Vikan - 21.10.1965, Blaðsíða 30

EGGERT KRISTJANSSON & CO HF
SlMI 11400
hinni auknu menntun kvenna [
Bandaríkiunum. Fleiri og fleiri fara
í háskóla. Aukin tækni á heimilun-
um gerir það að verkum að þær
þurfa minni tíma til húsverkanna
og geta því frekar stundað nám og
atvinnu, þótt þær séu giftar. Nú
þurfa þær ekki lengur að eyða öll-
um deginum í það sem félagsfræð-
ingurinn Veblen kallar „hátíðlegan
bjánaskap".
Það verður alltaf léttara og létt-
ara að annast húsverkin og auð-
velt að komast burt frá þeim. Fél-
agsfræðingurinn Florence Kluck-
holm hefir um langt skeið athugað
þessi málefni. Hún segir:
— Það er táknrænt nú til dags
að sjá auglýsingu um nýja elda-
vél. Þar eru oftast birtar myndir
þar sem húsmóðirin setur upp hatt
og fer út, meðan eldavélin sér um
að maturinn verði tilbúinn á rétt-
um tíma. Auglýsendur segja ekki
hvert hún sé að fara, heldur ein-
göngu að hún hafi nógan tíraa
aflögu.
Hin þekkta skáldkona Betty
Fredan hefir í tíu ár athugað lifn-
aðarhætti amerískra kvenna. Sjálf
er hún lítil gráhærð móðurleg kona,
sem alltaf hefir verið heima. Hún
segir:
— Flestar konur í Bandaríkjun-
um hafa verið alltof háðar eigin-
mönnum sínum fjárhagslega, til
þess að halda sjálfstrausti sínu ó-
skertu. Þær hafa jafnvel verið svo
háðar þeim að þær hafa ekki þor-
að að leysa upp hjónabönd, hversu
brjáluð sem sambúðin hefir verið.
En nútímakonan er smátt og smátt
að öðlast sjálfsálit, hún er orðin
næstum jafnfrjáls og herra hennar
og húsbóndi.
Þannig líta málin út í Bandaríkj-
unum í dag, og svo getum við
hlegið að áliti hins fræga málara
Salvador Dali, sem sagði í fjöl-
mennu samkvæmi í New York:
— Ollu í Bandaríkjunum er
stjórnað af konum. Karlmaðurinn
er eingöngu notaður til undaneldis.
Hann leggur peningana til, og hún
gengur af honum dauðum.
Veizlugestir brosa yfir glasrönd-
ina. Það vita allir að nútíma konan
í Ameríku er mannleg, heilbrigð og
vingjarnleg . . .
Diskótek
Framhald af bls. 18.
stöfunum J-O-E) og dinglandi
við beltið hefir hann 20 $ gull-
peninga, einn fimm dollara gull-
pening og fimm únsu kúlu, sem
hann lét bræða úr tönnum sín-
um, þegar þær voru klipptar,
fyrir fimm árum. Hann á 25 al-
fatnaði, sex samkvæmisklæðnaði,
60 pör af skóm og 47 transistor-
radiotæki. Hann segir til skýring-
ar: — Ég verð að hafa útvarp
með mér, hvert sem ég fer, ég
verð að heyra hljóð. Hann á
þakíbúð í fjórtán hæða húsi á
Manhattan. Þar býr hann með
Myrnu konunni sinni og dóttur
þeirra Jody, og hann ræktar tó-
mata í blómapottum á svölunum.
Hann étur ósköpin öll af lingu-
ini, spaghetti, lambakótelettum
og vatnsmelónum, samt er hann
ekert þyngri núna, á fimmtugs-
aldri en hann var þegar hann
var tuttugu og fjögra ára.
Hann er ekkert snobbaður, í
raun og veru á hann erfitt með
að muna nöfn. Hann var einu
sinni búinn að dansa í hálftíma
við leikkonuna Lee Remick, þeg-
ar hann spurði, ósköp sakleysis-
lega hvaða atvinnu hún hefði.
Einu sinni var hann að segja
grínsögu um frægan kvikmynda-
framleiðanda, sem hann hafði
kennt: — Það var Sam, — Sam,
þið vitið, feitur náungi sem heitir
Sam. ... Það kom í ljós að hann
var að tala um Joseph E. Levin.
Það er eins með Killer Joe,
og stúlkuna í „Rauðu skónum“,
hann getur ekki hætt að dansa.
Hann þeysist um allt, ýmist eru
það einkatímar, tízkusýningar,
partý í glæsilegri íbúð Elisabeth
Arden á Park Avenue, nætur-
klúbb-sjó í New Jersey, mynda-
tökur fyrir dagblöð og tímarit og
svo næturferðir í diskótek-
klúbbana. — Ég verð að sjá
hvað er að ske, segir hann. Sal-
irnir þar sem hann hefir dans-
skóla sinn eru skreyttir á æðis-
legan hátt, veggirnir eru þaktir
af myndum af Killer Joe í öllum
mögulegum stellingum, þar á
meðal geysistór mynd af Luci
Baines Johnson, þar sem hún er
að dansa „Surf“ við Killer Joe.
Killer Joe Piro hefir dansað í
meira en tuttugu ár. Faðir hans
var ítalskur klæðskeri og sjálfur
var Killer Joe sjómaður frá East
Harlem. Hann var alltaf dans-
andi, og árið 1942 vann hann
verðlaun fyrir Jitterbug, og var
það í fyrsta sinn sem þau verð-
laun voru veitt öðrum en negra.
Nafnið Killer var upphaflega
kallað til hans á dansgólfinu og
það festist við hann. Annars
heitir hann Frank Piro, og þeg-
ar við spurðum hann hversvegna
hann notaði ekki skírnarnafn
sitt, sagði hann. — Ég býst við
að Killer Frank hafi ekki hljóm-
að rétt. . . .
Eftir stríð vann hann í verk-
smiðju og meiddi sig þá í bak-
inu, svo hann varð að ganga
með stálgrind og læknirinn bann-
aði honum að dansa. En eftir
tvö ár, reif hann umbúðirnar af
og hefir ekki fundið til síðan.
Hann fékk lánaða 25 dollara
hjá pabba sínum og 40 átti hann
sjálfur og nú setti hann upp sinn
fyrsta dansskóla á Times Square.
— Þetta var lítið stærra en skáp-
ur, segir hann. — Og ég hafði
ekert ráð á að hafa síma. En
vikulega hafði ég fastar tekjur
25—50 dollara, sem ég fékk allt-
af í verðlaun fyrir jitterbug,
þangað til þeim fannst billegra
að ráða mig sem danskennara.
Fyrstu vikulaunin voru 15 doll-
arar.
Næsta ár dansaði Killer Joe
nýjan Cubu-dans á Palladium og
kallaði haann Mambo. Þar með
var hann orðinn þekktur og
frægð hans eykst stöðugt. — Ég
er svo heppinn að fólk vill borga
mér fyrir það sem mér finnst
mest gaman að, segir hann og
brosir.
Lægsta gjald, sem hann tekur
fyrir kennslu er 25 dollarar á
tímann. Árstekjur hans verða
núna í ár um 75.000 dollarar,
sem hann segist vera í vandræð-
um með að eyða, þar sem honum
þykir ekki gaman að neinu nema
dansi.
Allt í einu sagðist hann þurfa
að fara að koma sér heim, þar
sem hann ætti erfiðan dag fyrir
höndum. En þegar við komum út,
leit hann aftur á úrið og sagði:
— Klukkan er ekki nema hálf
þrjú, það væri gaman að vita
hvað er um að vera á Ondine
í kvöld! Hann veifaði leigubíl.
— Ég held að ég verði að kíkja
aðeins inn á Ondine, áður en
ég fer heim. Auðvitað á ég að
fara beint heim, en ég sofna
ekki fyrr en ég veit að borgin
er sofnuð....
gQ VIKAN 42. tbl.