Vikan - 05.05.1966, Blaðsíða 43

þaö en auöséö...
ötlo\ ®!f ®
skilar
hvítasta
Já, það er auðvelt að sjá að OMO
skilar hvítasta þvottinum. Sjáið
hve skínandi hvítur hvíti þvottur-
inn verður og einnig verða litirnir
skærri á litaða þvottinum sé OMO
notað. Löðrandi OMO, gerir þvot-
tinn ekki aðeins hreinan heldur
einnig hvítari. Reynió OMO og þér
munuð sannfærast.
þvottinum!
X-OMO 185/IC-6U8
knattleiksrric anna. ÞaS eina sem
vantar eiu fleiri hús og hentugri
eins og ég sagði áðan. Okkur vant-
ar raunar líka fleiri menn eins og
Hallstein Hinriksson þann ágæta
brautryð|anda handboltans hér á
landi, sem vinnur enn mjög mikið
gagn fyrir þessa íþrótt. Okkur vant-
ar fleiri menn eins og Karl Bene-
diktsson, en hann er mjög snjall
þjálfari f handknattleik og það er
honum að þakka hve margar nýj-
ar leikaðferðir hafa verið teknar
upp í handknattleiknum. Þá þarf
handknattleikurinn að komast að
nokkurnveginn sömu jötu og aðrar
íþróttagreinar hvað tekur til ýmissa
styrkja. Happdrættisbetlið og aug-
lýsingasöfnunin er ekkert annað en
betl f svolítið breyttu formi og á
ekki að líðast".
— Verður ekki mikið gagn af
nýju Höllinni í Laugardal, sem þú
og félagar þínir unnuð svo mikið að
f vetur?
„Jú, hún verður mikil lyftistöng
fyrir innanhússíþróttirnar, en ég
vona bara að borgarstjórn sjái svo
um að íþróttasamtökin ein hafi hús-
ið til umráða á veturna, en sýn-
ingarsamtökin á sumrin. Þetta atriði
er algjör nauðsyn fyrir fþróttirnar,
ef húsið á að koma að tilætluðum
notum. Betra hefði auðvitað ver-
ið að fá tvö eða þrjú óbrotnari og
ódýrari hús með velli af fullri stærð,
en þetta eina, en það er gaman að
eiga slíkan dýrgrip og þessa höll".
— En hvað heldur þú um at-
vinnumennsku?
„Atvinnumennskan kemur f ein-
hverju formi. Fólk borgar stórfé fyr-
ir að sjá leiki. Það er eðlilegt að
leikmenn vilji fá eitthvað fyrir sinn
snúð. Þannig hefur þetta verið er-
lendis og þannig verður þetta hér.
Meira að segja Danir eru orðnir
hálfgerðir atvinnumenn, a.m.k.
margir leikmanna þeirra í hand-
knattleiknum. Er það þá gjarna f
því formi að þeir vinna á vinnustað
þar sem þeir geta ráðið sér sjálf-
ir og eiga auðvelt með að kom-
ast á æfingar og f keppnisferðir.
Mér hefur oft dottið f hug hvort
þetta sé ekki hægt hér á landi. Nú
tala menn um álverksmiðjuna í
Straumi. Hversvegna er ekki hægt
að semja um að slík verksmiðja
hafi á sínum vegum fþróttamenn,
sem eiga auðvelt með að komast
á æfingar og f ferðalög? Þessu skýt
ég nú bara fram sem hugmynd og
finnst hún ómaksins verð að at-
huga".
Það er liðið að nóttu þegar við
Gunnlaugur Ijúkum spjalli. Gunn-
laugur hefur verið barnfóstra þetta
kvöld, börnin tvö Hulda 7 ára og
Andrés 5 ára eru löngu sofnuð, og
eiginkona Gunnlaugs Guðný Andrés-
dóttir er nú komin heim. Hún var
handknattleikskona í KR og í Há-
logalandi kynntust þau fyrst. Hand-
knattleikurinn hefur þvf löngum
leikið stórt hlutverk í Iffi Gunnlaugs.
„Skilaðu því bara að lokum til
fólksins", segir Gunnlaugur við mig
þegar við erum komnir út, „að
fólkið þarf að hjálpa okkur við að
vinna Danina. Það hefur slæm á-
hrif á þá að það sé klappað þegar
þeir reyna að tefja leik, eða það sé
púað. Það kann að vera að þetta
sé talið óíþróttamannlegt. En svona
eru móttökurnar hart nær undan-
tekningarlaust erlendis, — ekki sfzt
f Danmörku, þar sem fólkið gerir
allt til að setja lið út af laginu. Já,
fólkið má sannarlega hjálpa okkur
og við kunnum að meta það. Hins-
vegar tel ég slæmt ef dómari verð-
ur fyrir aðkasti áhorfenda. Það get-
ur verið eins og hreinasta eitur".
Við skiljum við Gunnlaug f for-
sætisráðherrabústað sínum f Kópa-
vogi. Fyrirliði Landsliðs íslands hef-
ur sagt okkur ýmislegt um þá í-
þróttagrein, sem hann hefur ásamt
félögum sfnum átt þátt f að hefja
til vegs og virðingar.
Modesty Blaise
Framhald af bls. 23.
lega í rólegt flikk-flakk og stóð
upp.
í huganum yfirfór hún líkamann
vandlega, ef ske kynni að hún
fyndi einhversstaðar stirðleika eða
veikleika, en fann ekkert, og end-
aði með því að kinka kolli ánægju-
lega framan [ sjálfa sig í spegl-
inum.
Baðkerið var nú milli hálfs og
fulls. Hún skrúfaði fyrir vatnið og
renndi sér ofan f, um leið og hún
dró sundhettu yfir hárið. Sfmtól
stóð f litlu skoti við annan enda
baðkersins. Hún lyfti tólinu og valdi
sér númer.
Willie Garvin tautaði blótsyrði
fyrir munni sér, þegar sfminn vildi
ekki hætta að hringja.
— Láttu hann eiga sig, hvíslaði
sú Ijóshærða, lyfti sér upp á ann-
an olnbogann og grúfði sig yfir
hann með andlitið rétt við hans.
— Hann getur ekki hringt að eilifu.
Hún drjúpti höfði til að narta f
eyrað á honum.
Hún talaði hreina sveitamállýzku.
Hún var tuttugu og þriggja ára,
dóttir gilds bónda og trúlofuð syni
annars. Willie vonaði fyrir hans
hönd að hann væri ekki mjög mar-
sækinn. Þessi stúlka var ekkert
nema tennurnar; en samt, ef mað-
ur þoldi við meðan hún hitaði sig
upp, þá var það þess virði að lok-
um.
— Bíddu aðeins, Carol, sagði
hann, og velti sér á hliðina, svo
hann sneri baki við henni, og tók
upp sfmann af náttborðinu.
VIKAN 18. tbl.