Vikan - 18.11.1965, Qupperneq 26

EINU SINNI HLUSTAÐI ÉG Á GAMLAN MANh
MUNNI SÉR ÍSLENZKT ÞJÖÐLAG, MEÐAN
DYTTA AÐ NETUM INNI í GÖMLUM BEITN
SKAL SEGJA ÞÉR, AÐ ÉG HEF SJALDAN ORÐI
EN EF VIÐ TÆKJUM NÚ KARLINN, BEITNING
NETIN OG SETTUM ÞETTA ALLT SAMAN UPPÁ
BÆJARBfÖI OG HÉLDUM MEÐ ÞESSU KONS
EINS OG AÐ SETJA SINNEP ÚT Á RJÖMAKÖI
ABSÚRD.
. HEFUR
FOLKIÐEFNI
A AÐ HNEYKSLAST OG
SKAMMAST
Viðtal við
Atla Heimí Sveinsson
texti
Guörún Egilson
Ha^að er yfirleitt vana viðkvæðið hjá ungum íslenzkum listamönnum, að við
^^lslendingar séum langt á eftir tímanum í flestum listgreinum. Myndlista-
menn segja, að við höfum ekki hugmynd um, hvað myndlist sé í dag, skáldin
kvarta yfir því, að við séum svo gamaldags og skilningssljó, að við misskilj-
um þau upp til hópa, og nú segja þeir, sem hafa kynnt sér nýjungar í tónlist
erlendis, að við séum langt á eftir tímanum ! þeim efnum líka,- gömlu meist-
ararnir svo sem Mozart og Brahms séu ekki lengur í tízku og falli ekki í kram-
ið á atómöld. En þegar við, fáfróður almúginn, hlustum á það, sem okkur er
sagt, að sé móðins úti í hinum stóra heimi, liggur við, að okkur finnist það
bara gott og blessað að vera svona óttalega ómóðins og púkaleg, því að okk-
ur finnst þessi nútímatónlist með öllu sínu ískri og sargi ekki vera nein tón-
list, að minnsta kosti ekki almennileg tónlist og bezt sé ef til vill, að loka bara
eyrunum fyrir henni og leyfa stóru löndunum að eiga hana í friði. En aldrei
er gaman að láta segja um sig, að maður sé forpokaður, og það þykir sjálf-
sagt og eðlilegt að fylgjast með framvindu tímans, og vera má, að barnabörn-
um okkar, sem nú erum á unga aldri, þyki þessi nútímatónlist engu lakari list
en okkur þykja verk klassísku og rómantísku meistaranna. Það var þess vegna,
að ég barði að dyrum hjá Atla Heimi Sveinssyni tónskáldi, og bað hann að
26 VIKAN 46. tbl.