Vikan - 21.10.1965, Page 37

LIH-CAN
Vér höfum ávallt fyrirliggjandi:
LIN CAN Grænar baunir,
LIN CAN Gulrætur,
LIN CAN BlandaS granmeti,
LIN CAN BakaSar baunir,
LIN CAN ÞurrkaSar grœnar baunir,
LIN CAN JarSarber.
LIN CAN vörur fást í næstu búS.
HeildsölubirgSir:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120.
UN-CAN
til. Þau voru alltaf að gera eitt-
hvað við mig eða að reyna að
gera eitthvað eða velta því fyrir
sér hvað hægt væri að gera við
mig. Þetta var eins og að hafa
þakleka.
Beatrice frænka greip í flýti
fram í, í von um að koma í veg
fyrir fleiri vandamál. — Það er
búið að ganga frá því mamma.
Hann fer að vinna í fyrirtæk-
inu.
En hún lét ekki þar við búið
sitja:
-—• Jæia, svo þú ætlar að verða
verzlunarmaður, ha? spurði hún
mig og áleit greinilega, að það
myndi ég aldrei geta orðið. —
Svo þú ætlar að reyna að troða
þér í skóna hans afa þíns, ha?
Það hefði að sjálfsögðu verið
geysileg ofdirfska af minni hálfu,
eins og hún ætlaði bráðlega að
sýna fram á.
Mér þótti leitt að þetta mál
skyldi hafa borið á góma, því
mig langaði sízt til að vera sá,
sem eyðilegði daginn. — Nei,
amma . sagði ég. — Það ætla ég
ekki. Ég ætla að fara til New
York og verða leikari.
— Leikari! hrópaði amma
skelfd. — Góða barn, láttu ekki
svona lagað út úr þér! Hún sneri
sér undan, eins og ég hefði brot-
ið allar siðareglur.
Beatrice frænka starði á mig
með vanþóknun. Þetta var eitt
af þeim raálum, sem ekki mátti
minnast á. Allir vissu, að gamal-
grónar fjclskyldur í Albaníu
framleiddu ekki leikara. Amma
vissi það alveg sérstaklega vel.
Það varð vandræðaleg þögn
um hrið. Beatrice frænka leit á
úrið sitt. Ég vissi, að hana lang-
aði að komast fram í geymsl-
unar, þar sem hún, Charlotte
frænka og James frændi fengu
sér martini kokteil og sjú'ssa.
Amma var ekki hrifin af kokk-
teilum eða sjússum, hún vildi
aðeins létt vín og koníak.
.—■ Hvar er pósturinn minn?
spurði amma allt í einu.
.— Það kom enginn póstur í
dag, svaraði Beatrice frænka. —
Nema afmæliskortin, sem við
færðum þér upp.
— Ertu viss? spurði amma.
— Auðvitað er ég viss.
— Humph! Það var augljóst
að amrr.a trúði henni ekki. —
Ég vet, hvað þið eruð öll að
reyna að ná í. En þið skulið ekki
fá það.
— Ó, mamma, sagði Beatrice
frænka. — Ég vildi að þú gætir
fengið þá flugu út úr kollinum,
að við séum öll að ásælast pen-
ingana þína. Þú gerir okkur öll
vitlaus á því.
Hah' svaraði amma.
Peningamálið var mjög við-
kvæmt fvrir öllum í fjölskyld-
unni. Nýlega hafði amma fengið
þá hugmvnd í kollinn að allir
væru að reyna að stela peningun-
iuh hennar. Afleiðingin var sú,
að þegar hún fékk arðinn sinn
útborgaðan lét hún lögfræðing-
nn sinn hafa ávísunina með fyrir-
mælum um, að innleysa hana og
svo faldi hún peningana á ýms-
um leynistöðum um húsið. Oft
virtist hún hafa gleymt því hvar
hún hefði falið þá. Einu sinni,
fyrir um það bil hálfu ári, fund-
ust níutiu dollarar af tilviljun í
óhreinum þvotti, bundnir innan
í vasaklút Síðan hafði Bentley
fx-ændi orðið að rannsaka þvott-
inn mjög nákvæmlega, áður en
hann va: sendur í þvottahúsið,
í viku hverri.
Sömulciðis var óvissa í fjöl-
skyldunni varðandi erfðaskrá
ömmu. Erginn vissi, hvað í henni
stóð, og lögfræðingurinn hennar,
þótt hann væri ekki eins gamall
og amma, var orðinn eins
leyndardómsfullur og erfiður
viðfangs og hún. Við hefðum
ekki veriu svo spennt fyrir þessu,
hefði það ekki verið vegna Johns
frænda, en við óttuðumst, að hún
kynni ao fylgja fordæmi hans.
Tíu dögum fyrir dauða sinn hafði
John frændi gert nýja erfðaskrá,
þar sem hann ánafnaði borginni
öllum auðæfum sínum, til þess
að gera hundakirkjugarð, sem
átti að nefna eftir konu hans,
sem þá var enn á lífi. Og þótt
fjöskyldar. ynni málaferlin, sem
farið var í út af þessu, var þetta
óþægileg auglýsing út á við.
Eftir fáein andartök virtist
amma hafa gleymt bæði póstin-
um og peningunum. Hún sneri
sér allt í einu að Beatrice frænku
og vildi fá að vita, hvar eigin-
maðurinn væri.
— Hann gat ekki komið þessa
helgi, svaraði hún. — Hann er
að vinna.
— Ó, hó, svaraði amma. — Er
hann nu stokkinn frá þér?
— Drottinn minn, nei! Ef þú
vilt endilega fá að vita það, kom
ég ekki með hann hingað, vegna
þess að ykkur kemur aldrei sam-
an, en þú getur ekki sætt þig við
okkur hin heldur, svo það virð-
ist ekki skipta neinu máli.
-— Þú segir það, já? Jæja, ég
vissi ekki að hann hefði vinnu.
— Auövitað hefur hann vinnu,
mamma, og það meira að segja
góða vinnu.
— Einmitt? sagði amma. —
Jæja, mér datt ekki í hug að það
væri hægt að lifa af því að spila
á banjó.
■— Banjó’ bergmálaði Beatrice
frænka móðguð. — Mamma —
hún reyivli að vera þolinmóð, —-
hann lifir ekki af því að spila
á banjó. Hann gerir það bara í
frístundum sínum. Hannerblaða-
maður, og meira að segja
mjög góður blaðamaður.
— Ja, það sem maður fær að
heyra þegar eyrun eru dottin af,
sagði amma — Ég vissi alltaf að
hann mvndi fara í hundana.
— Ó, drottinn minn, sagði
Beatrice frænka og var nú farin
að skálrna fram og aftur. — Þú
virtist ekki hafa mikið á móti
honum, þegar hann bað mín.
— Ja, drafaði í ömmu. — Mér
fannst bað vera það skársta, sem
þú gæfir gert.
Þessi móðgun var meir en Bea-
trice frænka gæti afborið, hún,
sem alltaí hafði verið álitin hin
fagra og menntaða í fjölskyld-
unni. Tíu árum áður hefði hún
sennilega hlegið að þessu, en nú,
þegar hún átti háralit sinn undir
efnafræð'vísindunum og lendar
hennar voru ekki eins rennilegar
og áður, þrátt fyrir þjáningar-
fulla áreynzlu og járnharðan
matarkúr var þessi svívirðing
einum of mikil. Hún hvítnaði í
framan og roðnaði svo af
hneykshm. — Árinn eigi það allt!
hrópaði hún og skeiðaði út úr
herberginu.
Aðeins amma og ég vorum eft-
ir. Hún hreiðraði þægilega um
sig og norfði út um gluggann,
svo var eins og henni kæmi á
óvart að sjá mig þama ennþá.
Hún starði á mig undrandi og
byrjaði: — En fallegt af þér að
eyða deginum með henni gömlu
ömmu þinni.
— Alls ekki, amma, svaraði
ég. — Ég hef notið hverrar mín-
útu.
Tortryggni laumaðist inn í augu
hennar, en hún ákvað að halda
áfram. — Og hversvegna? spurði
hún, — hversvegna ráku þeir þig
úr skólar.um?
OSRAM Linestra-perur
skjalla allar konur
OSRAM
VIKAN 42. tbl. Qrj