna,
sem sat við hlið hans. Janet var
mjög föl, en hún virtist í fullkomnu
jafnvægi. Þó fann hann, að hún
átti ekki langt í að falla saman.
Hann brosti við henni, og hún svar-
aði með hughraustu brosi og muldr-
aði:
— Þetta gengur Ijómandi, flug-
stjóri.
Svo hallaði hún sér í áttina til
hans, strauk svitann af enni hans
með vasaklút, og George hugsaði:
Stattu þig! Láttu hana ekki finna,
hvað þú ert að hugsa. Þú ert eng-
inn aumingi, drengur! ÞaS eru bara
taugarnar . . . „bara" taugarnar.
Tuttugu mínútur voru þau upp-
tekin við að hlýða skipunum Turn-
ers í gegnum talstöðina. Þá sagði
Janet:
— Hefurðu tekið eft!r því, að
sólin er komin upp?
Hann kinkaði kolli.
Framundan þeim var skýjabakk-
inn baðaður rauðgullnu sólskini.
Undir venjulegum kringumstæðum
hefði þetta verið stórkostlega sjón,
en nú skelfdi hún hann. Undir þessu
skýjaþaki beið jörðin. Gegnum
þennan skýjabakka varð hann að
fara! Þetta var eins og að kafa
niður í óþekkt haf, fullt af hætt-
um!
— Heyrðu, Janet. . . Áður en við
förum niður í gegnum ullarpokann,
viltu þá biðja lækninn að sjá um,
að allir farþegarnir séu örugglega
festir. Það verður áreiðanlega ó-
kyrrt.
— Ég skal sækja hann. Hún tók
af sér heyrnartækin og renndi sér
niður úr stólnum. Hún opnaði dyrn-
ar fram í farþegaklefann, kom
auga á doktor Fellman og benti
honum að koma. Hann reis á fætur
og kom undir eins.
— Hvað er að frétta? spurði
hún, þegar hann hafði lokað dyr-
unum á eftJr sér.
— Allt slæmt! Það fer hver að
verða síðastur, er ég hræddur um.
Hvernig gengur ykkur?
— Skaplega, svaraði Janet. —
Við höfum nú æft flapsa og hjóla-
atriðið oft og mörgum sinnum. Ég
er viss um, að George er alveg
orðinn viss á því.
George hló biturlega á sínum
stað, án þess að snúa sér við sagði
hann:
— Það er fallega gert að Janet
að segja þetta, sagði hann. — En
við þurfum ekki að fara í neinar
grafgötur með, að það eru mun
meiri líkur til að þetta fari illa en
vel.
— Hvar erum við eiginlega?
spurði Fellman.
George sneri aðeins til höfðinu.
— Spurðu þá, Janet. Þau fengu
stöðuna uppgefna. Það þýddi, að
þau höfðu Caen beint fyrir fram-
an sig. Þangað voru ca. 30 mílur,
eða rúmlega hálftíma flug. Síðan
var ekkert eftir nema hoppa yfir
Ermarsund. Þau myndu þurfa að
fara að lækka sig, strax og þau
voru komin yfir Caen.
— Þér skulið ekki hafa neinar
aukaáhyggjur, Spencer! Hér er gott
veður. Um 200 metrar upp í ský.
Og veðurfræðingarnir hafa heitið
því, að þannig verði það að
minnsta kosti þangað til snemma
í fyrramálið. Þegar þér komið inn
á radarinn hjá okkur, getum við
mjög auðveldlega hjálpað ykkur
niður. Það verður næstum eins og
ég haldi í aðra höndina á yður,
Spencer!
— Þakka yður fyrir, það veitir
ekki af, muldraði George.
Það var hljótt um stund. Svo
kom Turner aftur með sínum venju-
lega áhuga.
— Spencer! Nú hafið þér hvílt yð-
ur um stund, Fylgizt bara vel með
því, að þér haldið alltaf sömu
stefnunni, 296 gráður. Nú skulum
við fara yfir allra nauðsynlegustu
tækin. Þér verðið að læra stað-
setningu þeirra og verksvið f réttri
röð. Þér minnizt áreiðanlega mikils
hluta þess, frá því að þér voruð
sjálfur flugmaður. En verið vissir
um, að þér vitið nákvæmlega hvar
allt er. Ef þér eruð í vafa skulið
þér spyrja. Við getum tekið eins
mörg tilraunaaðflug og þér viljið,
en þegar síðasta aðflugið hefst,
verðið þér að kunna að gera allt
rétt og fullkomlega. Eruð þér með
á því, Spencer?
— Já, stundi George.
— Allt í lagi 714! Minnkið bens-
ínbjöfina og lækkið hæðina niður
í 1000 fet.
Tak George um bensfngjöfina
harðnaði, síðan tók hann að draga
varlega úr henni. Flugvélin beind-
ist hægt niður á við.
— Halló 714! Rödd Turners var
allt í einu orðin óróleg. — Hafið
Framhald á bJs. 40.
FLUG
FRAMHALDS-
SAGAN
5. HLUTI
EFTIR
JOHN CASTLER
- ARTHUR HAILEY
MYNDSKREYTING:
THORD NYGREN
VIKAN 42. tbl. 23