Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 22

Mio lanoar til að siá
Brioitte Bardot
rassskellta. seoir
Salvador Ðali
Spænski listmálarinn Salvador
Dali nýtur enn mikillar athygli,
enda leggur hann sig allan fram
við að láta á sér bera. Nú býr
hann í lúxusvillu í smábænum
Cadaqués, þar sem hann þykir
hið mesta þarfaþing sem aðdrátt-
arafl fyrir ferðamenn. Hér fer
á eftir viðtal, sem sænskur kunn-
ingi snillingsins, Hággquist að
nafni, átti nýlega við hann. Með-
al annars tók Dali fram, að hann
elskaði konu sína, sem Gala heit-
ir. — Við giftum okkur fyrir
nokkrum árum, sagði hann, og
þá varð ég ástfanginn af sjálfri
vígsluathöfninni. Við höfum því
hugsað okkur að láta vígja okkur
saman upp á nýtt — það er hægt
ef maður gerir það samkvæmt
koptísku ritúali.
Hággquist: Freista aðrar konur
yðar aldrei?
Salvador: Ég er trúr allt til
dauðans og held mér alltaf í
vissri fjarlægð frá kvenkyninu
—• eins og önnur mikilmenni:
Leonardo da Vinci, Rafael, Napó-
leon, Hitler .... En þar sem kon-
ur nú til dags hneigjast til laus-
lætis í vaxandi mæli, þarf mað-
ur á óhemju sjálfstjórn að halda
til að stilla sig um að þrífa til
þeirra, til dæmis ef maður verður
þeim samferða í leigubíl.
Hággquist: Er það satt að þér
hafið nýlega skrifað erótískan
harmleik?
Salvador: Já. En hann er al-
gerlega óprenthæfur, að minnsta
kosti í lýðræðislandi.
Hággquist: Þér þekkið ekki
Svíþjóð.
Salvador: Nei, því miður. En
meira að segja Spánn er nú orð-
inn svo lýðræðislegur að þar er
búið að loka hóruhúsunum —
annars hefðum við ekki fengið
að vera með í UNESCO. Þeim
mun lýðræðislegri sem heimur-
inn verður, þeim mun leiðinlegri
verður hann.
Hággquist: Þér mælið með
hóruhúsunum?
Salvador: Jafnvel Lúðvík kon-
ungur helgi leit svo á, að hóru-
húsin væru grundvöllur fyrir
heilbrigðu fjölskyldulífi, og kom
því á fót slíkum stofnunum um-
hverfis dómkirkjurnar. Og ka-
þólska kirkjan veit, að óánægður
fjölskyldufaðir er alltaf geislandi
glaður, þegar hann kemur heim
úr heimsókn á hóruhús, og er
aldrei betri við konu sína og
börn sökum sektartilfinningar-
innar, sem þá pínir hann.
Hággquist: Þér nefnduð nokk-
ur mikilmenni. Metið þér eitt-
hvert mira en hin?
Salvador: Mín mikla fyrir-
mynd er Dali. Þegar ég var
þriggja ára langaði mig til að
verða matsveinn; fimm ára vildi
ég verða Napóleon. Svo óx metn-
aður minn með árunum, og nú
vil ég verða Salvador Dali ....
sem er mjög erfitt, því að hann
hleypur frá mér hvenær sem ég
nálgast hann.
Hággquist: Þér leitið að yður
sjálfum .... Eruð þér dul-
hyggjumaður?
Salvador: Já, að minnsta kosti
þegar ég stend. En þegar ég ligg,
hugsa ég skýrt eins og Frakki. En
ég lifi í lóðréttu landi. Spánn er
land dulhyggjunnar.
Ilággquist: Eruð þér aldrei
þreyttur á því að vera frægur?
Salvador: Aldrei. Þvert á móti.
Það væri óþolandi ef fólk tæki
ekki eftir mér. í New York gekk
ég um tíma með bjöllu, svo að
enginn kæmist hjá því að taka
eftir mér.
Hággquist: Getið þér nefnt mér
einhverja fræga persónu, sem
reyn thefur jafnmikið að auglýsa
sjálfa sig og þér hafið gert?
Salvador: Já. Jesús Kristur
stóð mér á sporði hvað þetta
snerti. Hann lét meira að segja
krossfesta sig til að fólk skyldi
muna eftir honum. Hann var
stórkostlegur áróðursmaður. En
hvað trúarbrögðum viðvék var
hann frumleikalaus. f þeim efn-
um hef ég ólíkt meira álit á
Ignatiusi Loyola, föður jesúíta-
reglunnar og rannsóknarréttar-
ins. (Hér skjöplast séníinu held-
ur en ekki í sögu lands síns,
kaþólski rannsóknarrétturinn var
kominn á fót löngu fyrir daga
Loyola. Þýð.)
Hággquist: Eruð þér sadisti?
Salvador: Ekki aktífur. Þegar
ég var spurður hvort mig langaði
til að lemja Brigitte Bardot á
rassinn með svipum, svaraði ég
því til, að þessháttar eftirléti ég
sérfróðum mönnum, en vildi
gjarnan fá að horfa á .... Ég
snerti engan .... En ég hef séð
kvikmynd með stórum hundi,
sem yfirskyggir unga spænska
konu. Það var stórkostlegt, fal-
Iegt eins og málverk eftir Dali!
Hággquist: Þegar við hittumst
seinast, teiknuðu þér fyrir mig
mynd af foreldrum yðar, þar
sem þau horfa á spútnikka. Eruð
þér ennþá niðux-sokkinn í geim-
rannsóknir?
Salvador: Ekki mjög. Um þess-
ar mundir er ég miklu áhuga-
samari um rannsóknir á dásvefni,
niðurfrystingu, sem á að færa
Salvador Dali eilíft líf. í sam-
bandi við það ætla ég að stofna
til nýrra alþjóðaverðlauna, sem
verða kennd við Gölu. Ég er líka
hrifinn af sjálfvirkninni, atómat-
ismanum. En tæknimenningin er
erfið viðfangs. Það er erfitt að
komast að klítoris vélamenning-
arinnar.
Hággquist: Ég held að Salva-
dor Dali eigi óvini. Þegar ég einu
sinni nefndi nafn yðar svo Miro
heyrði til, hljóp hann í loft upp
af vonzku. Og Picasso verður
kuldalegur, þegar um yður er
rætt.
Salvador: Ég hefði ekkert á
móti því að hitta Picasso aftur.
Honum geðjast ekki að mér. En
hann hefur litla vörtu, sem er
bein hlðistæða vissrar upphækk-
unar í andliti konunnar minnar,
og þegar ég strýk þessari upp-
hækkun, hugsa ég alltaf um
Picasso ....