Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 31

OSPAM SKEMMTILEG HEIMILI
■ SKEMMTILEG LÝSING
OSRAM
NOTIÐ
OSRAM
en það leið langur tími fyrr en
nokkur svaraði. Að endingu opn-
uðust dyrnar og svartklædd,
raunaleg kona kom fram, en
þegar þau báru upp erindið, fór
hún að gráta. Þjóðverjar höfðu
tekið mann hennar fastan, og
héldu honum í gíslingu. Það
hafði sprungið sprengja í kaffi-
húsi, þar sem þýzkir liðsforingj-
ar höfðu setzt að, tveir höfðu
drepizt og nokkrir særzt. Ef
ekki næðist í sökudólginn innan
ákveðins tíma, átti að skjóta
hann. Konan virtist vera vinveitt
og frú Périer sagði henni frá
vandræðum þeirra.
„Andskotans óþokkarnir,“
sagði hún. Og hún leit með hlut-
tekningu á Annette. „Blessað
barnið.“
Hún vísaði þeim á yfirsetu-
konu þar í borginni, og sagði að
þau skyldu segja að hún hefði
sent þau til hennar. Yfirsetu-
konan fékk henni einhver með-
ul. Af þeim varð Annette svo
sjúk, að þau óttuðust að hún
mundi deyja, en þar fyrir utan
gerði það ekki gagn. Annette
var jafn barnshafandi eftir sem
áður.
Svona var þessi saga.
Hann setti hljóðan.
„Það er sunnudagur á morg-
un,“ sagði hann svo. „Ég hef
leyfi. Og ég ætla að koma, og
þá skulum við tala saman. Ég
skal ekki koma tómhentur."
Við eigum enga nál. Getið þér
fært okkur nálar?“
„Ég skal gera það ef ég get.“
Hún setti á sig byrðina og ark-
aði af stað heimleiðis. Hans fór
til Soisson. Hann þorði ekki að
fara á mótorhjólinu og leigði sér
því reiðhjól daginn eftir. Hann
batt böggulinn með matvælunum
við stýrishjólið. Hann var stærri
en venjulega, því hann hafði
tekið flösku af kampavíni með.
Hann komst út að bóndabænum
í rökkrinu, en fyrr vildi hann
ekki fara þangað því hann ætl-
aðist til að allir væru komnir
inn frá vinnu. Það var hlýtt og
notalegt í eldhúsinu, þegar hann
kom inn. Frú Périer var að elda
kvöldmatinn, en maðurinn að
lesa kvöldblaðið, Paris Soir.
Annette var að staga í sokka.
„Sko, hér er ég með nálarnar,
sem ég lofaði að koma með,“
sagði hann og tók utan af böggl-
inum. „Og hér er efni í barna-
föt handa yður, Annette.“
„Ég vil ekki sjá það.“
„Jæja, ætlið þér annars ekki
að fara að byrja að sauma handa
barninu?"
„Já, satt er það, Annette, „við
eigum ekkert af því tagi.“ Ann-
ette leit ekki upp frá vinnu sinni.
Frú Périer gat ekki haft augun
af bögglinum.
„Er þetta kampavínsflaska? “
Hláturinn sauð niðri í Hans.
„Nú skal ég segja ykkur til
hvers ég keypti hana. Mér datt
nokkuð gott í hug.“ Hann hik-
anði andartak, náði sér í stól og
settist andspænis Annette. „Ég
veit ekki hvernig ég á að koma
orðum að þessu. Ég sé eftir því
sem ég gerði þetta kvöld, Ann-
ette. Það var reyndar ekki allt
mér að kenna, heldur stuðlaði
ýmislegt að sem mér var ekki
sjálfrátt. Viljið þér fyrirgefa
mér?“
Hún leit á hann hatursfullu
augnaráði.
„Það geri ég aldrei. Hvað eruð
þér að skipta yður af mér? Næg-
ir yður ekki að hafa gert mig
að ólánsmanneskju?“
„Já, það er nú einmitt þess
vegna. En ekki er ég nú viss
um það. Þegar ég komst að því
að þér ættuð barn í vonum, varð
einhver svo óskiljanleg breyting
á afstöðu minni til yðar. Allt er
orðið öðruvísi en áður. Ég er
svo upp með mér?“
„Ja, þvílikt,“ svaraði hún með
megnustu fyrirlitningu.
„Ég vil fyrir hvern mun að
þér eignizt þetta barn, Annette.
Ég er fjarska feginn að yður
tókst ekki að losna við það.“
„Og þetta dirfizt þér að segja“.
„Nei, hlustið nú á mig. Ég
hef aldrei getað um annað hugs-
að síðan ég heyrði þetta. Stríðið
er úti eftir sex mánuði. Við vinn-
um sigur á Englendingum í vor.
Það er enginn efi á því. Og þá
verð ég sendur heim og get gifzt
yður.“
„Þér? Sko til!“
Hann roðnaði. Hann kom sér
ekki að því að segja henni það
á frönsku, sem honum bjó í
brjósti, svo hann sagði það á
þýzku:
„Ich liebe dich.“ Hann vissi að
hún mundi skilja þetta.
„Hvað var hann að segja?“
spurði frú Périer.
„Hann var að segja að hann
elskaði mig.“
Annette reigði höfuðið aftur
á bak og hló ískrandi hæðnis-
hlátri. Hláturinn varð sífellt
ofsafengnari og óviðráðanlegri,
og tárin streymdu niður kinn-
arnar. Frú Périer gaf henni utan
undir, sitt höggið á hvora kinn.
„Verið ekki að setja þetta fyrir
yður,“ sagði hann. „Hún er ekki
með sjálfri sér. Ástand hennar
44
Annette saup hveljur. Svo
jafnaði hún sig.
„Ég kom með kampavín, svo
við gætum haldið trúlofunar-
gildi,“ sagði Hans.
„Það tekur út yfir allan
þjófabálk,“ sagði Annette, „að
við skulum hafa verið sigruð af
þvílíkum fíflum, þvílíkum regin-
fíflum.“
Hans hélt áfram á þýzku.
Ég vissi ekki að ég elskaði
yður fyr en ég frétti að þér
væruð barnshafandi. Þesari vitn-
eskju sló niður eins og eldingu.
Líklega hef ég gert það síðan
ég sá yður fyrst.“
„Hvað er hann að segja?“ sagði
frú Périer.
„Æ, svo sem ekki neitt,“ svar-
aði Annette.
Þá fór Hans aftur að tala
frönsku. Hann vildi láta hjónin
heyra þetta.
„Ég vildi helzt giftast þér núna,
en það fæ ég víst ekki. Faðir
minn er efnaður og við erum í
góðu áliti. Ég er elztur af okk-
ur systkynunum, og þig skal
ekert skorta.“
„Eruð þér kaþólskur?“ spurði
frú Périer.
„Já, ég er kaþólskur.“
,„Betra er það en ekki.“
„Það er fallegt í sveitinni
minni heima og frjósamt landið.
VIKAN 31