Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 11

hún.
Hann kinkaði kolli.
— Það veður á henni, en hún
er verulega indæl og hún er
heiðarleg. Ein af þeim mjög fáu
heiðarlegu konum, sem ég hef
hitt.
— Þú álítur kannske, að konur
séu yfirleitt ekki heiðarlegar?
— Flestar þeirra, sem ég hef
hitt vegna starfs míns, eru allt
annað en heiðarlegar, sagði hann
stuttaralega. — Það er þess-
vegna, sem mér þykir svona
vænt um Mad.
Hversu mjög hafði honum
þótt vænt um hana? Hafði hann
elskað hana? Hún var svo for-
vitin, að hún lagði í að spyrja
upphátt. Hann hló:
— Ja, hérna, sem þú ert ekki
aldeilis tekin við hlutverkinu!
Þú hagar þér svei mér eðlilega,
af nýgiftri frú að vera. Auðvit-
að elska ég Mad á rninn hátt, en
— En hvað? Henni kom það
ekki við, en hún var mjög for-
vitin.
— Hjónaband á ekki heima í
minni vinnu. Ef maður er bund-
inn eins sterkum böndum og
maður hlýtur að bindast konu og
börnum, hugsar maður mest um
þau, verður taugaóstyrkur og
þorir ekki að tefla á tvær hættur,
og þá er maður orðinn gagns-
laus í þessari vinnu. Þar að auki
er maður svo lengi í einu að
heiman, að það væri óþolandi
fyrir eiginkonu. Hvaða kona
myndi skilja slíkt — eða vera
manni trú?
— Allflestar konur, sem á
annað borð elska eiginmann
sinn, sagði hún hægt. Hann leit
hvasst á hana.
— Þú ert svolítið rómantísk.
ljúfan. En fáðu nú engar róman-
tískar hugmyndir um mig. Þetta
er aðeins starf fyrir okkur bæði
tvö, aðeins starf, sem við verð-
um að leysa af hendi, sagði hann.
Hún varð ævareið. Skapsmunir
hennar voru í réttu hlutfalli við
háralitinn, en venjulega lánað-
ist henni að hafa stjórn á sér.
— Þú þarft ekki að vara mig
við að verða ástfangin af þér.
Kannske kæri ég mig ekki frekar
um rauðhærða karlmenn, en þú
kærir þig um konur með sótrautt
hár.
— Ljómandi, sagði hann. —
Alveg sammála. Við skulum fá
okkur að éta. Ég er að sálast
úr hungri.
HVER ER CHARLES
SANTERS?
Fay var venjulega jafn lyst-
ug og stúlkur, sem stunda erf-
iða vinnu oftast eru. En í dag
gat hún varla komið niður
nokkrum bita. Það var ergilegt,
því að maturinn var óvenjulega
vel gerður. Það var svona mat-
ur, sem hana hafði dreymt um,
þegar hún kom heim seint á
kvöldin frá vinnu, allt of þreytt
til þess að búa til nokkurn al-
mennilegan mat handa sér.
— Hvað er að? Hefurðu misst
matarlystina? spurði hann.
— Það gleður mig að sjá, að
þú hefur að minnsta kosti ekki
misst hana, sagði hún þurrlega.
Alan hafði lokið öllum forrétt-
unum af með miklum hetjuskap.
— Ég ráðlegg þér að borða,
ef þú getur, sagði hann. — Ég
hef stundum verið svo svangur,
að ég hefði getað æpt af sulti.
Svo sneri hann sér að því, að
spyrja um ævi hennar. En
henni fannst, að hann gerði það
ekki af því, að hann hefði nokk-
urn raunverulegan áhuga. Hún
sagði honum frá andláti móður
hennar, þegar hún og Eve voru
ennþá smástelpur, og um hin
sterku bönd, sem tengdu syst-
urnar, og hve vænt þeim hafði
þótt um föður þeirra. Hann var
hræðilega utan við sig um allt,
sem varðaði ekki beint vinnu
hans. Hún sagði honum frá
sjúkrahúsinu, þar sem hún og
Eve lærðu starf sitt, og um
starf Eve fyrir dr. Sampson, sem
hafði orðið til þess, að hún tókst
á hendur förina með Mantesa-
fólkinu.
— Og þetta er allt og sujnt,
sagði hún og dreypti á kaffinu
sínu.
— Og þá er komið að þér,
sagði Alan.
Hún starði á hann: — Komið
að mér með hvað?
— Til að komast að því, sem
um mig er að vita.
Hana langaði mest til að svara,
að hana langaði yfirleitt ekkert
til að vita um hann, en þess
í stað sagði hún kuldalega:
— Ætli Sir Frederick hafi ekki
sagt það nauðsynlegasta? Þú
varst stríðsfangi á tímabili í
Malaya, en flúðir. Þú ert njósn-
ari á vegum leyniþjónustunnar
og hefur tekizt á hendur mörg
störf, sem ég þykist vita að hafi
heppnazt.
— Af hverju heldurðu það?
— Þú ert ennþá á lífi, sagði
hún og brosti dauflega. Hann
kinkaði kolli súr á svip.
— Já, það hlýtur að vera
sönnun. En svo hló hann aftur:
— Varstu að sþyrja um æsku
mína? Vesalings mamma! Hún
hafði hlakkað svo til að eignast
stúlku. Allt var undirbúið fyrir
stúlkubarn — ljósrautt baðker,
ljósrauðir mússilinskjólar, ljós-
rauðir skór — allur heimurinn
var ljósrauður!
Hún hló: — Er það þessvegna,
sem þú hatar pastelliti, einkum
ljósrautt?
— Já, ég held að það sé sál-
rænt.
— En hvers vegna vildi
mamma þin frekar eignast
stúlkubarn?
— Hana langaði sjálfsagt til
að fá félaga, sem alltaf væri
heima. Þá væri hún ekki ein
meir. Hann hætti að brosa. —
Faðir minn fórst í flugslysi,
stuttu eftir að ég fæddist. Ég hef
valdið henni hræðilegum von-
brigðum.
— Þú hefur sem sagt ekki
látið þér lynda, að hanga í pils-
um hennar?
— Nei. Ég held að ég hafi
sama ævintýrablóðið og pabbi
hafði. Hann var námuverkfræð-
ingur og fyrstu ár hjónabands-
ins draslaði hann mömmu með
sér frá einum nárassinum að
öðrum ömurlegri. Hana hungr-
aði eftir rólegu, eðlilegu fjöl-
skyldulífi.
— Lifir hún ennþá?
Hann hristi höfuðið.
— Ég fékk skilaboð um, að
hún væri veik, á meðan ég var
fangi Japana í Malaya. Ég fann
til sektarmeðvitundar, því mér
fannst ég hafa brugðizt henni,
svo ég ákvað að flýja. Það varð
mér til bjargar. Flestir meðfang-
ar mínir dóu af beri-beri, blóð-
eitrun og taugaveiki í Thai-
landi, þar sem við vorum að
vinna við þessa bölvuðu járn-
braut.
— Komstu til hennar í tæka
tíð?
Hann kinkaði kolli: — Rétt í
tæka tíð. Svo þagnaði hann, og
leit á armbandsúrið sitt: — Ég
er tímabundinn. Hvert á ég að
aka þér?
— Ég bjarga mér sjálf. Ég
þarf að verzla.
Framhald á bls. 44.
FLOTTINN
TIL
OTTANS
FRAMHALDSSAGAN
3. hlutl eftlP JENNIFER AMES
- Þú ert svolítið rómantísk, Ijúfan. En fáðu nú engar rómantískar hug-
myndir um mig. Þetta er aðeins starf fyrir okkur bæði tvö, aðeins starf,
sem við verðum að leysa af hendi, sagði hann.
VIKAN 11