Vikan - 05.05.1966, Blaðsíða 40

IBiIBllf
•: .• •:•
íííSSÍÍÍ
■■"í ■
wmí
■H
....

Hvert er
förinni heitið?
Faxárnir rata
England, Skotland, Danmörk, Noregur,
Færeyjar...
Fiugfélagíð sér yður fyrir fari
á í s I a n d i og um víða veröld
FLUGFELAG ISLANDS
ICELANDAIR
okkur Val að vinslitum. Einn pilt-
anna í hópnum ætlaði að verða
eftir hjó vinafólki sínu og hafði
með sér flösku af einhverju gutli.
Nú var fólkið ekki heima og hann
ætlaði heim aftur með hópnum, en
einhvern veginn fór það nú svo
.að vandræði hlutust af flöskunni,
sem alls ekki mótti koma fyrir
augu þjálfarans og unglingaleið-
togans. Eg reyndi að fela hana (
pússi mínu, en þar fannst hún og
fyrir hana var ég „hengdur". Þá
var ég fullra 17 ára gamall".
„Næst reyndi ég hjá IR og hitti
þar fyrir sanna vini. Það gekk allt
í haginn hjá okkur bæði í 2. flokki
og eins eftir að ég fór að keppa
með meistaraflokki, eða allt þar
til við misstum nokkuð marga leik-
menn á sama ári. Margir strákanna
voru námsmenn og fóru eða urðu
að hætta af öðrum ástæðum. Þor-
leifur Einarsson fór utan til náms
í jarðfræði, Þorgeir Þorgeirsson fór
að nema læknisfræði, Gunnar
Bjarnason fór að stunda leiktjalda-
málun og er nú aðalleiktjaldamál-
ari Þjóðleikhússins og Pétur Sig-
urðsson sá snjalli línuspilari fór ut-
an til náms. Þar kom að við féllum
í 2. deild með 7 stig úr deildinni.
— Þá tók Fram við?
„Já, þá tók Fram við og þar
vann ég mitt fyrsta mót í meistara-
flokki í vetur, Reykjavíkurmótið.
Vitanlega langar mig til að kom-
ast einhvern tíma í tæri við Is-
landsbikarinn, en það virðist ætla
að verða erfitt og eru það Hafnar-
fjarðarliðin tvö, sem aðallega
standa í veginum fyrir okkur um
þessar mundir".
— En svo við snúum okkur að
landsliðsmálefnum. Hafa ekki orð-
ið miklar breytingar á þeim 8 ár-
um, sem þú hefur verið ( landsliði?
„Geysilegar breytingar. Það hef-
ur verið hamrað á því í dönskum
málgögnum að við leikum „prími-
tívan" handknattleik. Það getur ver-
ið að leikur okkar hafi verið það
1958, en hann er það ekki leng-
ur. Danir skrifa illa um okkur af
hreinni öfund og minnimáttarkennd,
því þeir eru lélegir íþróttamenn,
sem kunna hvorki að vinna leik
né tapa. Síðan 1958 hefur fslenzk-
ur handbolti gjörbreytzt. Þá var
valið í landslið eftir skothörkunni
einni saman. Eg man bara eftir
einum manni, — einum einasta
manni — sem ekki var skotmaður
í því liði og var það Bergþór Jóns-
son. Engin furða þótt við værum
kallaðir „íslenzku sprengjuvarpar-
arnir" í blöðunum. Síðan hefur
línuspilið verið tekið upp f æ rík-
ara mæli og ýmsar leikaðferðir og
leikfléttur eru nú komnar með [
leikinn bæði hjá landsliðinu og
flestum félagsliðum. Handboltinn
nú og þá er gjörólíkur, enda hef-
ur verið vel á þessum málum hald-
ið".
— Þú hefur Ifklega upplifað sitt
af hverju í mörgum ferðum þínum
með íþróttahópum?
„Já, ég gæti sagt þér margar
sögur af því. Nú, ég get t.d. sagt
þér frá einni ferðinni, líklega þeirri
beztu, sem ég hef farið, það var
ferð með b-landsliði íslands í knatt-
spyrnu. Eg varð einu sinni svo
frægur að fara sem varamaður til
írlands með a-landsliðinu að meira
segja. Fararstjórarnir tveir, Ragnar
Lárusson og Alfreð Alfreðsson frá
ísafirði gerðu sitt til að ferðin
heppnaðist með ágætum og hinar
hjartanlegu móttökur Færeyinga
voru með eindæmum. Það sem ég
minnist alltaf er þó það, þegar
Ragnar fór inn í hringdansinn með
þeim „frændum vorum". Ragnar
var fljótur að finna hljómfallið og
þarna þrammaði hann hring eftir
hring og losnaði ekki úr dansin-
um þótt hann væri eflaust orðinn
yfir sig þreyttur. í sex klukkutíma
dönsuðu Færeyingarnir og sungu
vísur sfnar, — f sex klukkutíma
þrammaði Ragnar, og sá til þess að
í þetta sinn vann (sland bæði lands-
leikinn og dansleikinn, en yfirleitt
hefur aðeins það síðarnefnda unn-
izt.
Það sem mér er þó alltaf minn-
isstæðast er það þegar við fórum
til Þýzkalands félagarnir úr ÍR. Við
vorum búnir að vera á erlendri
grund í 4 klukkutíma, þegar við vor-
um búnir að koma upp um skart-
gripaþjófa og flæma þá burtu af
staðnum. Við vorum í Köln á leið
til smáborgar sem heitir Hassloch.
Þegar við gengum þarna í kvöld-
húminu eftir allstórri götu heyrðum
við brothljóð. Innarlega í dimmri
og heldur þröngri hliðargötu sáum
við að bíl hafði verið bakkað að
búðarglugga. Við vorum forvitnir
íslenzkir unglingar og tókum á rás
til að sjá hverju fram yndi. Eg
setti hendurnar upp að munni mér
á hlaupunum og vældi eins og sf-
rena f lögreglubfl gerir heima á
Fróni og áður en varði var ég kom-
inn á staðinn rétt á undan hinum
strákunum. Nú varð mér litið bak
við bflinn og horfði inn f fskalt
byssuhlaup. Náunginn bak við
byssuna skipaði mér fyrir á þýzku,
en ég lét mér ekki segjast og hélt
áfram för og reyndi að koma mér
úr hættu. Félagarnir voru komnir
á staðinn og fólk fór að þyrpast
að en náunginn hélt öllu f skefjum
með byssunni. Félagar hans voru
nú búnir að „hreinsa" gluggann og
nú var svarti Jagúarinn, sem nátt-
úrlega var Ifka stolinn, ræstur og
bensínið var gefið í botn. Við vor-
um í klfpu, ungu íslendingarnir á
erlendri grund. Við vorum allt f
einu orðnir persónur í sakamáli.
Sem betur fer gat Þorleifur Einars-
son, sem var þá við nám í Köln,
gengið f ábyrgð fyrir okkur og ferð-
in hélt áfram til Hassloch, og síðan
til Wiesbaden. Fyrsta daginn f Wies-
baden var aðalfrétt blaðanna þar:
SKARTGRIPAÞJÓFARNIR HAND-
TEKNIR f WIESBADEN í NÓTT. Þeir
höfðu þá fundizt í sömu borg og
við og þótti okkur það allsmellin
tilviljun. Þjófnaður þessi var talinn
hinn stærsti f fjölda ár f Þýzkalandi
og vakti mikla athygli. Sjálfur gerði
VIKAN 18. tbl.