Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 12

SMASAGA EFTIR SOMERSET MAUGHAM
„Ég skal ekki gleyma flesk-
inu.“
Honum tókst að efna loforðið.
Hann var settur til að gegna
starfi, sem leiddi það af sér, að
hann gat miklu oftar komið á
bæ þennan, því leiðir hans lágu
þar skammt frá. Aldrei fór hann
þangað svo að hann hefði ekki
eitthvað meðferðis til að rétta
fólkinu. En Annette var ætíð
hin sama. Hvernig sem hann
fór að, og hann þóttist kunna
lagið á konum, var hún alltaf
jafn afundin, og því verri sem
lengra leið. Hún leit á hann eins
og væri hann í augum hennar
það sorp, sem maður vill ekki
sjá, og oftar en einu sinni móðg-
aði hún hann svo að hann lang-
aði mest til að leggja hendur á
hana og ganga að henni dauðri.
Einu sinni, þegar hann kom, var
hún ein heima, og ætlaði að fara,
en þá stóð hann í vegi fyrir
henni, svo hún komst ekki neitt.
„Verið þér kyrr. Ég þarf að
segja nokkuð við yður.“
„Segið hvað sem þér viljið. Ég
er varnarlaus kona.“
„Ég ætlaði að segja yður að
líklega verð ég ekki lengi hérna
úr þessu. Það er ekki útlit fyrir
að hagur ykkar Frakka ætli að
batna úr því sem orðið er. Lík-
lega gæti ég samt greitt eitthvað
fyrir ykkur. Hversvegna viljið
þér engum sönsum taka. Það
gera þau samt, foreldrar yðar.“
Satt var það að Périer gamli
hafði látið undan honum. Raun-
ar var hann alltaf heldur þurr
á manninn, en hann var ekki
ókurteis. Hann hafði jafnvel beð-
ið Hans að færa sér tóbakslús,
og þakkað honum fyrir, þegar
hann þáði ekki borgun. Hann var
feginn að fá fréttir frá Soisson,
fljótur að taka dagblaðið, sem
Hans færði honum. Hans var
bóndason, og kunni að tala um
landbúnað. Þetta var góð bú-
jörð, í meðallagi stór, og gott
um vatn, því lítill lækur rann
um engin, og spruttu þar mörg
tré, akrar og engi voru frjó.
Hans hlustaði á hann með sam-
úð þegar hann sagði að þetta
mundi allt fara í órækt, því
sig vantaði bæði vinnufólk og á-
burð,- og vegna þess að búpen-
ingnum hafði verið rænt.
„Þér viljið vita hversvegna ég
vil ekki taka sönsum eins og
pabbi og mamma,“ sagði Ann-
ette.
Hún hélt kjólnum fast að sér,
svo vöxturinn kom betur í ljós.
Hans ætlaði ekki að trúa aug-
um sínum. Hann varð svo æst-
ur sem hann aldrei fyrr hafði
orðið. Hann eldroðnaði.
„Þér eruð með barni?“
Hún lét fallast niður á stól,
huldi andlitið í höndum sér og
fékk ekka, eins og hún væri að
springa af harmi.
„Og smánin, smánin."
Hann hljóp til hennar, og ætl-
aði að taka hana í fang sér,
En hún ýtti honum frá sér.
„Elskan mín,“ sagði hann.
En þá þaut hún upp og hratt
honum frá sér.
„Snertið mig ekki. Burt. Hafið
þér ekki gert mér nóg til miska?“
Hún þaut út. Hann beið í
nokkrar mínútur. Hann var
ringlaður og áttavilltur. Og svo
ók hann aftur til Soisson, án
þess að æsinginn lægði neitt,
háttaði, en gat ekki sofnað, fyrr
en undir morgun. Hann var alltaf
að hugsa um Annette og það sem
hann hafði gert henni. Hann fann
til sárustu meðaumkunar með
henni. Það hafði komið upp í
honum þegar hann sat á móti
henni við borðið og horfði á
hana gráta svo beisklega. Hann
átti þennan þunga sem hún bar.
Ef hann syfjaði, varð hann jafn-
skjótt glaðvakandi, því hann
fann það í einu leiftri hugans,
að hann var orðinn ástfanginn
af henni. Það var svo furðulegt,
óvænt og yfirþyrmandi vitn-
eskja, að hann vissi ekki sitt
rjúkandi ráð. Auðvitað hafði
hann oft hugsað um hana, en
aldrei svona eins og núna, hann
hafði verið að hugsa um hve
ÓSIGRANDI