Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 19

hvernlg næturgalarnir hættu aS
syngja, þegar ský lagðist fyrir nýja
tunglið, hvernig Craig kom í Ijós
fyrir aftan handsprengjuliðann,
greip í stálhjólminn og sneri upp
á hann eins og stýrishjól, þar til
hálsinn brotnaði, og sleppti honum
svo og fór að hjálpa litla, dökka
manninum að drepa Þjóðverja. Þeir
gerðu það eins og rottuhundar
drepa rottur, síðan sprengdu þeir
sig inn í fangelsið, þótt viðvörun-
arbjöllurnar samhringdu og flug-
eldur klauf loftið og sprakk i dökk-
um, mjúkum himninum. Þeir höfðu
fundið Andreou og báru hann út
— vinstri fótur hans var brotinn —
meðan Serafin og hinir héldu bar-
daganum áfram og bilfarmar af
handsprengjuliðum komu til hjálp-
ar.
Stavros dáði Andreou. Kennarinn
hafði sagt honum svo margt, hvatt
hann til að trúa þvf, að honum
væri ekki aðeins mögulegt að verða
læknir, heldur nauðsynlegt, þar til
Stavros var farinn að trúa því og
lærði allt, sem kennarinn gat kennt
honum. Án Andreou var hann ekk-
ert, og þessa nótt horfði hann á
ókunnuga menn bera út manninn,
sem hann dáði. Stavros minntist
þess, að þeir báru hann gætilega,
en tilfinningalaust, eins og gildi
hans gætu orðið að engu hvenær
sem var. Þýzki liðsaukinn var kom-
inn á vettvang og faðir Stavrosar
og hinir Andrakimennirnir neyddust
til að láta undan síga. Stavros stóð
þar sem hann var og starði á And-
reou og orrustugnýrinn varð hávær-
ari. Stavros heyrði hann ekki. Það
eina, sem hann heyrði^ var And-
reou, sem spurði: — Getið þið slopp-
ið í gegn með mig?
Craig sagði eithvað við litla,
dökka manninn og hann fikraði sig,
varlega eins og refur í áttina að
skothvellunum og gaf Craig síðan
merki. Þá leit Craig á Andreou og
hristi höfuðið. Andreou andvarpaði,
Stavros myndi aldrei á ævinni heyra
jafn hjartaskerandi andvarp og
það:
— Það er víst betra, að þið drep-
ið mig þá, sagði hann.
Craig leit aftur á Rutter og litli
maðurinn gaf merki á ný, ákafari
en fyrr.
— Drottinn minn, þú ert karl-
menni, sagði Craig, og meðan Stav-
ros æpti upphátt, skaut hann And-
reou milli augnanna. Svo gekk
hann yfir til Stavrosar og ýtti hon-
um á undan sér aftur til föður
síns, nam staðar við og við til að
hjálpa litla manninum að drepa
fleiri Þjóðverja. Stavros var aldrei
fyllilega Ijóst, hvort hann hataði
Craig eða dáði hann ...
Craig leit upp á lágvaxinn, gljá-
andi manninn. Hann var í svölu
herbergi, þar sem var lágt undir
loft og í maganum og höfðinu var
daufur sársauki. Maðurinn ( her-
berginu hjá honum varð fyrst að
lækni, siðan Stavrosi. Allt f einu
mundi Craig allt; hann hafði sent
eftir Stavrosi. Hann mundi hvers-
vegna.
— Hvernig er Serafin? spurði
hann.
— Hann lifir, svaraði Stavros. —
Hann verður ekki að miklu gagni
framar — en hann lifir.
— Er það svo slæmt?
— Brotinn handleggur,'brotin rif-
bein, lungnabólga og allur blámar-
inn, svaraði Stavros. — Fyrir tíu ár-
um hefði hann komizt yfir það. Nú
er hann of gamall.
— Ég hefði ekki átt að skilja
hann eftir, sagði Craig.
Stavros taldi æðaslögin og hlust-
aði á hjartasláttinn. — Ekki í dag,
sagði hann. — Á morgun geturðu
sagt mér það.
Þegar Craig sagði honum það,
hlustaði hann án þess að láta sér
bregða, hlustaði til enda. Og þá:
— Þú gerðir mun meira en ég
hef rétt til að fara fram á, sagði
hann. — Án þín væri faðir minn
dauður. Nei . . . Þegar Craig reyndi
að grípa fram í. — Hann var þver-
lynt gamalmenni. Án þín hefði
hann samt farið og hann væri dauð-
ur. Ur þvf, sem komið er, er hann
fáviti — en það er ekki þin sök,
Craig. Þú gerðir allt, sem ég — eða
hann — gátum ætlazt til.
Hann fór fram til að tala við
Maríu, og gamla konan kom inn,
lagðist upp að bringu Craigs og
grét.
— Uss, móðir, sagði Craig. — Ég
á þetta ekki skilið.
— Hann hefði dáið, kjökraði
María. — Þú færðir mér hann aft-
ur.
Stavros þurrkaði sér um hend-
urnar á mjög hvítum vasaklút og
strengdi þess heit, að Craig skyldi
verða góður aftur, meira en jafn-
góður, án tillits til þess hve lengi
hann þyrfti að vera ( burtu frá
Aþenu. Hann gat aldrei gert sér
grein fyrir þvf, hvort hann dáði
Craig eða hataði hann.
Þegar Craig fór að skríða sam-
an, stýrði Stavros endurþjálfun
hans og beið eftir deginum, þegar
hann gæti séð Serafin, og fylgdi
honum inn, sýndi honum gamlan,
gamlan mann, sem bar svipmót
Serafins, en vöðvarnir voru mjúkir
og slakir, augun heimskuleg og ó-
skýr, og hann eyddi öllum deginum
í að leggja Xeri, einfaldan og
heimskulegan spilakapal, eða tálga
viðarkubb, hægt og vandlega,
linnulaust tálgandi kubbinn niður (
flísar með litlum, mjög fallegum
hníf. Craig átti hníf líka, jafn falleg-
an og Serafins. Hann hafði tekið
hann af Þjóðverjanum Bauer. Hann
leit á gamla manninn og talaði
til hans lágt og blíðlega. Serafin
tók þegar f stað að biðja um eitt
og annað; nokkrar drökmur, vasa-
klút, appelsínu, áfengi, krafðist eins
og barn áþreifanlegrar sönnunar
um ást. Craig gaf honum peninga
og afhýddi appelsínu handa hon-
um og horfði á meðan gamli mað-
urinn át hana, sóðalega, slokandi,
sýndi þannig þakklæti sitt og
ánægjan klakaði ( gömlu röddinni.
Craig fór út úr herberginu og Stav-
ros ‘á eftir honum.
— Hver gerði þetta? spurði
Craig.
— Stóri maðurinn, sagði Stavros.
— Hann hlýtur að vera viðbjóðs-
legur.
— Hann er það, svaraði Craig.
— Það tók hann ekki nema fá-
einar sekúndur, svaraði Stavros,
— að breyta honum úr því, sem
hann var, í þetta. Hann kinkaði
kolli í áttina að herbergi -Ssrafins.
— Hversvegna? spurði Craig.
— Hversvegna gerði hann það?
— Málhreinuir þinn er ekki eins
og föður þíns né heldur litarraft,
svaraði Stavros. — Hann trúði því
ekki, að þú værir sonur hans. Hann
spurði föður minn, og hann hélt þvi
fram að þú værir það — jafnvel
meðan stóri maðurinn gerði þetta
við hann, sagði hann ekki sann-
leikann?
Stavros þagði um hrið og horfði
á hann. — í fyrstu held ég, að
það hafi verið vegna þess að þú
sagðir það; þú vildir láta álíta þig
son hans, og þvi sagði hann að
þú værir það Hann sagði þeim,
að þú hefðir unnið um hrfð á
Kýpur — þar hefði málhreimurinn
breyzt. Það var áður en stóri mað-
urinn skipti skapi.
— Og á eftir?
—■ Hann trúir því, svaraði
Stavros. — Héðan í frá, þar til hann
deyr, ertu sonur hans. Hann hefur
skuldað þér nokkuð ( tuttugu ár
— hann hefur skuldað þér líf mitt.
Myndurðu segja, að hann hefði
goldið skuld sfna nú?
— Allt í lagi, sagði Craig. —
Allt ( lagi. Ég ætla að hitta stóra
manninn aftur.
— Og hvað ætlarðu að gera?
Drepa hann?
— Kannske, svaraði Craig.
— Þú hefur drepið fyrir fjöl-
skyldu okkar áður, sagði Stavros.
— Ég vona, að við höfum verið
nægilega þakklát.
— Faðir þinn var það, svaraði
Craig og Stavros roðnaði.
— Hvað get ég þá gert? spurði
Stavros. — Kennt þér meiri dráps-
tækni?
— Það er mögulegt, sagði Craig.
— Þú getur kennt mér að fara með
hníf.
— Til hvers? spurði Stavros. —
Þú ert nógu fær til að drepa nú.
— Þjóðverji gerði mér þetta,
sagði Craig og snerti sárið. — Ég
vil ekki, að það gerist aftur.
— Ég hef ekki notað hníf í ára-
raðir, sagði Stavros.
— Þú varst sá bezti, sem ég hef
séð, sagði Craig.
Stavros andvarpaði:
— Allt í lagi þá, sagði hann.
— Ég skal kenna þér.
Craig leit í augu hans og skynj-
aði æðandi reiðina á bak við þau,
sem Stavros barðist við að dylja
vegna föður síns. Stavros var reiðu-
búinn að hata hann, en það hat-
ur gæti verið ávinningur. Stavros
bjó yfir hæfileikum, sem gætu ver-
ið nauðsynlegir, ef hann ætti að
fara aftur og leita að stóra Eng-
lendingnum.
Þeir æfðu saman á hverjum degi,
lengur og lengur, eftir því sem
Craig jókst þol á ný, og að lokum
var hann ánægður. Hann var
listamaður, fljótur og öruggur, bjó
yfir hraða og dómgreind einvígis-
mannsins og jafnvel Stavros átti
erfitt með að hafa við honum. Hann
gat haldið hnífi eins og sverði,
höggvið og stungið með geigvæn-
legum hraða og meðan hann barð-
ist með hnffnum ( hægri hendi,
vann vinstri höndin Ifka fyrir hann.
Harður handarjaðarinn, sem gat
slegið eins og hamar, marið hold,
brotið bein; drepið, ef hann mið-
aði rétt, jafnhratt og hnffurinn.
Dag nokkurn börðust þeir und-
ir berum himni, niðri á ströndinni,
og notuðu litlu tréhnffana, sem
Stavros hafði gert til að æfa sig
með, og hópur Andrakimanna
fylgdist með; hver um sig lifði sig
nákvæmlega inn í hreyfingar fóta
og handleggja. Að lokum stakk
Stavros og Craig vatt sér of seint
undan, hann fann tréhnífinn við
hjartastað, en jafnvel þótt líkami
hans væri enn út úr jafnvægi, eftir
tilraunina að vfkja sér undan,
renndi hann hnffnum að rifjum
Stavrosar. Læknirinn hló.
— Þú getur ekki að því gert,
sagði hann. — Jafnvel þótt þú sért
deyjandi — heldurðu áfram að
drepa.
Það var engin gleði í hlátri
hans.
— Ég get ekki kennt þér meira,
sagði Stavros. — Þú ert jafngóður
og ég. Ef þú villt verða betri —
þá verðurðu að ávinna það sjálf-
ur.
Hann kastaði tréhnffnum f sand-
inn og barn kom hlaupandi til að
taka hann og hjó út f loftið móti
ímynduðum óvini. Maður kom til
þeirra og veifaði símskeyti. Stavros
leit á það og rétti Craig.
— Dyton-Blease er líkast til á
förum, sagði hann.
— Ætlaðirðu að heimsækja hann?
spurði Craig. — Án mfn?
— Mig langaði að hitta hann,
svaraði Stavros. — Mig langaði að
vita hversvegna.
— Þig langaði að drepa hann.
— Ef til vill, svaraði Stavros. —
Ég gat ekki vitað það, fyrr en ég
hefði hitt hann. En þú virðist ekki
í neinum vafa.
— Ég hef hitt hann, svaraði
Craig. — Ferðu nú aftur til Aþenu?
— Ég sendi eftir þeytibát á morg-
un.
— Mig langar að fljóta með, ef
ég má, sagði Craig. — Ég þarf að
hitta mann þar.
Hann færði sig nær Stavrosi: —
Ég hef ekki þakkað þér sómasam-
lega fyrir allt það, sem þú hefur
gert, sagði hann.
— Þú ert bróðir minn, sagði
Stavros. — Hver þarfnast þakklæt-
is bróður síns?
Craig hló og sveiflaði Stavrosi
upp í fangið; skopstæling á bræðra-
faðmlagi.
Stavros fann aflið á bak við
Framhald á bls. 41.
VIKAN 19