Vikan - 13.10.1966, Side 13

ANNAR HELUTI AF ÞREM
gaman það gæti verið ef hún
yrði skotin í honum, og hve
mikill sigur fyrir sig eftir allar
auðmýkingarnar, ef hún kæmi til
hans sjálfviljug. En aldrei hafði
honum dottið í hug að hún kæmi
sér meira við en hver önnur
kona. Hún var ekki sú skjald-
meyjarlega dýrðarvera, sem
hann hafði dreymt um. Og ekkert
sérlega lagleg. Ekkert fram yfir
hið venjulega. Hvernig gat þá
staðið á því að hún var allt í
einu orðin stúlkan hans á þenn-
an undursamlega hátt? Þetta
var raunar langt frá því að vera
nokkuð sælt, fremur var það
þrautafullt. En hann vissi vel
hvað af því gat hlotizt. Þetta var
alvara og hann fann að líf hans
hafði fengið nýja merkingu.
Hann langaði ákaft til að mega
taka hana í fang sér, kyssa tár-
vot augun, láta vel að henni.
En hann girntist hana ekki, eins
og menn girnast konur, hann
langaði til að hugga hana, sjá
hana brosa, en það hafði hann
aldrei séð, vildi sjá þessi fögru
augu full af gleði.
í þrjá daga komst hann ekk-
ert frá Soisson, og í alla þessa
þrjá daga og næturnar líka, vék
hún aldrei úr huga hans, né
barnið, sem hún gekk með. Eftir
þessa þrjá daga komst hann
loksins af stað. Hann hugsaði
sér að tala við frú Périer svo
ekki heyrðu aðrir til, og það
tókst honum, því hann mætti
henni úti á vegi spölkorn frá
bænum. Hún hafði farið að
safna eldiviði í skóginum, og
var á heimleið með stórt knippi
á bakinu. Hann stöðvaði mótor-
hjólið. Hann vissi vel að hún
hafði ekki á honum aðra ást en
matarást, en honum stóð á sama.
Honum þótti nóg að geta komið
orðum við hana og fá hana til
að þiggja gjafir sínar. Hann bað
hana að tala við sig, og hún
lagði af sér byrðina. Loft var
alskýjað, en ekki var kalt.
„Ég veit hvernig ástatt er um
Annette,“ sagði hann.
Hún hröklc við.
„Hvernig vitið þér það? Hún
vildi ekki að þér vissuð neitt
um það.“
„Hún sagði mér það.“
„Það var naumast þér áttuð
erindi hingað þetta kvöld.“
„Ég vissi ekkert um þetta,
hversvegna var mér ekki sagt frá
því?“
Hún fór að segja frá, án
beiskju, og án ásakana, eins og
hún væri að lýsa slysi sem eng-
inn ætti sök á, eins og þegar
kýrin fær doða og drepst, eða
ávöxtur trjánna eyðileggst í næt-
urfrosti, slys, sem ekki verður
aftur tekið, og menn hljóta því
að reyna að sætta sig við. Eftir
þessa skelfingarnótt hafði Ann-
ette legið fárveik í marga daga
með háan sótthita, og þau ótt-
uðust að hún mundi missa vit-
ið. Hún lá með hljóðum tím-
unum saman. Engan lækni var að
fá, því héraðslæknirinn var
genginn í herinn, og í Soissons
voru ekki nema tveir gamlir
læknar eftir, og hvorugur hefði
fengið að fara út úr borginni,
þó að unnt hefði verið að koma
boðum til þeirra. Jafnvel þegar
hitinn fór að lækka, var hún svo
sjúk, að hún gat ekki stigið í
fæturna og svo föl, að ógn var
að sjá. Þetta hafði fengið svo á
hana, að þegar mánuður var lið-
inn tók hún ekki mark á neinum
merkjum. Frú Périer grunaði
hins vegar að ekki væri allt með
felldu, og hún spurði Annette.
Báðar voru þær skelfingu lostn-
ar, en sögðu Perier ekki neitt
frá þessu, og þegar liðnir voru
þrír mánuðir, var ekkert um að
villast. Annette var barnshaf-
andi.
Þau áttu gamlan bílskrjóð, sem
frú Périer hafði haft til þess
fyrir stríð, að flytja afurðir bús-
ins tvisvar á viku á markað, í
Soisson, en eftir að landið hafði
verið hernumið, lögðust þessar
ferðir niður af sjálfu sér, því
ekkert var til að selja. En nú var
Framhald á bls. 29.