Vikan - 21.10.1965, Page 36
sagði: James, ég vona að þú vit-
ir hvar flaskan er?
James frændi var fremur undr-
andi á svipinn, en reyndist vand-
anum vaxinn, stóð upp, tók glas
hennar og sagði: — Já, ég býst
við því, að ég viti hvar hún er.
— Já, ég bjóst við því, sagði
amma þurrlega.
James frændi vissi ekki íyrir
víst, hvort það var einhver
broddur í þessari athugasemd
ömmu, svo hann sagði ekkert
en fór út.
Amma leit rannsakandi á okk-
ur öll eir.s og hún væri að reyna
að velja einhvern til einhvers
dularfulJs verkefnis, sem enginn
vissi um nema hún sjálf. Augna-
ráð hennar nam staðar á Bentley
frænda og hún starði hrokafull
á hann eitt andartak, síðan
spurði hún krefjandi, með lát-
bragði drottningar sem hefur ver-
ið misboðið með smekkleysi ein-
hvers hirðmanna sinna: — Hvað
er þessi að gera hér í stofunni?
Munnur Bentley frænda opn-
aðist og hann rak upp stutta
skelfingarstunu.
— Hvað áttu við, mamma,
spurði P'. atrice frænka.
— Þessi þarna, sagði amma og
benti á Bentley frænda. — Hvað
?r hann að gera hérna inni? Þeg-
ar ég réðí hér húsum, var ekill-
inn á sínum stað — í vagna-
geymslunni.
Bentlc-.v frændi stökk á fætur
um leið og hann rak upp snöggt,
þjáningarfullt óp. Ég sá kring-
lótta, feitiagna höku hans taka
að titra og tárin komu fram í
augu hans.
— En mamma, sagði Charlotte
frænka. — Þetta er Bentley. Son-
ur þinn, Bentley.
— Vtleysa, sagði amma. — Ég
þekki minn eiginn son. Þetta er
ekillinn og ekki einu sinni góður
ekill. Hann er aldrei til taks,
þegar é.g þarf á honum að halda.
Þetta var sorglegt ástand.
Amma virtist ekki þekkja sinn
eigin so’i. Auðvitað hefði Bent-
ley frændi átt að hlæja að þessu,
af því að við vissum öll, að amma
var órðin stórglompótt, þar að
auki höfðum við ekki haft ekil
árum saman. En eftir að hafa
stjanað við móður sína í sextíu
ár fannst honum þetta of mikið.
Þetta vcru örlög hans, að vera
tekinn fyrir ekil. Allt í einu tók
Bentley irændi fyrir andlitið til
að hylja táraflóðið. Hátt, hjarta-
skerandi og hræðilegt óp brauzt
gegnum barka hans, og hann
þaut út úr herberginu.
Þegar hér var komið sögu voru
Charlotte frænka og Beatrice
frænka báðar risnar á fætur, tví-
átta um, hvað gera skyldi, en
amma sneri sér kæruleysislega
að því að horfa út um gluggann
á ný. Charlotte frænka ákvað
að fyigja bróður sínum og reyna
að róa hann.
Beatrice frænka settist niður
og andvarpaði. Ég hallaði mér
aftur á bak og beið eftir því
hvað gerast myndi næst og á
þeirri stundu kom James frændi
aftur með kampavínið handa
ömmu. Hann rétti henni það og
brosti sínu bezta brosi. James
frændi reynir alltaf að halda
góðu sarokomulagi við tengda-
móður sína. Hann hefur lagt sér-
staklega að sér við að gera það
upp á síðkastið, eftir að amma
varð svona gömul, en amma á
ennþá mestan hlut í fjölskyldu-
fyrirtækmu.
Eftir :ið hún hafði tekið við
glasinu, 'eit hún tortryggnislega
á hann. — Jæja, James, sagði
hún hnevksluð. — Þú hefur ver-
ið að laumast í flöskuna aftur,
sé ég.
James írændi hefði ekki orð-
ið meira undrandi, þótt amma
hefði skyndlega risið á fætur og
farið tvöíalt heljarstökk. Hann
starði á hana með opnum munni.
— Mamma, greip Beatrice
frænka fram í. — Láttu ekki
svona. Þú ert að hugsa um Art-
hur, Arthur sem er dáinn, þetta
er James. eiginmaður Charlotte.
Ég verð víst að skýra frá því
að Arthur var sá drykkfeldi í
fjolskyldunni, sá yngsti, sá sem
fór til Prínceton. Sagt er, að það
hefði ekki runnið af honum, frá
því að hann útskrifaðist úr skóla
og þangað til hann dó, tuttugu
árum seinna. Að lokum datt hann
út af barstól og náði sér aldrei
eftir það. Hann sagði, að það
hefði raskað trúnaðartrausti
hans og hann hefði glatað viljan-
um til að lifa. En einhverntím-
an, meðan á þessu öllu stóð,
hafði hann gefið sér tíma til að
geta mig.
— Vitleysa, sagði amma. —
Arthur var heiðarlegur og dug-
legur ungur maður, en ég vissi
alltaf, að James yrði ekki að
neinu.
— Drottinn minn, hrópaði
James frændi. — Drottinn minn!
Djöfullinn hirði það, þó hún taki
með sér hvert sent! Hann reik-
aði út úr herberginu og hrasaði
um mahonískemil á leiðinni.
— Jæja, sagði Beatrice frænka.
— Sjáðu nú, hvað þú hefur gert.
En amma virtist ekki heyra til
hennar. Hún starði friðsamlega
út um gtuggann aftur og dreypti
við og við á kampavíninu sínu.
Aðeins Beatrice frænka, sem
þaut fram og aftur um gólfið, og
púaði sígarettu, og ég, vorum eft-
ir. Þrír farnir og tveir eftir hugs-
aði ég.
Það hafði verið rangt að minn
ast á ArT.hur, vegna þess að það
minnti ömmu á mig. Hún hvessti
á mig borandi augnaráð, eins og
einhver glæpur hefði rétt í þessu
komizt upp, og hún grunaði mig.
-—- Hvaö ætlið þið að gera við
drenginn? spurði hún.
Ég var drengurinn. Þau töluðu
öl um rr.ig sem „drenginn“, eins
og þau þekktu mig ekki alveg
og þeim kæmi á óvart að ég væri
Og VIKAN 42. tbl.