Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 15

ÞAÐ GETUR VERIÐ HLJOÐNEMI f KOKKTEIL ÓLÍVUNNI EÐA f
MALVERKINU A VEGGNUM EÐA OSTINUM SEM ÞJONNINN
LÆTUR Á BORÐIÐ EÐA f BLÖMAVASANUM SEM STÓÐ ÞAR
FYRIR
MAÐURINN GETUR VERIÐ MEÐ HLUSTUNARTÆKI í SKÖ-
HÆLUNUM EÐA HLJÓÐNEMA FALINN f ÚRINU EÐA SJÁLF-
BLEKUNGNUM
KONAN GETUR VERIÐ MEÐ SENDITÆKI f SOKKABANDABELT-
INU OG LOFTNETIÐ SAUMAÐ INN f UNDIRKJÓLINN
RAUNVERULEGIR NJÓSNARAR EIGA EITT SAMEIGINLEGT MEÐ
JAMES BOND OG HANS LÍKUM - TÆKNIÚTBÚNAÐINN
Að ofan: Hljóðkíkir — langdrægur liljóðnemi, sem getur numið tal úr mikilli fjarlægð. Að neðan: Al-
gengasta hlerun er í símatækjunum.
- _
því hátrompi, sem Rússar höfðu þegar þeir
skutu niður og náðu Frances Powers í U-2
flugvélinni.
OSTUR OG VARALITUR
•
Þeir sem nú eru að njósna geta víst ekki
annað en brosað að þeim útbúnaði sem áður
var notaður. Nú eru aðferðirnar orðnar
svo fágaðar, að margur vísindalygahöfund-
urinn mætti blikna. Þarna koma ekki sízt
til greina hinir svonefndu transistorar, þessi
óskabörn tækninnar, sem eru sífellt að verða
fullkomnari og nákvæmari. Transistora má
nota við allt það sem rafeindahylkin hafa
verið höfð við, en þeir eru minni, öruggari
og umfram allt næmari.
Síðan farið var að búa til þessi litlu raf-
eindatæki, sem ganga fyrir sáralitlum
straumi, hafa hinir hlerandi njósnarar svo að
segja alveg lagt niður hinar vandasömu
símahlustanir. í heilli samstæðu af hlerun-
artækjum eru vanalega ofurnæmur hljóð-
nemi, hljóðmagnari og lítill sendir. Þessi
tæki ganga fyrir rafhlöðu, sem er á stærð
við verkjatöflu, og kemst alltsaman fyrir í
fingurbjörg. Og slíkum smáhlut er auðvitað
hægt að koma fyrir hvar sem er, í holum og
hólfum eða t.d. í pennasetti eða pappírs-
heftara. Það sem þarf að gæta að, þegar
slíkum „óþrifum" er komið fyrir, er að
tækið sem geymir þau geti gegnt sínu hlut-
verki á sama hátt og áður.
Eins og er heimi háttað getur enginn
opnað munninn án þess að mega eiga von
á að á þá sé hlustað af öðrum en til er ætl-
azt. Þegar þjónninn lætur ostdisk á borðið,
þá er ekki að vita hvað dylst inni í ostinum.
Eða máske er það óþarfi, það var þegar bú-
ið að koma fyrir hljóðnema í blómavasanum
þarna. Eða þegar kona fer að mála á sér
varirnar og leggur svo frá sér varalitinn
á borðið. Fullgóður útbúnaður með öflugu
senditæki getur komizt fyrir inni í hylk-
inu, og hvert orð sem af vörum líður er tekið
upp á segulband í bíl, sem er úti á götunni.
Njósnarar þeir, sem nú eru á ferðinni
— og ýmsir aðrir, einkum stjórnmálamenn
og stóriðjuhöldar, sem búa yfir eftirsóknar-
verðum leyndarmálum, mega búast við að
hvað sem þeir láta út úr sér, sé jafnóðum
tekið upp á segulbandstæki, sem getur ver-
ið á stærð við rakvél. Hljóðneminn, „sem
kjaftar frá“ gæti verið innan í símaheyrn-
artóli og hlustað bæði þegar talað er í sím-
ann og þess á milli. Lítill vandi er að reka
„hljóðnemanagla“ í vegg á milli herbergja
hinum megin frá. Með loftbyssu má skjóta
hlustunartæki upp á vegg á húsi, sem á að
fara að njósna um (Þetta var reyndar gert
nýlega í mynd þar sem sjónvarpsstjarnan
John Drake var söguhetjan). Plasthylkjum
má stinga inn í skráargöt, rifur meðfram
dyrum eða í sérstaklega boruð göt, sem ekki
þurfa að vera stærri en teiknibóla í þver-
skurð. Það er talið að farið sé að nota geisla
„laserins" við hleranir. Og svo geta líka
smágripir sem „gleymast“ eða verða eftir,
haft sitthvað að geyma engu síður en „gjaf-
ir“.
Einkaleynilögreglumaður Harolds Mac-
millans, fyrrum forsætisráðherra Breta,
William Harwood, var fundvís á ýmislegt
smávegis, þegar þeir fóru til Moskvu árið
1959. Naglarnir, sem héldu gólfábreiðunni
í fundarherberginu í sendiráðinu höfðu að
geyma hljóðnema. Hnappar á rafmagnsofn-
um voru hlustunartæki. Það var svo krökkt
Framhald á bls. 28.
VIKAN 15