Vikan - 05.05.1966, Blaðsíða 16

[FRAMHALDSSAGAN EFTIR SERGANNE GOLON
— Hver veit? spurOi Savary dularfullur. — Madame, það getur verið,
að tað sé ekki viðeigandi, en úr því við erum nú svona illa á okkur
komin saman, er ég viss um að Þér takið það ekki illa upp, þótt gamall
vinur leggi fyrir yður nokkrar spurningar. Hversvegna til dæmis lögð-
uð þér nokkurntima af stað, alein, í þessa háskasamlegu ferð?
Angelique andvarpaði. Hún hikaði eitt andartak, en ákvað síðan að
trúa gamla vísindamanninum fyrir öllu og hún sagði honum hvernig,
eftir að hafa álitið árum saman, að greifinn af Toulouse hefði verið
tekinn af lifi, hún hefði fengið óhyggjandi sannanir þess, að hann
hefði komizt undan refsingu sinni, og hvernig, eftir að hafa lagt saman
allar þær vísbendingar, sem hún hafði fengið, hún hefði lagt af stað
til Krítar, þar sem hún átti veika von um að finna eitthvað meira
um hann.
Savary klóraði sér í skegginu en sagði ekkert.
— Haldið þér að ég sé vitlaus? spurði Angelique.
— Já. En það er fyrirgefanlegt. Ég er bjáni sjálfur. Ég hef yfirgefið
allt, til að gefa mig á vald ófyrirsjáanlegum hættum. 1 leit minni að
þekkingu, fylgi ég draumum minum á sama hátt og þér, vegna Þess
að i djúpum sálna okkar er eldurinn, sem ekki verður slökktur — í
yðar tilfeUi ástin, sem lýsir yður eins og stjarna í eyðimörkinni. Erum
við I raun og veru svo miklir bjánar? Ég efast um það. E’ðlishvöt okk-
ar er sterkari skynseminni og leiðbeinir okkur, jafnvel þótt hætturnar
séu margar. Það er eins og hinn heilagi viðarteinungur, sem segir okkur
hvar vatn er fólgið undir.
— Hafið þér nokkurn tíman heyrt um griskan eld? spurði hann
svo og skipti um umræðuefni. — Á dögum hinnar fornu Bysants var
til vitur ætt, sem geymdi leyndarmálið um hann. Hvaðan kom það?
Rannsóknir mínar benda til þess, að þar hafi verið um að ræða elds-
dýrkendur, fylgjendur Zaraþústra, og þeir hafi komið frá héruðunum
umhverfis Persepólis á landamærum Persíu og Indlands. Það var þetta
leyndarmál, sem gerði Bysants ósigrandi, meðan bysantiskir visinda-
menn geymdu leyndarmálið um hann óslökkvandi eld. Þvi miður voru
visindin eyðilögð, þegar krossfararnir réðust inn í Bysants í kringum
árið 1202. Ég er nú viss um, að leyndarmálið er fólgið í steinefna-
moumie, sem logar að eilífu, og þegar það er rétt meðhöndlað, gefur
það frá sér loftkennt gas, sem er mjög eldfimt, og getur næstum valdið
sprengingu. Það var einmitt það, sem ég var að gera tilraunir með í
morgun, og þó notaði ég aðeins óendanlega litið magn, svo þér sjáið,
að ég hef endurfundið leyndarmálið um griska eldinn!
1 æsingu sinni hafði hann hækkað röddina, og Angelique varð að
minna hann á, að Þau voru aðeins aumir þrælar í höndum miskunnar-
lauss húsbónda.
— Óttastu ekkert, fullvissaði Savary hana. — Þegar ég segi þér
um uppgötvanir minar, er það ekki vegna þess, að ég hafi gleymt mér
1 visindastarfi mínu, heldur er það vegna þess, að Það mun hjálpa okkur
til að fá frelsið aftur. Ég hef mínar áætlanlr, og ég heiti þér því, að
þær munu standast, aðeins ef við komumst til eyjarinnar Þeru, sem
er hérna fyrir sunnan okkur I Eyjahafinu, í þessum sömu Tylftareyjum.
— Hversvegna Þeru?
■— Ég skal segja þér það, þegar þar að kemur.
Þegar leið á kvöldið, fylltist skipið af nýjum hljóðum. Óp kvenna
rufu loftið og samanvið blönduðust raddir karlmanna og formælingar.
Það heyrðust skeUir þegar likamir féllu og fótatak naktra fóta, sem
hentust fram og aftur um skiplð, síðan hávær grátur og skelfingar-
öskur, og innan um allt þetta blönduðust djúpar raddir sjóræningjanna
og klúr hlátur þeirra.
Angelique leit út um kýraugað. Sjóræningjarnir voru að koma með
nýja hópa af þrælum og meta Þá fyrir markaðsgildi. Ef konurnar voru
fagrar, voru þær settar til hliðar, haldið til haga, væntanlegum hús-
bændum til yndisauka. En töluverður hópur var rekinn saman í stíu til
að selja sem vinnudýr. Mennirnir þukluðu og þrýstu um kvið hverrar
Jg VIKAN 18. tbl.
og einnar til að komast að þvi, hvort hún væri ófrisk, því kona með
barni gekk hærra verði, þar sem kaupandinn fékk þá tvo Þræla fyrir
einn.
Angeiique setti hendur yfir eyrun og hrópaði að hún hefði fengið
nóg af þessari villimennsku, og vildi komast út. Er Coriano kom með
tvo svertingjadrengi og færði henni bakka, hlaðinn matvælum, hellti
hún yfir hann skömmunum og neitaði að borða minnsta bita.
— En þú verður að éta, hrópaði eineygði undirforinginn. —- Þú ert
ekkert nema skinnið og beinin.
— Láttu þá hætta að misþyrma þessum konum. Hún sparkaði I
bakkann, svo að allir diskarnir fóru um koll. — Þaggaðu niður þessi
hróp!
Coriano hvarf burt eins hratt og stuttir fæturnir gátu borið hann.
Svo heyrði hún d’Escrainville þruma: — Svo hún heldur að hún geti
sagt okkur fyrir verkum? Jæja, ég vona að þú hafir fengið það, sem
þú vilt. Ef áhöfn mín getur ekki notið svolítillar kvennaskemmtunar
á sínu eigin skipi....
Hann kom skálmandi i vondu skapi inn í klefann. — Mér er sagt,
að þér neitið að éta?
— Haldið þér að svallið I ykkur sé lystaukandi?
Hún var svo mögur, og fötin héngu svo lufsulega utan á henni, að
hún var eins og þvermóðskufullur unglingur, og sjóræninginn gat ekki
varizt brosi.
— Allt I lagi! Ég skal skipa svo fyrir, ef þér reynið þá að koma til
móts við mig. Madame du Plessis-Belliére, viljið þér gera mér þann
heiður að borða með mér?
Sessur höfðu verið lagðar umhverfis lágt borð. Litlar silfurskálar
voru bornar um, fullar af þykkum, súrum rjóma og kjötbollum vöfðum
inn I ilmandi vínviðarlauf. Borðið svignaði undan allskonar krásum
og mismunandi sósum: Lauk, pimentu, papriku, saffrani —og allt þetta
var eins og grænir, rauðir og gulir blettir á hvítum borðdúknum.
— Smakkaðu þetta, sagði Coriano og jós á diskinn hennar. — Ef
þér þóknast það ekki, getum við náð I fisk handa Þér.
Sjóræningjaforinginn leit hörkulega á undirmann sinn: — Þú værir
góð barnfóstra. Það er vafalaust Það, sem þú ert fæddur til að vera.
Coriano brást reiður við þessari stríðni: — Einhver verður að bæta
fyrir þann skaða, sem unninn hefur verið, þrumaði hann. — Það er
hreinasta hundaheppni, að hún skuli ekki vera dauð. Ef hún dæi núna,
myndi ég hafa Það klingjandi I eyrunum, Það sem eftir væri.
Nú var markgreifinn orðinn reiður: — Hvað viltu, að ég geri? spurði
hann. — Ég hef leyft henni að ganga óhindraöri um og anda að sér
fersku lofti. Ég bauð henni að éta með okkur, eins kurteislega eins og
ég gat. Við höfum allir læðzt um á tánum til að trufla hana ekki, meðan
hún svaf. Mennirnir mínir verða að haga sér eins og kórdrengir og
fara I rúmið klukkan átta....
Angelique rak upp hlátur.
Sjóræningjarnir tveir litu á hana með opinmynntri undrun.
— Hún er að hlæja!
Loðið fésið á Coriano iýsti upp, eins og kviknað hefði á peru innan
I kollinum á honum. — Madonna! Ef hún aðeins gæti hlegið svona á
uppoðspallinum, myndu fást tuttugu þúsund pjöstrum meira fyrir hana.
— Fifl! sagði d’EscrainviUe. — Hve margar hefurðu séð hlægja á
uppboðspallinum ? Þar að auki er þetta ekki hennar vandi. Við getum
prísað okkur sæla ef hún bara heldur sér saman. Af hverju eruð þér
að hlægja?
— Ég get ekki alltaf grátið, sagði Angelique.
Hún lét undan töfrum þess kyrra, bláa kvölds. Litla eyjan fyrir
framan þau flaut I léttu mistri, eins og bátur I draumi, og hofið var
baðað i silfurgeislum rísandi tungls.
D’Escrainville markgreifi fylgdi augum hennar. — Einu sinni voru
sex Appolloklaustur þarna og á hverjum degi tignuðu þeir fegurð hans
í dansi og söng.