Vikan - 05.05.1966, Blaðsíða 33

— Ég drekk aldrei vín, sagði
hún.
Hann brosti að þessu, eins og
að hún væri að segja eitthvað
fyndið, svo gekk hann burt og
skildi kápuna eftir á gólfinu.
Þegar hún tók hana upp varð
hún undrandi yfir því hve þung
hún var. Hún hafði aldrei haldið
að minkakápa gæti verið svo
þung.
Svefnherbergið var hinum
megin við anddyxið, það mundi
hún frá sjónvarpinu, svo hún
var ekki í neinum vandræðum
með að finna það.
Hún þreifaði fyrir sér til að
finna rofann. Sem betur fór voru
engir skríkjandi fuglar þarna.
Gífurlega stórt rúm hálffyllti
herbergið. Veggirnir voru fóðr-
aðir með flaueli. Á einum veggn-
um var innrömmuð mynd af
David Tilsey, standandi hjá
sportbíl og með verðlaunabikar
í hendinni. En það sem vakti
mesta athygli hennar var gullið
snyrtiborð. Hún ýtti á hnapp, sem
kveikti á ótal perum sem um-
kringdu spegilinn og horfði fast
í hann. Ég hefi breytzt, hugsaði
hún.
Hár hennar var aðeins dekkra,
en snilldarlega vel litað. Það
voru líka aðrar breytingar, sem
voru ekki eins gleðilegar, smá-
hrukkur um augun og munn-
inn. Hún strauk þessar hrukkur
með skjálfandi höndum og furð-
aði sig á því hvernig á þeim
stæði. Augu hennar sögðu ekki
neitt. Þau voru skær af æsingi,
en um leið tóm. Hún fékk enga
skýringu þar.
Tveir af innbyggðu skápunum
voru sýnilega hennar skápar.
Þeir voru fullir af mjúkum
silkikjólum, þungum brókaði
kjólum og herðaslám úr herme-
líni og refaskinni. Gamla löng-
unin til að eiga fín föt, helltist
yfir hana. Andartak gleymdi
hún öllu öðru. Hún þreif gylltan
kjól af silkifóðruðu herðatré,
hélt honum að sér og þeyttist um
gólfið. Með andköfum stanzaði
hún fyrir framan stóran spegil.
Glæsileiki kjólsins sló eiginlega
út litaskrúð fuglanna. Þá mundi
hún svipinn á David Tilsey, þeg-
ar hann sagði. — Einn góðan
veðurdag hengi ég þá alla.
Hún missti allan áhuga á
kjólnum, henti honum á rúmið.
Svo greip hún fílabeinssímann
sem stóð á náttborðinu. Hún
valdi númerið hjá Phyllis. Phyllis
hafði verið vinkona hennar. Þær
höfðu sagt hvor annarri frá
draumum sínum og leyndar-
málum. Hún hafði verið að fara
í boð til Phyllis, þegar David
Tilsey sagði í lestinni forðum:
— Afsakið, hve margar stopp-
stöðvar eru til Knightsbridge?
— Halló? Sagði Phyllis og
Lucy var svo yfir sig hrifin að
heyra rödd hennar að hún varð
hálf mállaus sjálf. Sá möguleiki
að vinkona hennar væri flutt
hafði ekki hvarflað að henni.
Feginleikatár komu í augu henn-
ar og hún deplaði þeim burt.
— Halló? sagði Phyllis aftur.
— Hver er þetta?
— Það er ég, sagði Lucy loks-
ins. — Lucy....
— Drottinn minn, hvernig líð-
ur þér? Ég er meir en hissa! Það
var einhver broddur í röddinni.
Þessi rödd tilheyrði þeirri Phyllis
sem var að hefða sig fyrir ó-
kunnugum. Þetta var rödd, sem
var ætluð ókunnugum, en ekki
vinum hennar. — Það er langt
síðan ég hefi séð þig, sagði
Phyllis, — það eru meir en tvö
ár síðan ég kom í heimsókn til
þín.
— Það er nú það, sagði Lucy,
— ég get ekki munað það.
— Ég er ekkert hissa á því.
Þú varst svolítið utan við þig.
— Meinarðu að ég hafi verið
undir áhrifum, sagði Lucy með
vantrúarhreim í röddinni. — Þú
veizt að ég drekk aldrei.
— Ó, hættu nú Lucy, sagði
Phyllis og nú þekkti Lucy rödd-
ina. — Þú varst blindfull og
þú veizt vel. Það var líklega
þessvegna sem þú rakst mig út.
En við skulum láta gleymt vera
gleymt. Ég reikna ekki með að
þú hafir tíma til að sinna göml-
um vinum núorðið. Ég er ekk-
ert að finna að því, þetta er
bara staðreynd.
— Það er einmitt, sagði Lucy
æðislega. Ef Phyllis gat ekki
hjálpað henni, gat það enginn.
— Phyllis, ég man ekki hvernig
lífi ég hef lifað. Ég man ekki
neitt.
— Þessi tilvera þín er auð-
vitað langt fyrir ofan það, sem
við töluðum um í kaffitímunum
á skrifstofunni forðum. Hugsa
sér að þú skulir eiga skemmti-
snekkju.
— Phyllis....!
— Ég sá mynd af þér í blöð-
unum fyrir nokkru. Þar varstu
hjá gosbrunninum við villuna
þína á Ítalíu. Lucy heyrði hana
andvarpa. — Stundum hef ég
öfundað þig, Lucy.
Lucy var að því komin að
segja: — Þú skalt ekki öfunda
mig. Ég hefi misst minnið. Ég
man ekki neitt, aðeins hvað ég
var fyrir nokkrum árum.... En
hún var aðeins búin að segja.
— Þú skalt ekki.... þegar Phyll-
is tók fram í fyrir henni.
— Ég sagði stundum. Ef ég á
að vera heiðarleg, þá get ég sagt
þér að ég hefi aldrei öfundað
þig. Þegar maður les slúðurdálk-
ana og heyrir allt kjaftæðið um
David Tilsey, þá. . ..
Lucy stirðnaði upp. Hún fann
ti leinhverrar hollustu við þenn-
an mann sem var þó eiginmaður
hennar, þótt hún þekkti hann
ekki neitt, henni fannst hún
skulda honum það. — Hvaða
kjaftasögur? spurði hún kulda-
lega.
— Eddie minn er aðeins mað-

Hin
fullkomnu
Imperial
sjónvarps-
tæki ávallt
fyrirliggj-
andi
<5
VerS kr. 24.200.
RADIOVER S.F.
Skólavörðustíg 8 — Reykjavík - Sími 18525.
VIKAN 18. tbi. gg