Vikan - 05.05.1966, Blaðsíða 49

Vandíátir velja BMW 1800
------------KLAPPARSTÍG 25-27
KRISTINN GUÐNASON HR S.12314 - 22675
J
Hvað kvikmyndina sjálfa
snertir, þá get ég kannski ljóstr-
að upp leyndarmáli: Við höfum
sérstakan gestaleikara í kvik-
myndinni, sem leikur sundmann,
sem syndir yfir Ermarsundið, en
hann er alltaf að villast. Sá heit-
ir Malcolm Evans og er annars
bílstjóri hjá okkur og burðar-
karl. Hann hefur óskaplega
slæmt áttaskyn, fyrst skýtur
hann upp kollinum á stöðuvatni
í Austurríki, síðan kémur hann
aftur í ljós á Bahama-eyjum!
Það verður sannarlega gaman
að fylgjast með Malcolm — ef
hann þá kemst nokkru sinni aft-
ur til Englands.
Ég veit satt að segja ekki,
hvernig leikur okkar tekur sig
út — ég held, að okkur hafi ekki
farið fram sem leikurum, en ég
get frætt ykkur á því, að lit-
kvikmyndatakan er stórkóstleg.
Nú erum við allir farnir að
hlakka til að leika í þriðju kvik-
myndinni okkar, sem verður tek-
in upp á árinu 1966 — sennilega
á Spáni.
A grænni grein
Framhald af bls. 15.
Brussell“, segir hann, „en þá var
bílgarmurinn alveg að þrotum
kominn. Það sem eftir var af
hveitibrauðsdögunum bjuggum
við í fangelsi! Við höfðum ekki
efni á að vera annars staðar".
í dag búa Chris og Roswitha
ásamt þremur sonum þeirra —
Christian, Kurt og Paul (sem
auðvitað er skírður eftir Paul
McCartney) í litlu húsi í Malden,
Surrey.
„Nú hefur mér gengið allt í
haginn“, segir Chris. „Ég hef
fengið eina milljón í höfundar-
laun fyrir „Long Live Love“ og
tvær milljónir fyrir „Yesterdey
Man“. Ég hef einsett mér að fara
sparlega með peningana, og ég
freistast ekki til að sóa þeim.
Ég hef séð of marga glata pen-
ingum sínum of fljótt."
Þetta segir Chris Andrews,
sem sannarlega man tímana
tvenna. Nú er hann á grænni
grein í lífinu — og hefur þó
áreiðanlega ekki sagt sitt síðasta
orð.
Stiklað á steinum
Framhald af bls. 21.
hrærist utan við þeirra eigin sér-
svið; geta naumast um annað talað
( einkaviðræðum eða samkvæmum
og vafalaust snúast draumar þeirra
um fagið á næturþeli. Fagidtótism-
inn er þó víða kominn í alvarlegra
horf en á íslandi; við erum lík-
lega vanþróuð þjóð [ þeim sök-
um eins og svo mörgum öðrum og
bara að það haldist. Er ekki ill-
skárra, að til séu samræðuhæfir
einstaklingar, sem vita eitthvað
undan og ofan af því sem um er
að vera í þjóðfélaginu, þó „fram-
leiðni" þeirra þurfi að bíða við það
einhvern hnekki.
En meðal annarra orða; mikið
afskaplega er það erfitt að labba
heim til sín úr vinnunni, þegar
hvergi eru gangstéttir og maður
verður einhvernveginn að stikla á
steinum og paufast á tuðrunum ut-
an við veginn. En vona að þetta
verði ekki lagt út sem kosninga-
áróður, en staðreynd er það nú
samt, þegar tekur til þess hlutar
bæjarins sem byggzt hefur síðasta
áratuginn. Eg veit að þessar gang-
stéttar eru allar til á pappírnum,
Geir hefur sýnt mér þær sjálfur. Ég
trúi því líka, að einhverntíma verði
hægt að komast leiðar sinnar fót-
gangandi innanbæjar og mikið
hljóta þá að renna upp góðir tím-
ar fyrir æðafélagið. Að ekki sé nú
minnzt á, hvað það verður miklu
fallegra, sem maður upphugsar til
að skrifa í blöðin á þessum fallegu
göngubrautum, sem enn eru bara
til á pappfrnum niðri í Héðinshöfða.
★
Halla Linker
Framhald af bls. 13.
— Ekki get ég sagt það. Mér
finnst í rauninni verst að koma
mér af stað. En ferðalög eru mér
í blóð borin og eiga vel við mig.
Það er að vísu óhemjumikil
vinna hjá okkur á þessum ferða-
lögum, en við reynum að haga
okkur skynsamlega og taka þetta
sem vinnu fyrst og fremst og
þar af leiðandi látum við nætur-
klúbba og skemmtistaði í friði.
Þú trúir því kannske ekki, en
við erum yfirleitt komin í rúm-
ið kl. 8—9 að kvöldi og þessvegna
erum við ekki þreytt, þegar við
komum heim.
— Minnistu einhvers ferðalags
sem hefur verið erfiðara en aðr-
ar ferðir, sem þú hefur farið?
— Já, erfiðasta ferð mín var
án efa fyrsta hnattferðin, þá
var ég aðeins tuttugu og tveggja
ára og drengurinn var ekki al-
veg ársgamall. Hann var að sjálf-
sögðu með okkur eins og ævin-
lega. Ég man það til dæmis hvað
fátæktin í Indlandi fékk ákaf-
lega á mig. í Kalkútta var t.d.
ekki hægt að ganga á gang-
stéttunum eftir að dimmt var
orðið, því fólkið lá þar og svo
þéttskipað að það var varla
hægt að stinga niður fæti. Það
var ekki gott að vera með smá-
barn þar. Svo komum við aftur
þarna á sömu slóðir eftir tíu ár
og mikið hafði nú breytzt til
batnaðar þá.
— En hvar hefur þér fundizt
þú vera fjærst siðmenningunni?
— Án efa í frumskógum Suð-
ur-Ameríku. Þar hef ég komizt
næst því að sjá fólk sem minn-
VIKAN 18. tbl. 49